KULTURA LIBERALNA > Słysząc > Schizofrenia „Halki”
Schizofrenia „Halki”
Powinien też w swojej realizacji odnieść się do nowej tradycji, która nakazuje choć skrawek dzieła i sceny zarezerwować dla mini-ansamblu transwestytów. Jak trafnie zauważa Marc Minkowski, w Polsce „każdy oczekuje »Halki«, którą zna, ale innej niż widział do tej pory”. Sądzę, że Natalii Korczakowskiej udała się nader trudna sztuka stworzenia spektaklu, który owym oczekiwaniom może sprostać.
Pierwsze dwa akty przedstawienia Korczakowskiej rozgrywają się w przestrzeni, którą określić można mianem estetycznego czyśćca, gdzie białe dekoracje Anny Met, inspirowane utopijnymi projektami florentyńskiej grupy Superstudio, dają możliwość pokazania świata, w którym nie odrzuca się tradycji, a Halka stać się może postacią uniwersalną. Temu samemu celowi służą współczesne kostiumy, w wypadku panów ozdobione jedynie pasem kontuszowym. Tylko Jontek (Rafał Bartmiński) i Stolnik (Mieczysław Milun) noszą się tradycyjnie, jeden z chłopska, drugi zaś po szlachecku. A widoczny w głębi sceny salon polskiego dworu (a może drobnomieszczańskiego palais) jednocześnie straszy i kusi gobelinem oraz stylowymi meblami, na których smacznie śpią najprawdziwsze charty.
W akcie trzecim przenosimy się w góry, które okazują się parodią współczesnego kurortu z obowiązkową ekipą promenadowych misiów, dzięki którym słynne tańce góralskie stają się numerem farsowym. Wreszcie w akcie czwartym widzimy zdekonstruowaną, a może rozsadzoną od środka świątynię, przed którą ślubny orszak Janusza (Artur Ruciński) i Zofii (Małgorzata Pańko) zamiera niczym uczestnicy chocholego tańca w „Weselu” Andrzeja Wajdy. Doskonały jest też pomysł na odwołanie się do malarstwa Jacka Malczewskiego poprzez postać Fauna-Dudziarza (Czesław Gałka), a także uczynienie z Dziemby (Piotr Lempa) rasowego wodzireja. Po spektaklu pozostaje także w pamięci niezwykły mazur, w którym jaśnie państwo tańczą razem ze służbą, ich kostiumy – na co zwrócił uwagę Bartosz Kamiński – układają się w barwy rewolucji francuskiej: oto wolność, równość i braterstwo skazane na chwilową egzystencję w ménage à trois.
Na premierze, którą dyrygował Marc Minkowski, słychać było w muzyce Moniuszki i offenbachowską lekkość, i namysł nad subtelną orkiestracją dzieła, chociaż czasem gubił się charakterystyczny, z polszczyzny wyrastający idiom melodyczny „Halki”. Cała obsada wypadła bardzo dobrze, choć wykonująca partię tytułową Wioletta Chodowicz miała przez chwilę problemy z głosem, zdarzały jej się też tu i ówdzie potknięcia intonacyjne. Znakomity Artur Ruciński wykreował Janusza na krajowego Don Juana przynajmniej na małopolską miarę (ten efekt wzmaga hiszpańska bródka artysty). Jontek Bartmińskiego zachwycił miękkością i rozmarzeniem. Zanim jednak zakończę, pisząc, że wieczór był bardzo udany, trzeba jeszcze zapytać: a gdzie transwestyci? Podejrzewam, że zostali przez Natalię Korczakowską schowani na Giewoncie śród śpiących rycerzy. Ciekawe, kto teraz ośmieli się ich zbudzić.
Opera:
Stanisław Moniuszko „Halka”
Soliści, chór i orkiestra Teatru Wielkiego – Opery Narodowej
Dyr. Marc Minkowski
Reż. Natalia Korczakowska
Premiera: 23 grudnia 2011
Skoro tu jesteś...
...mamy do Ciebie małą prośbę. Żyjemy w dobie poważnych zagrożeń dla pluralizmu polskich mediów. W Kulturze Liberalnej jesteśmy przekonani, że każdy zasługuje na bezpłatny dostęp do najwyższej jakości dziennikarstwa
Każdy i każda z nas ma prawo do dobrych mediów. Warto na nie wydać nawet drobną kwotę. Nawet jeśli przeznaczysz na naszą działalność 10 złotych miesięcznie, to jeśli podobnie zrobią inni, wspólnie zapewnimy działanie portalowi, który broni wolności, praworządności i różnorodności.
Prosimy Cię, abyś tworzył lub tworzyła Kulturę Liberalną z nami. Dołącz do grona naszych Darczyńców!
PRZECZYTAJ INNE Z TEGO NUMERU
KOMENTARZE
