Wakacje mają się już ku końcowi. Zrobiło się jakby chłodniej, niektórzy jednak wciąż mają jeszcze kilka dni urlopu i chętnie wybraliby się na regenerację sił przed kolejnym ciężkim rokiem. Jasne, że urlop możemy równie dobrze zorganizować poza okresem wakacyjnym, wybierając ciepłe kraje albo wypad do krainy pewnego śniegu.
O tym, że czeski prezydent Miloš Zeman ma chętkę na poszerzanie obszaru swej władzy, wiadomo nie od dziś. Mówiono o tym już podczas ubiegłorocznej kampanii prezydenckiej u naszych południowych sąsiadów, wyrokując, iż jeśli to właśnie on zasiądzie na fotelu opuszczanym przez Václava Klausa, będzie stosował całą masę zabiegów, by podkreślić swą rolę, a często i uprzykrzyć życie rządzącej koalicji. Tymczasem gabinet Petra Nečasa sam mu się podłożył, gdy okazało się, że „siłą napędową” afery korupcyjnej była szefowa jego własnego gabinetu. W efekcie czeski rząd został zmieciony z politycznej sceny, a rozgrywającym został zacierający z radości ręce prezydent.
Nie przepadam za czytaniem samolotowych magazynów. Przeważnie poza garścią porad podróżniczych, skrótem wszelkiej maści imprez i cennikiem pokładowych zakupów, wylewa się z nich cały potok mniej lub bardziej ambitnych reklam.
Zeman namieszał, choć może lepiej powiedzieć, że właśnie wyciął zarówno czeskiej opozycji, jak i koalicji niezły numer, przy okazji udowadniając obu, iż nie będzie łatwym przeciwnikiem. Podobnie jak przez lata trudno było dogadać się z poprzednim mieszkańcem Hradczan, Vaclavem Klasuem, tak i ostatnie decyzje Milosza Zemana nie są raczej zapowiedzią owocnej i przyjaznej współpracy.
Wszelkiej maści kłopoty nie oszczędzają ostatnio Czechów. Ledwo zaczęły opadać wody Wełtawy, która po wielodniowych deszczach poważnie zagroziła stolicy naszych południowych sąsiadów, a już na ich niebie zagościły inne burze, równie destabilizujące sytuację w państwie.
533 kilometry – trasa wytyczona z Budapesztu do Krakowa, tak by chociaż zahaczyć o każdy z krajów wyszehradzkiej braci. Rajd nietypowy, w którym nie zamykano ulic, a ponad 200 uczestników (w towarzystwie motocykli i samochodów) pokonywało trasę w zwykłym ruchu ulicznym. Limit czasu, który dano uczestnikom na pokonanie dystansu – 24 godziny.
„Nie chcemy pobierać świadczeń socjalnych! Chcemy pracować!” – transparenty z takimi hasłami równo miesiąc temu miały zdominować ulice Bratysławy. I faktycznie, pojawiły się, jednak demonstracja, która szła pod tymi „sztandarami”, była znacznie mniejsza, niż można by się spodziewać.
Jeszcze kilka dni temu siedziałam spokojnie w węgierskim Györ. Miejsce urokliwe, któremu (nie tylko ze względów geograficznych) zdaje się być bliżej do Wiednia niż do rodzimego Budapesztu.
Magdalena M. Baran Flaga narodowego niepokoju Całkiem niedawno nad budynkiem węgierskiego parlamentu załopotała intrygująca flaga. Podobna zawisła na wielu budynkach rządowych i samorządowych, a nawet w miejscach nieco mniej oczywistych. Pojawienie się błękitnego sztandaru ze złotym pasem, zdobnego w słońce i półksiężyc, nie oznaczało jednak oficjalnej wizyty głowy dalekiego, zaprzyjaźnionego państwa. Nikt specjalny nie odwiedzał […]
Magdalena M. Baran Żeńska końcówka Chyba każdy pamięta jakieś koszmary szkolnego dzieciństwa. Niektórych nawet po latach w snach prześladuje psychopatyczna matematyczka albo wuefista-czarny charakter, godzinami każący robić przewroty w przód i w tył. Takich koszmarów w prawdzie nie miewam, ale czasem czkawką odbija mi się wspomnienie głosu pewnego pana, który trafiając palcem w pierwszą pozycję […]
Magdalena M. Baran Kto na Hrad? Po pierwszej turze czeskich wyborów prezydenckich wielu przecierało oczy ze zdumienia. Kiedy po dwudziestu latach samodzielnej czeskiej demokracji decydowano się powierzyć wybór prezydenta sercom i rozumom obywateli, oczekiwano po nich nieco większej przewidywalności. Czesi jednak wycięli sondażom niezły numer, wybierając inaczej, niż analitycy prognozowali ledwie kilka tygodni wcześniej. Wyliczenia […]
Magdalena M. Baran Dziury w pamięci Dwadzieścia lat temu, 1. stycznia 1993 roku, w dwóch stolicach korki od szampana wystrzeliły jakby radośniej niż gdziekolwiek indziej. Narody o których mowa latami czekały na potwierdzenie swej suwerenności, tożsamości. Czekały na rozdzielenie, możliwość stanowienia praw wedle woli własnego narodu, na rzeczy wielkie i te całkiem maleńkie, które rozpalały […]
Magdalena M. Baran Dzień świętego spokoju Część Wyszehradu śpi jeszcze przysypana pierzyną śniegu. Przed końcem roku – co raczej nietypowe – zrobiło się tu jakby ciszej i spokojniej. Nie było wielkich fajerwerków, podobnych tym, jakie na progu A.D. 2012 zafundował Europie Viktor Orbán; obyło się też bez słowackich rozważań o braku europejskiej solidarności czy kolejnych […]
Magdalena M. Baran Smaczki czekania W powietrzu unosił się słodki zapach spokoju. Jest jeszcze śmiech, rozbrzmiewające wokół rozmowy, kiedy indziej rozlegające się ze sceny (albo z głośników) śpiewy przypominające o tym, że wielkimi krokami zbliżają się Święta. Między straganami kręci się mrowie ludzi, szukających mniejszych czy większych prezentów, ozdób choinkowych, drobiazgów na świąteczny stół. Lokalne […]
Magdalena M. Baran Nieprzygotowanie „Nasze płace są niższe niż murarzy, tramwajarzy i ślusarzy” – mówił szef Związku Zawodowego Pracowników Szkolnictwa, Pavel Ondek, rozpoczynając bezterminowy strajk słowackich nauczycieli. I rzeczywiście, podczas gdy wykwalifikowani specjaliści mogą całkiem realnie myśleć o pensjach przekraczających i tysiąc euro, nauczyciele muszą zadowolić się stawkami znacznie niższymi. Średnio 652 euro w szkole […]