Frekwencja jest niekwestionowaną bohaterką tych wyborów. Do urn poszło ponad 73 procent Polek i Polaków – rekordowo dużo i więcej niż w 1989 roku. Gdyby nie mobilizacja młodych wyborców, PiS rządziłoby dalej.
Jeśli jedynym skutkiem ewentualnego zwycięstwa opozycji w niedzielnych wyborach będzie to, że teraz pisowska połowa kraju będzie pod rządami „naszych” tak samo nieszczęśliwa, jak my byliśmy pod rządami „ich” – to oczywiście odetchniemy z ulgą. Ale ilość nieszczęścia w kraju pozostanie taka sama; jedynie rozłoży się inaczej. Trzeba wymyślić taki kompromis, pod którego rządami obie strony będą równie nieszczęśliwe. To doświadczenie może rozpocząć odbudowę wspólnoty.
„Symetryzm to dramatycznie przeceniane zjawisko, które w przypadku niekorzystnego wyniku wyborów dla wielu osób będzie główną wymówką, dlaczego znowu się nie udało” – mówi Rafał Madajczak, redaktor naczelny portalu Gazeta.pl.
Szanowni Państwo! Kiedy w ostatnią niedzielę prezes PiS-u Jarosław Kaczyński na spotkaniu wyborczym podczas pikniku wojskowego w Zawichoście wskazał wroga Polski, nie było wątpliwości, o którym obozie politycznym mówi. „Zdrajców trzeba tępić, tak, trzeba ich moralnie tępić, bo w Polsce jest potężny obóz zdrady narodowej, który dziś zabiega o władzę” – powiedział Kaczyński, dodając, że […]
Obecna opozycja nie stworzyła wspólnej listy wyborczej, ale jest w stanie stworzyć rząd. Po wyborach rządzi inna logika, dzieli się tort. Teraz partie różnią się między sobą, ale jako koalicja będą negocjować. I w pierwszych stu dniach są w stanie pokazać: mamy wreszcie pieniądze na KPO.
Niektórzy łapią się na bajkę, że Konfederacja nie będzie współpracować z PiS-em ani PO. W praktyce istnieją dwie opcje: albo Konfederacja nigdy nie będzie rządzić, albo będzie musiała poprzeć rząd z udziałem PiS-u lub PO. Ewentualnie rozpadnie się po wyborach w zamian za konfitury. Historia jak Kukiz.
Szanowni Państwo! Partie polityczne miały pecha. W sobotę cały świat żył rajdem Jewgienija Prigożyna i jego Grupy Wagnera na Moskwę i pytał, czy w Rosji dochodzi właśnie do zamachu stanu. Tymczasem w Polsce tego samego dnia mieliśmy nadzwyczajne nagromadzenie wydarzeń politycznych – wszystkie główne partie zorganizowały swoje wiece lub konwencje. A większość zapowiadano jako szczególnie […]
Dzięki podpisowi prezydenta pod ustawą o komisji „lex Tusk” opozycja dostała moc, którą może teraz wykorzystać, jeśli nie prześpi momentu, a PiS jej nie przebije w grze na emocje. Jednak w tej grze można przedobrzyć i przegrać z kretesem – jak, nie przymierzając, PiS w 2007 roku.
Idziesz na marsz 4 czerwca? Gratulacje, jesteś nazistą. Nie znamy jeszcze nawet daty wyborów, a rząd i jego propaganda udział w marszu opozycji porównują do symbolu największego ludobójstwa w historii. I co? To dopiero początek.
Niemożliwe, żeby partia ze specjalistami od politycznego PR-u nie umiała znaleźć własnego sposobu na odejście od wizerunku zadufanych wielkomiejskich sztywniaków i musiała nieudolnie kopiować przeciwników politycznych.
„Gdyby zamiast Tuska główną twarzą opozycji był ktoś od niego młodszy, to zestawienie z Kaczyńskim byłoby piorunujące. Jeśli Donald Tusk wiosną tego roku ogłosiłby, że premierem nie będzie on, tylko Trzaskowski, to KO zarobi na tym kilka procent. I to może być też śmierć dla Hołowni” – mówi historyk i politolog, prof. Antoni Dudek.
„PiS przez ostatnie lata straciło co dziesiątego wyborcę i to jest wystarczające, żeby oddać władzę. Czy jego siła może wrócić, nie wiemy, ale jest ona zmniejszona przez dotychczasowe doświadczenia. To w zupełności wystarczy do wyraźnej zmiany, nawet jeśli nie będzie ona tak radykalna, jak to sobie najbardziej zapalczywi marzą” – mówi socjolog Jarosław Flis.
O wyborach parlamentarnych w 2023 roku Jarosław Kuisz rozmawia z Antonim Dudkiem, politologiem, historykiem i publicystą, twórcą kanału „Dudek o historii”. Czy grozi nam poważanie wyniku wyborów i polska wersja ataku na Kapitol? Co przesądzi o wyniku wyborów? I co powinien zrobić Tusk, żeby wygrać? Na te i inne pytania odpowiadamy w najnowszym odcinku „Prawa do niuansu”.
Na ponad pół roku przed wyborami jest jasne, w jakiej roli chce iść do nich Donald Tusk: czempiona progresu. Jednak jego program modernizacyjny okazać się może taką samą zasłoną dymną jak poprzednio.
Platforma Obywatelska, zarówno wcześniej, za swoich rządów, jak i przez ostatnie siedem lat, unikała wojen kulturowych, ograniczając się do potępień prawicowego populizmu, z troską bolejąc nad nieodpowiedzialnymi wypowiedziami Kaczyńskiego dzielącymi Polaków. To się zmieniło.