Z centrum widać najwięcej
„Limonow” to opowieść o człowieku, który postanowił wymyślić siebie, nie zważając na rzeczywistość . Wymyślił siebie jako chuligana w Charkowie, wybrał sobie rolę skandalizującego pisarza, wreszcie stworzył się jako przywódca zdyscyplinowanego, radykalnego ruchu politycznego skupiającego sfrustrowanych, pozbawionych perspektyw młodych z całej Rosji.
Nie ma takiej siły strukturalnej czy ideologii, która przywróci poczucie bezpieczeństwa. Jedynym, co może nas uratować w wymiarze jednostkowym, jest miłość i związek z drugim człowiekiem. Miłość kobiety zwłaszcza. Oto prawdziwe przesłanie „Serotoniny”.
Gdyby te czterysta pięćdziesiąt stron przeraźliwie nudnej papki słownej wytworzył debiutant bez wyrobionego nazwiska, prawdopodobnie miałby problem ze znalezieniem wydawcy, a czytelnicy zostaliby przez to uwolnieni od lektury wysokiego ryzyka. Niestety, rzecz ową popełnił autor „Łaskawych”.
Portrety zwierząt francuskiego pisarza doby fin de siècle’u Jules’a Renarda to arcydzieła zwięzłego opisu. Renard opowiada o swoich bohaterach z błyskotliwym humorem i ironią. To świetna lektura dla młodego czytelnika i dobry wstęp do innych dzieł tego autora.
Książka Madjidi to przepełniona emocjami autobiograficzna opowieść o Iranie ajatollahów, dorastaniu we Francji i podwójnej tożsamości. Szkoda tylko, że miejscami emocji bywa tu po prostu za dużo. To książka, w której celne obserwacje sąsiadują z kiczem.
„Obietnica poranka” przybliża relację syna literata i matki, która również okazała się artystką – a jej twórczą domeną było kształtowanie życia syna.
„Kampucza” Patricka Deville’a to nie tylko przejmujący literacki opis powstania i upadku państwa Czerwonych Khmerów, ale również pasjonująca opowieść o kolonialnym dziedzictwie, które na dobre i na złe zaciążyło nad tym wycinkiem globu.
Faszyści? Reakcjoniści? Prawicowi anarchiści? Nazwani przez swoich adwersarzy huzarami, byli pierwszym powojennym francuskim pokoleniem, które sprzeciwiło się lewicy, gaullistom i mitowi zwycięskiej Francji.
„Właśnie tym stała się dziś […] lewica. Z jednej strony ci, którzy mówią: pozwólmy muslimom klepać sury na dywanikach, na więcej i tak ich nie stać. Z drugiej ci, którzy uzurpują sobie wyłączne prawo do laickości”, pisze Despentes w 2. tomie trylogii. O wiele bardziej politycznym niż pierwszy.
Pierre Savorgnan de Brazza spędził w Afryce całe swoje dorosłe życie. W latach 70. XIX w. badał bieg rzeki Ogowe. Kolejną dekadę spędził nad Kongo. Zyskał przydomek „Ojca Niewolników”. To on jest głównym bohaterem fenomenalnej książki Patricka Devilleʼa.
„Królestwo” rozpoczyna się sprawozdaniem z krótkiego okresu, w którym Carrère niespodziewanie z ateisty stał się człowiekiem żarliwie pobożnym, by po trzech latach znów powrócić do ateizmu. Jak to było możliwe? I na czym polega tajemnica nawrócenia?
Wciąż zastanawia mnie, co takiego oburzyło rzesze czytelników w moim stwierdzeniu, że Michel Houellebecq jest mizoginem? Czy aż tak bardzo go kochamy? A może drażni nas zwrócenie uwagi na coś, co dla nas nie ma znaczenia, ale ma pejoratywny wydźwięk?
Surrealista nie spaceruje głównymi traktami, lecz zagląda do zadymionych kawiarni i podrzędnych lupanarów. Taki jest świat „Wieśniaka paryskiego”, w którym Paryż oglądany (a raczej podglądany) jest od tyłu, zza kulis, oczami prostytutek i drobnych handlarzy.
Dla Maylis de Kerangal napisanie „Reperować żywych” było sposobem na uporanie się ze śmiercią dwóch bliskich osób. Jest to także próba odpowiedzi na podstawowe pytania: co to znaczy umrzeć? co to znaczy żyć? gdzie leży granica medycznej ingerencji?
„Dzienniki” Kurta Cobaina i teksty z płyty francuskiej grupy rockowej Téléphone obok dzieł Marqueza, Hessego i Malapartego. W „Pierwszym bilansie po apokalipsie” Frédéric Beigbeder przedstawia nam listę stu książek, które należy przeczytać, jeśli jest się chłopcem z 6. dzielnicy. I zanim czytniki nie zrewolucjonizują na dobre sztuki powieści.