Z centrum widać najwięcej
Obraz Filipa Bajona, uhonorowany Srebrnymi Lwami na 43. FPFF w Gdyni, to rzadka okazja do przyjrzenia się kulturze kaszubskiej, po którą filmowcy sięgali tylko wyjątkowo. Czy twórcom udało się oddać sprawiedliwość złożoności podziałów kulturowych w regionie?
Na dobiegającej końca wystawie w Miejskiej Galerii Sztuki w Częstochowie można obejrzeć ponad setkę zdjęć Beksińskiego. Czy malarzowi udało się przekazać za pomocą medium fotografii coś, czego nie mógł wyrazić innymi środkami?
Uwagę podczas tegorocznej edycji Mostra del Cinema di Venezia przyciągnęli bracia Coen, Yorghos Lanthimos, Jacques Audiard oraz jedyna reżyserka w konkursie głównym, Jennifer Kent. Zwycięskim filmem okazała się zaś „Roma” Alfonsa Cuarona. Czy to przewidywalny werdykt? Czy festiwal można uznać za artystycznie spełniony i satysfakcjonujący?
Konkurs Główny trwającego właśnie Festiwalu w Wenecji to święto kinofilów: zachwyt budzą najnowsze dzieła Damiena Chazelle’a czy Yorgosa Lanthimosa. Okazuje się, że mistrzowie kina postawili w tym roku przede wszystkim na powroty do przeszłości, opowiedziane z intymnej perspektywy.
Albert Dupontel poważył się na ekranizację jednej z najbardziej docenionych powieści francuskich ostatnich lat. Powstał film porywający wizualnie, a bezlitosny w diagnozie okrucieństwa Wielkiej Wojny.
Gilliam stanął w szeregu twórców, którzy latami mierzyli się z arcydziełem Cervantesa. Być może jednak paradoksalnie najciekawszym efektem tych zmagań byłoby niezwieńczenie ich ukończeniem filmu?
Kazimierz Karabasz zapisał się w historii polskiego dokumentu nie tylko jako autor metody „cierpliwego oka” i mistrz pokoleń reżyserów. To także twórca, który połączył ortodoksyjny kanon etyki dokumentalisty z nieustającym formalnym eksperymentowaniem.
Reżyser „Neapolu spowitego tajemnicą” w rozmowie z Dianą Dąbrowską opowiada o fascynacji stolicą Kampanii, turystyce, sztuce i erotyce.
Zniewolona przez lokalną społeczność wiedźma, targany wewnętrznym kryzysem konkwistador czy uczestniczka warsztatów pracy z ciałem – to tylko niektóre z postaci odkrytych przez autorów filmów prezentowanych na wrocławskim festiwalu.
„Obietnica poranka” przybliża relację syna literata i matki, która również okazała się artystką – a jej twórczą domeną było kształtowanie życia syna.
Opowieść o miłostkach młodej dziewczyny staje się historią o tym, jak huntingtonowskie zderzenie cywilizacji tworzy pretekst dla systemu zaawansowanego nadzoru.
Film Bonhôte’a rozpoczyna kilkuminutowa scena ukazująca przepych i bogactwo projektów McQueena – siła tej historii leży jednak gdzie indziej. To opowieść o chłopaku, który całe życie musiał walczyć o stabilizację finansową, a potem życiową, chociaż tak naprawdę nie chciał spełnić warunków, które dyktował projektantom przemysł modowy. Za każdym razem, tworząc projekty bogate w konteksty historyczno-społeczne, […]
Hannah Gadsby dekonstruuje stand-up, ale też wraca do korzeni okrężną drogą. Przypomina publiczności, że wypowiedziana opowieść ma transformacyjną moc – i dla słuchających, i dla narratorki.
W ostatniej dekadzie włoska kinematografia zerwała z ekranowym monopolem dużych miast i zdecydowała się wreszcie przyjrzeć innym, mniej znanym, niekiedy również rodzimej publiczności, regionom. „Ostatnie prosecco hrabiego Ancillotto” zabiera widzów w północno-wschodnie rewiry słonecznej Italii.
Reżyser Stephen Frears i scenarzysta Russell T. Davies przetwarzają największy skandal dwudziestowiecznej polityki brytyjskiej w komedię. Frearsowi wychodzi to lepiej niż niedawne opowiedzenie o epoce królowej Wiktorii jako o komedii imperializmu.