Z centrum widać najwięcej
Dziś Armię Krajową i Delegaturę Rządu na Kraj często postrzega się jako epigonów dawnego wspaniałego świata, którzy – gdyby tylko nie zostali w geopolitycznej rozgrywce skazani na klęskę – przywróciliby przedwojenne porządki. Tymczasem większość sił politycznych i agend podziemia opowiadało się za progresywną zmianą, której nieodłącznym elementem miała być demokracja, pluralizm poglądów i bezpieczeństwo socjalne.
Jak wszyscy, jestem głęboko poruszona śmiercią Pawła Adamowicza, nie mam ochoty w nikogo rzucać kamieniami. Ale jakoś niestety nie mogę, nawet teraz, uciec od kontekstu politycznego tego tragicznego wydarzenia.
Kiedy dowiedziałem się, że Mariusz Grzegorzek robi ze studentami wydziału aktorskiego łódzkiej Filmówki spektakl pod takim właśnie tytułem, właściwie wcale się nie zdziwiłem. Powiedziałem co prawda rektorowi, że to szaleństwo, ale od razu pomyślałem sobie, że może i jest w nim metoda.
Po przeglądzie najciekawszych w naszym odczuciu nagrań operowych wydanych w 2018 roku proponujemy rzut ucha na muzykę odmienną – pod względem skali, obsady, ale nie mniej interesującą, i przedstawiamy nasz wybór trzech najlepszych płyt z kameralistyką.
Najnowszy film braci Coen to nie tylko scenariuszowy popis, lecz także mierzenie się z pytaniem o przemoc wypieraną z mitów Dzikiego Zachodu. Jak się jednak okazuje, najbardziej okrutna w uniwersum reżyserów jest sama Fortuna.
Lektura tej książki to męka. Zaleca się więc jej czytanie albo osobom naprawdę pasjonującym się życiem artystycznym przedwojennego Paryża, albo literackim hipsterom. Ci ostatni po niełatwej lekturze będą mogli ją postawić obok innych legendarnych książek, do których pewnie nigdy nie wrócą.
„Moja Albinoczka” to zbiór notatek, które Andrzej Barański wymieniał z żoną podczas dłuższych rozstań. Wydawcy udała się tu rzecz bez precedensu – zachował całą materialną otoczkę tej korespondencji (rysunki, zabrudzenia), która często mówi więcej o uczuciu niż słowa.
Czarownica Babcocha dzięki swoim magicznym zdolnościom pomaga naprawić otaczający ją świat. Krótkie, pełne ciepła i humoru epizody z jej życia zdecydowanie poprawiają nastrój, jednak nie skłaniają czytelnika do głębszej refleksji.
Szanowni Państwo! Jak jednym słowem podsumować ostatnie kilka burzliwych lat w polityce? Obok wieloznacznego „populizmu” wysoko na liście z pewnością znalazłby się jednoznaczny „antyelitaryzm”. Niemal w każdym kraju zachodnim pojawiał się w minionych latach polityk głośno występujący przeciwko „elitom”: w Stanach Zjednoczonych Donald Trump, w Wielkiej Brytanii zwolennicy brexitu, we Francji Marine Le Pen, we […]
Chociaż kilka cech – przede wszystkim wykształcenie i zawód – kwalifikują mnie niby obiektywnie do grona „elit”, nigdy nie chciałem i nie chcę być do nich zaliczany. To nie skutek populistycznej propagandy PiS-u, umiłowania równości za wszelką cenę czy tchórzostwa, ale elementarnej racjonalności. Słowo „elita” nic dziś nie znaczy.
„Odzyskanie pojęcia inteligencji ma kapitalne znaczenie w przypadku ludzi z mniejszych miejscowości. Byłoby w tym coś emancypacyjnego”, mówi socjolog Piotr Kulas.
Jeśli krótko po zamachu na życie Pawła Adamowicza ktoś miał nadzieję, że ta tragedia zmieni polską debatę publiczną, to szybko musiał ją stracić. Śmierć prezydenta Gdańska to jednak wyjątkowy szok. Wciąż nie jest za późno, aby zachować się przyzwoicie. Mamy wręcz taki obowiązek.
Andrzej Duda stwierdził, że nie wie, na ile człowiek przyczynia się do zmian klimatu. Jeśli prezydent i inni „klimatosceptycy” nie przedstawią przełomowych dowodów na poparcie swoich poglądów, to wylądują ze swoimi tezami w towarzystwie proepidemików i płaskoziemców.
Sekretarz Stanu USA Mike Pompeo podczas swojej wizyty w Egipcie poinformował, że Polska będzie współgospodarzem konferencji dotyczącej pokoju i bezpieczeństwa na Bliskim Wschodzie. Konfrontacyjny ton szefa amerykańskiej dyplomacji sprawia jednak, że spotkanie przypomina próbę zbudowania antyirańskiej koalicji, której nasz kraj mimowolnie zostanie twarzą. Wbrew zdrowemu rozsądkowi, europejskim sojusznikom i polskiej racji stanu.
We Francji rośnie świadomość tego, że jeśli Macronowi się nie uda, ryzyko dojścia populistów do władzy stanie bardzo realne – mówi dziennikarz „Le Monde” Jakub Iwaniuk.
