Taniec nie skłania tych, którzy go uprawiają, do szczegółowego dokumentowania swojego życia i dzieła. Szczegóły techniczne występują tu w symbolicznej dawce. Esencją narracji Zofii Rudnickiej o Wilku – pierwszym tancerzu Teatru Wielkiego w czasach Gomułki – jest więc „samo życie”, takie, jakim je prywatnie zapamiętano.
Pierwsze z nich pokazuje siłę słynnego przedstawienia, sprzed niemal stu lat. Jaskrawe kolory, dziwne ubrania, niezrozumiałe obrzędy, coś nieuchwytnie przerażającego w tej historii bez morału, pokazującej krwawe zwyczaje uzasadnione niepojętą „wyższą koniecznością”.
Łukasz Pawłowski Darren Aronofsky i łabędzie Czajkowskiego Najnowszy film Darrena Aronofsky’ego „Czarny łabędź” to opowieść o młodej baletnicy, Ninie Sayers (znakomita Natalie Portman), która staje przed życiową szansą zatańczenia głównej roli w nowej inscenizacji „Jeziora łabędziego”, otwierającej kolejny sezon baletu nowojorskiego. To szansa, ale i wyzwanie, na dodatek właściwie podwójne. Delikatna, zamknięta w sobie, spokojna […]