Marilyn z Lipiec. Recenzja filmu „Chłopi” w reżyserii DK i Hugh Welchmanów
Najnowsza ekranizacja „Chłopów” to świadectwo nie tylko niebywałej pracowitości twórców, ale i pułapek romantyzmu, który zaważył na schematach filmowej opowieści.
Artykuły oznaczone tagiem:
"Grzegorz Brzozowski"
O sztuce milczenia. Recenzja filmu „Cicha dziewczyna” w reżyserii Colma Bairéada
Nominowany do Oscara film irlandzkiego reżysera to opowieść o dziecięcej wrażliwości, która ściera się z bezlitosnym światem dorosłych: milczenie okazuje się tu narzędziem ochrony przed złem.
Żywot Indiany poczciwego. Recenzja filmu „Indiana Jones i artefakt przeznaczenia” w reżyserii Jamesa Mangolda
Jak przetopić kino nowej przygody w przewidywalne kino familijne i opowiedzieć o brawurowym łowcy przygód, nie wykazując się żadną odwagą? Sekrety te poznali twórcy najnowszej części cyklu o legendarnym archeologu.
Świątynia sztuki i bólu. Recenzja dokumentu „Całe to piękno i krew” w reżyserii Laury Poitras
Nagrodzony Złotym Lwem na Festiwalu w Wenecji dokument to traktat o cierpieniu jako źródle sztuki – a zarazem protest przeciw instytucjom nim kupczącym.
Przestrzenie samotności. O dokumentach 20. Festiwalu Millennium Docs Against Gravity
Opowieść o radykalnym samotniku, esej o absurdzie wojennego zniszczenia czy wędrówka po wirtualnej krainie postapokalipsy – to tylko niektóre z dokumentów tegorocznego festiwalu dostępnych obecnie online.
Poza granice zniewolenia. Rozmowa z Andreą Arnold, reżyserką filmu „Krowa”
Pierwszy dokument Andrei Arnold to surowa obserwacja życia mlecznej krowy na farmie hodowlanej. O tym, czy za pomocą środków filmowych można dotrzeć do duszy zwierząt, rozmawia z reżyserką Grzegorz Brzozowski.
Rzekomo fajny film. Recenzja „W trójkącie” w reżyserii Rubena Östlunda
Czy nagrodzony Złotą Palmą film może nam pomóc w zrozumieniu współczesnych nierówności? To raczej zadziwiająco konserwatywna opowieść o niezgłębionych pokładach resentymentu i zachcianek, jakie kryje w sobie ludzka natura.
Demony zawiści. Recenzja filmu „Bohater” w reżyserii Asghara Farhadiego
Nagrodzony Grand Prix na festiwalu w Cannes film to przypowieść o pokusie idealizacji jednostek, a zarazem jej cieniu – cynizmie łatwego osądu, wzmacnianym przez współczesne media.
Światoczucie. Recenzja filmu „IO” w reżyserii Jerzego Skolimowskiego
Nagrodzony w Cannes film o wędrówce osiołka to opowieść o egzystencji łączącej jej ludzkich i poza-ludzkich bohaterów, rozpiętej między utraconą czułością a nieuchronnością śmierci.
Rysunki dla nienarodzonego dziecka. Recenzja filmu „Ninjababy” w reżyserii Yngvild Sve Flikke
Oparty na graficznej powieści film o nieoczekiwanej ciąży to rozprawa ze stereotypami męskości oraz lękami, jakie może nieść macierzyństwo.
Techniki ekstazy, czyli szamanizm w Las Vegas. Recenzja filmu „Elvis” w reżyserii Baza Luhrmanna
W najnowszym filmie Luhrmanna król rock’n’rolla ukazany jest jako nadzieja na fuzję kultur Ameryki: jego ekstatyczny lot zostaje jednak uwikłany w bezlitosne tryby społeczeństwa spektaklu.
Ludzkie-pozaludzkie. O dokumentach festiwalu Millennium Docs Against Gravity
Jak bardzo pojemna może okazać się forma dokumentu? Czy możemy dzięki niej przekroczyć granice międzygatunkowe, współodczuwać z rzeką jako żywą istotą lub doświadczyć metamorfozy wirtualnego ciała?
Sceny z życia niemałżeńskiego. Recenzja filmu „Najgorszy człowiek na świecie” w reżyserii Joachima Triera
Nominowany do Oscara najnowszy film Joachima Triera nie pozwala się sprowadzić do konwencji komedii romantycznej. To raczej traktat o ludzkim losie, w którym psychologiczna przenikliwość na miarę Ingmara Bergmana spotyka się z ironią współczesnych millenialsów.
Twarze kobiet wojny. Recenzje filmów „Moja wojna” Maszy Kondakowej oraz „Złe drogi” Natalii Worożbit
Jakie jest spojrzenie kobiet – jako reżyserek oraz filmowych postaci – na wojnę? Fabuła i dokument poświęcone Donbasowi są odbiciem dylematów, które zebrała Swietłana Aleksijewicz z wyznań weteranek drugiej wojny światowej.
Po cudach do celu. Recenzja filmu „Benedetta” w reżyserii Paula Verhoevena
Najnowszy film Paula Verhoevena to niejednoznaczna przypowieść o poszukiwaniu syntezy zmysłowości i doświadczenia religijnego – a także o pokusie władzy realizowanej dzięki swoistej polityce cudów.