Od kilku dni trwa kryzys humanitarny na granicy polsko-białoruskiej. Kilkadziesiąt osób z Bliskiego Wschodu jest uwięzionych na pasie ziemi pomiędzy Polską i Białorusią. Jak doszło do tej sytuacji?
20 lat, 2 biliony dolarów, 300 tysięcy afgańskich żołnierzy. To bilans amerykańskiej operacji w Afganistanie. Talibowie zaledwie w ciągu 10 dni przejęli kontrolę nad praktycznie całym krajem, a dramatyczne sceny z lotniska w Kabulu zapiszą się w historii. Prezydent Joe Biden broni swojej decyzji o wycofaniu wojsk z kraju. Jak będą wyglądać kolejne rządy talibów? O sytuacji w kraju rozmawiamy z dr Piotrem Łukasiewiczem, ostatnim ambasadorem RP w Afganistanie.
Od początku roku funkcjonariusze podlaskiej Straży Granicznej zatrzymali 871 osób, które nielegalnie przekroczyły polsko-białoruską granicę. Dla porównania, w całym ubiegłym roku było to zaledwie 114 osób. Z nieoficjalnych źródeł wynika, że MSWiA celowo „tuszuje” liczby.
Joe Biden jest czwartym prezydentem USA, za którego rządów amerykańskie wojska są obecne w Afganistanie. Niedawno ogłosił, że ostatni amerykański żołnierz opuści ten kraj do 11 września 2021 roku. Dlaczego do wycofania wojsk nie doszło, zgodnie z planem, 10 lat temu? Jak będzie wyglądał koniec najdłuższej wojny w historii Ameryki? Jakie były jej cele i czy którekolwiek udało się zrealizować?
W zeszłym tygodniu Amerykanie opuścili Bagram, największą bazę wojskową w Afganistanie. To właściwie za mało powiedziane – uciekli po kryjomu, w nocy, pozostawiając setki ton sprzętu wszelkiego rodzaju, nawet więzienie z paroma tysiącami więźniów. Opuszczenie przez Amerykanów Afganistanu to ostatni akord nie tylko bezsensownej wojny w miejscu, w którym jej prowadzić nie należało, dwóch dekad okupionych krwią i setkami miliardów dolarów utopionych w wszechogarniającym pyle. To także koniec pewnej epoki.
Amerykański atak rakietowy w Bagdadzie, w którym zginął irański generał Kasem Sulejmani, to – wbrew twierdzeniom amerykańskiej administracji – oznaka nie siły, ale słabości Amerykanów w regionie. I kolejny dowód na bezsens wojny prowadzonej od kilkunastu lat.
Po 18 latach amerykańskiej „wojny z terroryzmem”, Afganistan jest dziś oficjalnie najbardziej niebezpiecznym miejscem na świecie. Talibowie rosną w siłę, kontrolując ponad połowę powierzchni kraju. W przededniu planowanego wycofania się z kraju wojsk USA to bardzo złe wieści.
Odwiedzając europejski obóz na wyspie Samos, nie sposób uciec od poczucia niedowierzania, zdumienia i bezsilności. Warunki panujące na tej małej greckiej wyspie dowodzą, że kryzys migracyjny trwa w najlepsze. Sytuacja jeszcze nigdy nie była tak zła.
Sytuacja w Afganistanie po siedemnastu latach wojny jest gorsza niż kiedykolwiek. Zmiana potrzebna jest natychmiast. Być może ta najmniej spodziewana – sojusz z talibami.
Zaskakująca decyzja Donalda Trumpa o zwiększeniu liczebności amerykańskiego kontyngentu w Afganistanie została dobrze przyjęta nawet przez jego zagorzałych krytyków. Czy dodatkowe 4 tys. żołnierzy znacząco zmienią kierunek trwającego od 16 lat konfliktu? Nie, ale strategia zaprezentowana przez Trumpa i tak może okazać się najlepszym z możliwych posunięć.
Wystąpienie Trumpa w Phoenix miało przypomnieć Republikanom, że prezydent ma swoją stałą bazę wyborczą, która wynosi ok. 24 proc. republikańskiego zaplecza. Na bazę tę w dużej części składa się twardy elektorat skrajnej prawicy (alt-right), dzięki któremu Partia Republikańska zapewniła sobie zwycięstwo w wyborach. De facto więc Trump przypomniał Republikanom, że są jego dłużnikami.
Jedno jest dziś pewne – Pakistan płaci wysoką cenę za wieloletnie przymykanie oczu na obecność talibów na swym terytorium.
Miałem już dość sprzecznych wiadomości o szturmujących granice Unii Europejskiej uchodźcach bądź migrantach. Postanowiłem więc wybrać się tam, gdzie można wyrobić sobie własną opinię.
Piątkowe zamachy w Paryżu po raz kolejny dowiodły, jak słabe w starciu z międzynarodowym terroryzmem pozostają państwa narodowe i jak wysoką cenę przychodzi nam płacić za marzenia o eksporcie demokracji.
„Chłopczyce z Kabulu” to niezwykły przewodnik po złożonym i skomplikowanym świecie afgańskich kobiet i fenomenie bacza pusz – przebierania dziewczynek za chłopców po to, by w patriarchalnym społeczeństwie miały szansę na lepsze życie.