W nowej odsłonie projektu rozmawiamy o cancel culture i dylematach debaty publicznej. Co różni, a co łączy przedstawicieli nowego pokolenia polskiej lewicy, konserwatystów i liberałów? Odnośniki do wszystkich tekstów znajdziecie Państwo poniżej. Zapraszamy do lektury! 1. Ani lewicowy cyrk, ani liberalny teatr. Watykan i byli pracownicy Doliny Krzemowej odpowiadają na kryzys demokracji [Klub Jagielloński], Konstanty Pilawa […]
Konserwatyści protestują przeciwko kulturze wykluczania, ale w praktyce domagają się immunitetu na krytykę własnych przekonań. Tym samym żądają utworzenia dla siebie safe spaces w kulturze publicznej.
Chodzi nam o prawdę, ale trochę uprzejmości też nie zawadzi. Czasem warto docenić intencje, radzić jak unikać niewłaściwych wypowiedzi niż potępiać. Pamiętając jednak przy tym. że na tle szerszych procesów jest to margines i nie ekscytując się nadmiernie przykładami „z Ameryki” czy męczeństwem Rowling – żyjemy w innej rzeczywistości. To są kwestie interesujące, ale określenie „kultura unieważniania” używane jest często w złych zamiarach – jako narzędzie służące unieważnieniu przeciwników politycznych i ideowych.
Choć Konstanty Pilawa słusznie wskazuje na niektóre wypaczenia lewicowego modelu debaty publicznej, to ignoruje ich głębokie przyczyny – realną krzywdę, wymagającą działań tu i teraz, i wszechogarniającą władzę kapitału, który jest głównym moderatorem debaty publicznej.
Wszyscy jesteśmy zgodni, że debata publiczna wymknęła się spod kontroli. Pomysłów na zmianę tego stanu rzeczy próżno jednak szukać wśród ortodoksyjnych liberałów, radykalnej lewicy i alt-rightu. To beneficjenci chaosu. Rozsądne propozycje padają dziś ze strony Watykanu i byłych pracowników Doliny Krzemowej.
Tkwimy – zarówno na poziomie krajowym, jak i szerszym – w ogarniającym wszystko ogniu, ekpyrosis, jak mawiali stoicy: ogniu, który czasem zrywa się ze smyczy i przybiera kształt kryterium ulicznego, od Portland po Paryż.
Karolina Wigura i Katarzyna Kasia rozmawiają o przyszłości protestów kobiet.
Negacji dotychczas niepodważalnych wartości, strzeżonych przez sojusz „tronu z ołtarzem”, takich jak posłuszeństwo kobiet, nie będzie można łatwo cofnąć.
Szanowni Państwo! to kluczowy dzień dla przyszłości amerykańskiej demokracji. Miliony Amerykanów oddadzą dziś głos na jednego z dwóch skrajnie różnych kandydatów, tym samym decydując, w którym kierunku podąży największa gospodarka świata. Po czterech pełnych skandali latach prezydentury Donald Trump walczy o reelekcję. Przeciwko niemu demokraci zdecydowali się wystawić Joe Bidena, doświadczonego polityka i byłego wiceprezydenta. […]
Jak to jest, że po czterech latach skandali i tysiącach tweetów, które dla „normalnego” polityka byłyby zabójcze, ponad 40 procent Amerykanów nadal chce głosować na Donalda Trumpa?
Alojzy Pokora, jeden z synów wielodzietnej śląskiej, polskojęzycznej rodziny, jako jedyny nie zostaje górnikiem. Wybiera studiowanie filozofii w Breslau i idzie na ochotnika bić się za Rzeszę. Ukazując jego losy, Twardoch stawia fundamentalne pytanie – co dzieje się z jednostką, która usiłuje zmienić miejsce w społecznej strukturze? I czy w ogóle jest to możliwe?
To właśnie Bidenowi – wiecznemu człowiekowi środka, najbardziej mainstreamowemu z mainstreamowych polityków – może przypaść zadanie zrealizowania najbardziej postępowego programu wyborczego we współczesnej historii Ameryki.
Tegoroczna „Warszawa w Budowie” to szybka reakcja sztuki na zmieniającą się rzeczywistość: nowy charakter przestrzeni w czasach pandemii oraz przemiany sąsiedztwa w warunkach globalizacji.
Rodzeństwo spędzające wakacje z dala od ogarniętego wirusem odry domu ulega czarowi letnich miesięcy. Labirynt w ogrodzie, zaczarowany zamek, prawie Śpiąca Królewna, magiczny pierścień… klasyczna powieść Edith Nesbit wciąż ma wiele do zaoferowania współczesnym czytelnikom
Wystąpienie Jana-Wernera Müllera z Uniwersytetu w Princeton na Warszawskim Forum Europejskim 20 października 2020 r.