Z centrum widać najwięcej
Czym różni się śmierć w małym miasteczku od tej, która czeka w wielkim mieście? Czy w miejscach, które powoli odchodzą do historii, nawet duchy nie mają dokąd się udać? Denis Côté zabiera widzów w podróż do jednego z takich miejsc, gdzieś pośrodku niczego w zimowej scenerii Kanady.
Gwałt na kinie, gwałt na mężczyźnie, a wreszcie gwałt na Japonii – tak właśnie jawi się filmowa twórczość Shūjiego Terayamy, radykalisty tworzącego w imię awangardy.
Wśród filmów zakończonego właśnie wrocławskiego festiwalu, kojarzonego z kinem eksperymentalnym, nie zabrakło powrotów. Obok legendy włoskiego kina Marca Bellocchia na ekrany powróciły też ogarnięte szaleństwem rave lata 90.
Jarmusch z ironią patrzy na swoje kino i na klasyczne filmy o zombie spod znaku George’a Romero. Czy autorefleksja i gatunkowy eklektyzm wystarczą jednak do stworzenia pełnowartościowego dzieła z pogranicza horroru i komedii?
Nowy „Król Lew” składa się ze ślicznych elementów, które razem nie tworzą spójnej całości. To wielki popis realizacji, na którym cieniem kładzie się absolutny brak kreatywności twórców.
Nowe Horyzonty prezentują całą panoramę kina – od klasyki po dzieła współczesne. To także podróż przez wiele kinematografii narodowych – w tym roku także włoską, reprezentowaną między innymi przez olśniewającą „Dafne” Federica Bondiego.
Czy w antysemickiej Austrii może przetrwać przyjaźń między dojrzewającym nastolatkiem a Zygmuntem Freudem? „Trafikant” to banalna opowieść na tle schematycznie potraktowanej historii i domorosłej psychoanalizy.
Jakie mody artystyczne i obuwnicze królowały w tym sezonie na deskach teatrów? Którym reżyserom nie udało się okiełznać zamiłowania do dydaktyki albo eksponowania na scenie samych siebie?
Dzięki swojemu talentowi Diego Maradona stał się bohaterem narodowym Argentyny i jednym z symboli odradzającego się moralnie i społecznie południa Włoch w latach 80. Asif Kapadia w swoim kolejnym filmie biograficznym zadaje jednak pytanie o cenę, jaką niesie za sobą sukces.
Głównym miejscem obiegu „shortów” są nadal festiwale – w tym Festiwal Młodzi i Film w Koszalinie, na którym debiutowali najzdolniejsi twórcy polskiego kina ostatnich lat. Jaki pejzaż młodego polskiego kina wyłania się z zakończonej właśnie 38. edycji tego wydarzenia?
Prawdziwa historia czy lukrowana opowieść o bohaterach? Lars Kraume nakręcił film o enerdowskich uczniach solidaryzujących się z powstańcami węgierskimi w 1956 roku. Spontaniczna minuta ciszy dla uczczenia poległych zmieniła biografie całej klasy.
Jakie polskie filmy po 1989 roku zostawiły w nas największy ślad? Którym twórcom udało się najlepiej uchwycić przemiany społeczne ostatniego trzydziestolecia? Swój subiektywny wybór prezentują twórcy i redaktorzy działu „Patrząc” „Kultury Liberalnej”.
Debiut Vidal-Naqueta łamie schemat opowieści o pracownikach seksualnych rodem z „Pretty Woman”. Francuski reżyser podąża śladem Jeana Geneta, pokazując świat, w którym nie ma możliwości awansu społecznego. Czy życie na marginesie społeczeństwa może przynieść bohaterom wolność, na którą większość ludzi nie może sobie pozwolić?
Zestaw nominowanych w tym roku do Oscara dokumentów pełnometrażowych, z których aż trzy mogliśmy ostatnio oglądać w kinach, świadczy o zamykaniu się Amerykanów w kręgu swoich tematów. Obok hołdu dla obrończyni praw kobiet i obsesjonata indywidualizmu, znajdziemy tu pytania o fundamentalizm oraz dziedzictwo niewolnictwa. Na tym tle najciekawsza okazała się kameralna – nienagrodzona przez Akademię – historia o wkraczaniu w dorosłość grupy skaterów.
Status Agnès Vardy wykracza poza ikonę Nowej Fali. To artystka nomadyczna – mobilna zarówno w sensie metaforycznym, między różnymi poetykami filmowymi, jak i w znaczeniu dosłownym, podczas licznych podróży.
