Z centrum widać najwięcej
Marianne Faithfull wydała właśnie nowy, nie wiem już który w karierze album – „Negative Capability”, którego od kilku dni słucham na okrągło i wcale nie mam dość. Żaden ze mnie krytyk muzyczny, ale cóż, powiem: jak dla mnie jest to płyta roku i jedna z najlepszych w całym dorobku artystki.
„Bohemian Rhapsody” bywa zabawna i może zachęcić do zainteresowania się Queen. Niestety, pobrzmiewa przy tym fałszywą nutą.
Twardoch zaprezentował w „Królestwie” efektowny fotoplastykon, rzecz w pół drogi między „Bękartami wojny” Tarantino, „Miastem 44” Komasy i komiksami osnutymi na kanwach historii najnowszej. Czyli przeniósł środki artystyczne ze sztuk uważanych niegdyś za „niższe” do sztuki uważanej niegdyś za „wysoką”. To dało interesujące rezultaty.
„Mirabelka” to historia o przeszłości i przyszłości – choć nierozerwalnie związana z Warszawą, równocześnie mówiąca o uniwersaliach. Wciągająca i poruszająca opowieść zapewnia nie tylko czytelniczą ucztę, ale skłania też do refleksji o przemijaniu.
Po trzech latach bezwzględnej przewagi w sondażach i absolutnej dominacji w kształtowaniu debaty publicznej coś się w PiS-ie zacina. To nie skutek programowej ofensywy opozycji, ale własnych błędów obozu władzy. I czegoś jeszcze.
PiS wygrało co prawda wybory samorządowe, ale najwyraźniej nie wie, co zrobić z władzą, kiedy już ją posiada. Rządzi chaos. W ostatnich tygodniach coraz większa liczba obserwatorów wskazuje, że partia rządząca wytraciła impet. Jak to się stało?
„Dobra zmiana” trwa w Polsce od trzech lat. Argument „przez osiem ostatnich lat” wypalił się jakiś czas temu, trudno też po upływie trzech czwartych kadencji używać zgranej płyty mówiącej o wewnętrznych wrogach, którzy uniemożliwiają realizację złożonych obietnic.
Partia Jarosława Kaczyńskiego podstępem stanęła nie tylko na czele największego wydarzenia, jakie odbyło się w Polsce 11 listopada, ale na czele wydarzenia tak dużego, jakiego w innych okolicznościach nie potrafiłaby zorganizować.
Na ogół wszędzie pojawiała się idea, że niepodległość rozwiąże mnóstwo problemów. Miało być pięknie – a rzadko tak było.
„Jeśli coś ludzi zniechęca do prasy prawicowej, to raczej przesyt niż radykalizacja”, twierdzi dziennikarka tygodnika „Sieci”.
To nie „kultura podległości”, ale ewidentna słabość ustrojowa państwa sprawiła, że partia posiadająca zwykłą większość sejmową mogła zdemolować ten rzekomo sprawnie działający „mechanizm”.
Niechęć i dystans wielu Polaków do państwa wynikają z doświadczeń osobistych z instytucjami typu szkoła, urząd pracy, sąd rejonowy czy lokalna przychodnia. Nie trzeba do tego wspominać siedmiu okupacji i jedenastu zaborów, przeżycie ostatniego trzydziestolecia zupełnie wystarczy.
Brak zbiorowo przyjętego kanonu wartości sprawia, że moment odzyskania niepodległości za każdym razem staje się początkiem zażartej walki o to, jaka Polska ma być. Było tak w II, jest i w III RP. Co gorsza, poszczególne wizje państwa wykluczają ze wspólnoty politycznej znaczną część obywateli.
Oto znaleźliśmy się na obszarze nieznanym – odpowiedniku białych plam na dawnych mapach. Po raz pierwszy od XVIII wieku dorosło pokolenie, które urodziło się i ukształtowało we własnym, suwerennym państwie. Jest to fakt nie tylko godny odnotowania czy celebracji, ale przede wszystkim gruntownego przemyślenia na przyszłość.
