W kolejnej odsłonie tercetu filozoficznego na K2 Karolina Wigura i Katarzyna Kasia rozmawiają z Tomaszem Sawczukiem, szefem działu politycznego „Kultury Liberalnej” i autorem właśnie wydanej książki „Pragmatyczny liberalizm. Richard Rorty i filozofia demokracji”.
Czy przejście Kołakowskiego od marksizmu do pozycji prochrześcijańskich było zerwaniem, czy paradoksalną kontynuacją jego myślenia? W swojej książce Hubert Czyżewski przekonuje, że przez całe życie to myśl religijna stanowiła jądro i spoiwo refleksji Kołakowskiego.
W nowym odcinku „Widoku z K2” wracamy do cyklu „Tercet filozoficzny” Karolina Wigura i Katarzyna Kasia rozmawiają z Tomaszem Stawiszyńskim o tym, jak filozof patrzy na wojnę i co wojna zmienia – nie tylko geopolitycznie, ale też w naszych głowach.
Nauka Feyerabenda sprowadza się ostatecznie do przestrogi – cokolwiek myślimy o świecie i robimy w świecie, świat i tak nas zaskoczy. Jak nie przyznać mu racji? Oto żyjemy sobie względnie spokojnie, lecz pewnego dnia budzimy się i widzimy wojnę całkiem blisko nas.
Na ogarniające nas rozpacz czy poczucie słabości późna nowoczesność zna jeden środek – rozmaite „techniki życia”, czyli błyskawiczne terapie, coachingi i kursy mindfulness. Koszt zupełnej likwidacji ciemnej strony naszej egzystencji – pisze Stawiszyński – jest jednak zaskakująco wysoki. Jak sobie zatem radzić z lękami i bezradnością? Jedną radę eseista wyraża wprost. Drugą trzeba odszukać na marginesie osobistego, arcylirycznego zakończenia.
Lata pięćdziesiąte to ważny moment w recepcji dzieła Prousta. To właśnie wtedy z pisarza dla elit, niedostrzegającego mizerii prostego ludu, Proust zmienia się w rewolucyjnego krytyka demaskującego hipokryzję wyższych warstw społecznych. To również w tym czasie ukazuje się głośny szkic Revela „O Marcelu Prouście”. Jego autor wkrótce stanie się czarną owcą lewicowych salonów.
Obrazy Bacona wytrącają patrzących z równowagi, ale nie tak radykalnie, aby nie można było do niej powrócić. Są zatem bezpieczne, trochę tak, jak filmy grozy. Można dzięki nim wyjść ze strefy komfortu, ale tylko na bezpieczną odległość, z gwarancją powrotu, bez poczucia, że zostało się z niej przemocą wyrzuconym.
„Unamuno to postać bardzo potrzebna – zwłaszcza w okresie wojen kulturowych. Jego myśl znajduje się gdzieś pomiędzy walczącymi ze sobą biegunami, zasypując przepaść oddzielającą od siebie odległe idee”.
„Co oznacza ten zaimek «my/nas/nami»? Czy wypowiedziany dzieli, czy przeciwnie – odnosi się do najbardziej intymnej jedności? Usiłując udzielić odpowiedzi na to pytanie, dochodzimy do kolejnego: Jaka jest różnica pomiędzy nami a tamtymi?”. O stosunku człowieka do zwierząt, empatii i cierpieniu oraz o najnowszym tomiku poetyckim Anny Augustyniak pisze Anton Marczyński.
Czy utrzymanie się przy władzy danej partii politycznej jest dobrem wyższym, które można budować, uwzględniając moralne potknięcia? Być może Jarosław Gowin, filozof z wykształcenia, zadecyduje o tym podczas rozpoczynającego się dzisiaj posiedzenia Sejmu, kiedy to ważyć się będą losy marszałka Terleckiego.
Żyjemy w kulturze, która chorobę i chorowanie marginalizuje, wyprowadza gdzieś poza główny nurt doświadczenia. Przez to nasz język ucieka w toksyczne mity, które manifestują się w formułkach takich jak „na pewno będzie dobrze” i „co nas nie zabije, to nas wzmocni”.
Bauman nawet po latach upierał się, że „syjonizm to nacjonalizm jak każdy inny”, jakby nie znał historii Żydów. I że „Żydzi są nierozłączną częścią narodów, z którymi żyją”, choć Holokaust wykazał coś wprost przeciwnego – pisze w drugiej odsłonie tekstu o bohaterze „Wygnańca” Henryk Grynberg.
„Mieszkał na Nowotki vis-à-vis mnie. To było serce byłego getta. Wielu Żydów tam mieszkało w nowych blokach. Stamtąd obaj uciekliśmy” – pisze o Zygmuncie Baumanie Henryk Grynberg, zestawiając jego życiorys z własnym doświadczeniem bycia Żydem w komunistycznej Polsce.
W nowej biografii Baumana to Leszek Kołakowski stanowi najważniejszy punkt odniesienia dla Domosławskiego i nie trudno zgadnąć, kogo z tej dwójki obdarza on większą sympatią. Pod względem dorobku Bauman i Kołakowski to jednak dwie różne ligi. Pierwszy jest co prawda świetnym aforystą i „czułym narratorem naszych lęków i nadziei”, ale to drugi pozostaje kartografem kreślącym mapę Ducha. A to z Ducha rodzą się nadzieje.
Doświadczenie zesłania w głąb Związku Radzieckiego postawiło Barbarę Skargę w centrum Wielkiej Historii, miało też jednak wymiar boleśnie osobisty. Zaważyło na jej życiu prywatnym i rozwoju naukowym, lecz nie zachwiało wiarą w siłę intelektualnego poznania.
