Łączy ich w gruncie rzeczy jedno: niechęć do porządku światowego, w którym najistotniejszą rolę odgrywa dominacja świata zachodniego. W gronie państw Szanghajskiej Organizacji Współpracy lider jest współcześnie jeden – Chiny. Czy zatem SOW będzie narzędziem tworzenia nowego porządku światowego? Może się tak stać. Tyle że będzie to nadal porządek jednobiegunowy, a jego centrum stanie się Pekin.
„Zmierzch Wschodu. Jak Chiny stały się potęgą i czy grozi im upadek” [Wydawnictwo Prześwity], która w kwietniu ukazała się na polskim rynku, to jedna z tych książek, po których przeczytaniu można tylko po staropolsku wykrzyknąć: wow! Zachowuje idealną równowagę między specjalistyczną wiedzą i popularyzatorskim sposobem przekazu. Dzięki temu z miejsca staje się pozycją obowiązkową.
Szanowni Państwo! Niedawna wizyta rosyjskiego prezydenta, premiera i ministrów w Pekinie miała pokazywać dobre relacje między Rosją a Chinami. Goście zostali przyjęci z najwyższymi honorami, sami również nie szczędzili gestów świadczących o poczuciu wspólnoty interesów obu państw. Komentatorzy interpretowali to zgodnie – bez Chin Rosja nie mogłaby angażować się w wojnę z Ukrainą na obecnym […]
Nie ulega wątpliwości, iż współczesna sytuacja geopolityczna skłania Indie do prowadzenia polityki zbliżenia z krajami reprezentującymi wartości cywilizacji Zachodu. Jednak o rywalizacji obu krajów wciąż jeszcze nie można mówić. Chiny są silniejsze.
„Chińskie poparcie nie jest za darmo. Jest pytanie podstawowe: jak Chińczycy wykorzystają to, że Rosja ich potrzebuje, a oni są od Rosji mocniejsi” – Michał Lubina w rozmowie z Jakubem Bodzionym opowiada o złożonych relacjach między Rosją a Chinami.
Czy za krzepiącymi deklaracjami i przyjaznymi gestami kryje się autentyczna możliwość równoprawnej współpracy Rosji i Chin? Rzeczywistość podpowiada raczej scenariusz chińskiego monologu niż rosyjsko-chińskiego dialogu.
Władimir Putin ponownie zawitał do Chin. Jak zwykle były fanfary: czerwone dywany, orkiestra wojskowa, salwy honorowe i dzieci tańczące dla rosyjskiego dyktatora. A nawet coś więcej: na pożegnanie Xi Jinping objął swego „starego przyjaciela”, co nie zdarzało się wcześniej. Co ten gest mówi o relacjach rosyjsko-chińskich?
Indie sprzedają broń nawet zbrodniczym dyktaturom w swoim regionie. Mają w tym jednak cel – osłabić wpływy chińskie.
Tybet się modernizuje. Pod rządami Chin budowane są nowe drogi, rozwija się sieć kolejowa, powstają centra przemysłowe i kopalnie wydobywające cenne metale ziem rzadkich. Pozostaje jednak kwestia kosztów. Czy ktokolwiek zapytał Tybetańczyków, czy to kierunek rozwoju, jakiego by sobie życzyli? I czy są gotowi zapłacić za to cenę swojej wolności?
Na rynek właśnie weszło polskie wydanie głośnej książki znanego singapurskiego intelektualisty i byłego dyplomaty, Kishore’a Mahbubaniego, „Has China won?”. Traktuje ona o rywalizacji amerykańsko-chińskiej i jej fatalnym wpływie na współczesny świat. Mahbubani to światowa intelektualna ekstraklasa, a jego dzieło jest ciekawe, zapadające w pamięć, zmuszające do myślenia – i do dania mu odporu.
Niektórzy geopolitycy mówią, że trzecia wojna światowa rozegra się na Pacyfiku. Jakie znaczenie w tym kontekście mają styczniowe wybory na Tajwanie oraz te nadchodzące w Stanach Zjednoczonych? Czy prawdopodobna jest wojna o tę wyspę między Chinami a Stanami Zjednoczonymi? Jak wynik wyborów może wpłynąć na dalszą postawę Chin? Czy mieszkańcy Tajwanu czują, że żyją w najniebezpieczniejszym miejscu na świecie? Opowiada o tym prof. Michał Lubina, z Instytutu Bliskiego i Dalekiego Wschodu UJ.
Izolowani przez świat zachodni przywódcy bojówek walczących z birmańską juntą szukają sojuszników wśród lokalnych watażków i dyktatorów na całym świecie. To właśnie z nimi stworzą „międzynarodówkę dyktatorów”. Nie zbudują lepszego świata, ale mogą podpalić ten, który już istnieje.
Fenomenalny skok cywilizacyjny, pozycja drugiego supermocarstwa świata oraz jednego z najważniejszych graczy politycznych i gospodarczych − dla Chin to wciąż za mało. Na drodze do „wielkiego odrodzenia narodu chińskiego” stoi niezależny Tajwan.
Parafrazując Donalda Trumpa, the art of the deal w wydaniu chińskim polega na tym, by zarobić, nie zrażając do siebie partnera. To się na razie Pekinowi w relacjach z Moskwą udaje. Głównie dzięki mieszance pochlebstw, gry na mocarstwowych tęsknotach Rosji, antyamerykańskich sentymentach, umiarkowaniu i samokontroli. Jednak wraz z pogłębiającą się słabością Rosji, pokusa wykorzystania sytuacji przez Chiny rośnie.
We wrześniu prezydent Biden spotkał się z przywódcami państw Azji Środkowej. W ten sposób Ameryka uderza w miękkie podbrzusze Rosji i wchodzi w obszar jej rywalizacji z Chinami. Czy ostatnie deklaracje amerykańskiego prezydenta zmienią układ sił w regionie?