Z centrum widać najwięcej
Platformę Obywatelską trzeba krytykować i należy od niej, jako od największej partii opozycyjnej, wymagać. Ale po czterech latach rządów PiS-u nie można tego robić, nie podając konkretnych propozycji rozwiązania trapiących partię problemów.
Odwołana wizyta Donalda Trumpa i „zastępcza” wizyta wiceprezydenta Mike’a Pence’a powinna nauczyć czegoś i zwolenników rządu i opozycji. Tych pierwszych, że Polska nie ma ze Stanami Zjednoczonymi „specjalnych relacji”. Tych drugich, że obecna administracja nie troszczy się o stan polskiej demokracji.
Szanowni Państwo! Wyobraźmy sobie rodaka, który w październiku 2015, tuż po zwycięstwie wyborczym Prawa i Sprawiedliwości, wyjechał z kraju lub zapadł w długi sen, z którego właśnie się budzi. Załóżmy też, że – z sobie tylko wiadomych powodów – po przebudzeniu zapytałby nas, co zmieniło się w obozie opozycji. Czyż najkrótsza odpowiedź nie powinna brzmieć: […]
„Nie udało mi się obronić projektu, w który zaangażowałem się z wielkim entuzjazmem, w związku z tym, tak samo wielkim entuzjazmem, z głową pełną myśli i pomysłów, idę w następny projekt! Panowie by chcieli, żebym usiadł nad brzegiem rzeki i zapłakał?”, mówi lider Sojuszu Lewicy Demokratycznej.
„My musimy poczekać, a PiS musi przegrać samo ze sobą. Musimy przejść przez kryzys grecki, głęboki, gigantyczne bezrobocie, nędzę, brak środków na wypłaty społeczne i emerytury”, mówi doradca Roberta Biedronia.
Szanowni Państwo! Miliardy euro w najbliższej dekadzie! Tyle możemy stracić, ponieważ Komisja Europejska rzekomo „nie chce dopłacić” do polskiego programu „Czyste powietrze”. Powód jest prozaiczny – nasze władze wydają pieniądze nieefektywnie i tak prowadzony program nie spełni swoich celów. A te były ambitne – wymiana ponad 4 milionów (!) pieców w ciągu najbliższych 10 lat. […]
„Polsce potrzebna jest teraz nowoczesna partia liberalna”, napisał na Twitterze Ryszard Petru kilka dni po wyborach do Parlamentu Europejskiego. Wzbudził tym wielką wesołość internautów, którzy przypomnieli mu, sam taką partię zakładał. I że po zaledwie czterech latach właściwie przestała ona istnieć. Paradoksalnie, kilka dni później intuicję Petru potwierdziły dane płynące z samego serca rządu.
Grzegorz Schetyna ogłosił nowe pomysły na pokonanie PiS-u. W tej chwili nie ma to jednak znaczenia. Najważniejsze pytanie po stronie opozycji brzmi inaczej: czy lider PO będzie w stanie zapanować nad partyjnymi kolegami? Mam wątpliwości.
Aby zaspokoić oczekiwania swoich sympatyków, Donald Tusk mógł 4 czerwca w Gdańsku powiedzieć tylko jedno – że wraca do polskiej polityki. Nie zrobił tego i de facto po raz kolejny kazał swoim zwolennikom czekać. Taka wypowiedź, zamiast ucieszyć potencjalnych wyborców, wywoła raczej irytację i zniecierpliwienie.
Dla pokolenia, które zbudowało III RP, walka między Prawem i Sprawiedliwością a opozycją to spór najwyższej wagi, dotyczący kształtu, a może i obecności polskiej demokracji. Dla młodszych pokoleń Polaków dzisiejszy spór w wielkiej mierze wygląda jednak na dość bezwzględną dogrywkę o schedę.
Jest rzeczą niezrozumiałą, że wystąpienie Leszka Jażdżewskiego przed wykładem Donalda Tuska na UW odebrano jako bezpardonowy atak na Kościół. W rzeczywistości była to bowiem krytyka opozycji i próba nakreślenia politycznej roli dla samego Tuska. Uderzenie w Kościół miało jedynie sprawić, że o wystąpieniu zrobi się głośno.
„Solidarności społecznej nie buduje się w ten sposób, że się bez przerwy o tym mówi. Buduje się tak, że pieniądze, które są pieniędzmi podatników, wydaje się sensownie, to znaczy tak, by było to zauważalne, uczciwe, kontrolowalne i przejrzyste”, mówi senator niezależny.
W sondażach Prawo i Sprawiedliwość remisuje z opozycyjną Koalicją Europejską lub nawet utrzymuje niewielką przewagę, co po ponad 3 latach sprawowania władzy można by uznać za sukces rządzących. Ale wiele wskazuje na to, że kierownictwo partii wie coś, czego sondaże nie pokazują, a szanse PiS-u na sukces są znacznie niższe, niż się wydaje.
Czy w Polsce mamy do czynienia z normalnym sporem politycznym, czy wraz z nadejściem rządów PiS-u znaleźliśmy się w sytuacji stanu wyjątkowego, sporu o podstawowe normy? Jak w tych warunkach powinni zachować się dziennikarze i komentatorzy życia politycznego?
Jan Olszewski, a może przede wszystkim krótki epizod jego premierostwa, to jeden ze sztandarów obozu, który dziś sprawuje w Polsce władzę. Jednak wbrew pozorom biografia ta średnio nadaje się na czytankę spod znaku „dobrej zmiany”.