Ann Quin nigdy nie zyskała jako pisarka szerokiej rozpoznawalności. Weszła do mieszkania literatury umeblowanego przez tytanów modernizmu z zadaniem wprowadzenia do tego wystroju jakichś sensownych i interesujących odmian. Zadanie to udało się jej bardzo dobrze. Czytelnik „Berga”, nastawiwszy nosa, dolnym węchem wyczuje nutę Joyce’a, górnym – nutę Becketta. Ale dominuje w tej powieści własny ton jej autorki.
W Bibliotece Narodowej Ossolineum ukazała się niedawno opasła antologia poezji grupy „Żagary”. Lektura na dziś? Jak najbardziej. Żagarystów określa się zazwyczaj jako poetów katastroficznych, a debata publiczna od kilku lat wygląda coraz częściej jak manifest katastrofizmu. Są jednak pewne różnice.
Przetrwała dwie wojny światowe i rewolucję cyfrową. „Biblioteka Narodowa” Ossolineum to najstarsza seria książkowa w Polsce, której zadaniem jest publikowanie „wzorcowych wydań najcelniejszych utworów literatury polskiej i obcej”. Lecz co obecnie znaczy „najcelniejszy utwór”?
Poezja Garcíi Lorki słabo nadaje się do uksiążkowienia. Jego wiersze nie tyle nawet obrazują, ile raczej ewokują. Są przeznaczone nie dla umysłu odbiorcy, lecz dla jego wyobraźni i zmysłów. To dlatego próby spolszczenia jego wierszy bywają karkołomne.
Lektura tej książki to męka. Zaleca się więc jej czytanie albo osobom naprawdę pasjonującym się życiem artystycznym przedwojennego Paryża, albo literackim hipsterom. Ci ostatni po niełatwej lekturze będą mogli ją postawić obok innych legendarnych książek, do których pewnie nigdy nie wrócą.
Przemówienia Manna to nie tylko silna retoryka antyhitlerowska, to również relacjonowanie faktów. O eksterminacji Żydów wspomina już na początku 1942 roku. Wie o istnieniu getta warszawskiego. Komentuje zmiany linii frontu. Problemem dla niektórych jest to, że robi to z luksusowej willi nad Pacyfikiem.
„Koala” to druga książka w nowej prozatorskiej serii Wydawnictwa Ossolineum i zarazem ostre oskarżenie nastawionego na produktywność i konsumpcję świata.