„Gdyby zamiast Tuska główną twarzą opozycji był ktoś od niego młodszy, to zestawienie z Kaczyńskim byłoby piorunujące. Jeśli Donald Tusk wiosną tego roku ogłosiłby, że premierem nie będzie on, tylko Trzaskowski, to KO zarobi na tym kilka procent. I to może być też śmierć dla Hołowni” – mówi historyk i politolog, prof. Antoni Dudek.
„PiS przez ostatnie lata straciło co dziesiątego wyborcę i to jest wystarczające, żeby oddać władzę. Czy jego siła może wrócić, nie wiemy, ale jest ona zmniejszona przez dotychczasowe doświadczenia. To w zupełności wystarczy do wyraźnej zmiany, nawet jeśli nie będzie ona tak radykalna, jak to sobie najbardziej zapalczywi marzą” – mówi socjolog Jarosław Flis.
O wyborach parlamentarnych w 2023 roku Jarosław Kuisz rozmawia z Antonim Dudkiem, politologiem, historykiem i publicystą, twórcą kanału „Dudek o historii”. Czy grozi nam poważanie wyniku wyborów i polska wersja ataku na Kapitol? Co przesądzi o wyniku wyborów? I co powinien zrobić Tusk, żeby wygrać? Na te i inne pytania odpowiadamy w najnowszym odcinku „Prawa do niuansu”.
Na ponad pół roku przed wyborami jest jasne, w jakiej roli chce iść do nich Donald Tusk: czempiona progresu. Jednak jego program modernizacyjny okazać się może taką samą zasłoną dymną jak poprzednio.
Platforma Obywatelska, zarówno wcześniej, za swoich rządów, jak i przez ostatnie siedem lat, unikała wojen kulturowych, ograniczając się do potępień prawicowego populizmu, z troską bolejąc nad nieodpowiedzialnymi wypowiedziami Kaczyńskiego dzielącymi Polaków. To się zmieniło.
Pomysł wspólnej listy opozycji wykuwa się w atmosferze rykowiska. Śledzenie ciosów i rozejmów stało się emocjonującą rozrywką, a przecież chodzi o to, kto i jak będzie w naszym imieniu sprawował władzę.
Na dyskusję o aborcji, podobnie jak o równości małżeńskiej, w PO zawsze był „zły moment”. Aż do teraz. Obecnie Tusk w większym stopniu buduje wizerunek partii nowoczesnej i progresywnej. Widocznie tak zidentyfikował społeczne potrzeby.
„Po takim zachowaniu pan Włodzimierz Czarzasty stracił moralne prawo do bycia szefem Nowej Lewicy. Ale oczywiście strukturalnie nim jest i nikt tego nie kwestionuje ani nie próbuje być samozwańczym liderem. Włodek po prostu przestrzelił i powinien się z tej głupoty wycofać. Ma usta pełne zjednoczeniowych frazesów, a dzieli własną partię”, mówi Tomasz Trela.
„Z przemówień Donalda bije przekaz, który mówi nam, że do 2015 roku wszystko było dobrze, a potem przyszedł zły PiS i to zrujnował. To jest dramatycznie infantylne. Przypomnę, przegraliśmy wtedy te wybory i trzeba to przepracować i zrozumieć, z czego wynikała ta porażka. Cały czas mam wrażenie, że ludzie w Platformie wciąż uważają, że Kaczyński Polaków przekonał argumentami finansowymi. A to jest dalece niewystarczająca diagnoza”, mówi Joanna Mucha.
Dla osób z młodszego pokolenia konflikt Tusk–Kaczyński jest surrealistyczny. To powrót do obcej przeszłości, która w żaden sposób nie adresuje ich problemów. Trafnie te emocje wyrażał mem, w którym Tusk mówi do młodej dziewczyny: „wróciłem, żeby cię uratować”, a ta odpowiada: „Nawet nie wiem, kim jesteś”.
Aby wygrać wybory z PiS-em, potrzebna jest jedność opozycji. Wraz z powrotem Donalda Tuska na miejsce wodza PO rozpoczęła się tam bratobójcza wojna.
Zaczęło się mocno. Pierwszy temat: rząd PiS-u nie działa, rekordowa liczba zgonów w Polsce. Kolejny temat: potrzeba pięciu sprawiedliwych w Sejmie, żeby PiS straciło większość. „Rozmawiamy z nimi”. Potem było bardziej przewidywalnie.
Lewica pokazała, że można uszanować uroczystość zaprzysiężenia prezydenta i jednocześnie wykorzystać ją w celu zaznaczenia własnego stanowiska politycznego. Platforma powinna wyciągnąć z tego lekcję.
Donald Tusk ma się zaangażować w kampanię prezydencką Małgorzaty Kidawy-Błońskiej. Rzecznik sztabu Andrzeja Dudy jest tym faktem zachwycony. Niesłusznie. Obecność byłego premiera może kandydatce PO pomóc.
Jeszcze kilka miesięcy temu wielu zwolenników opozycji czekało na przyjazd zaprawionego w bojach rycerza na białym koniu. Dziś okazuje się, że tamę planom Jarosława Kaczyńskiego – jednego z najskuteczniejszych, ale i najbardziej bezwzględnych polityków w historii III RP – może postawić pani, która raz, w przypływie ogromnej złości, stłukła porcelanowy talerzyk prababci.