Z centrum widać najwięcej
Po sukcesie „Tamtych dni, tamtych nocy” Guadagnino pozostaje wierny swojej stylistyce, ponownie tworząc obraz silnie oddziałujący na zmysły widzów. Tym razem sensualność jego filmu, zamiast pieścić nasze najczulsze rejony, wzbudza jednak obrzydzenie.
„Donbas” Siergieja Łoźnicy to być może najważniejszy i najbardziej kunsztowny obraz w dorobku reżysera. Mierzy się w nim nie tylko z wyzwaniami ogarniętego konfliktem kraju, ale i z etycznym pytaniem o sposób tworzenia obrazu oddającego prawdę o wojnie.
Czy można przeżyć wojnę we własnych czterech ścianach? O skomplikowanym
budowaniu rysu psychologicznego kobiety, która żyje w ciągłym strachu przed śmiercią bliskiej osoby, rozmawiają Dawid Dróżdż i Ewa Bukowska, reżyserka filmu „53 wojny”.
Historia Pedra, głównego bohatera „Hard Paint”, pokazuje, że dla ludzi, którzy zmagają się w życiu z odrzuceniem i samotnością, nikt nie ma litości. Czy ucieczką od presji lokalnego środowiska może okazać się wirtualna rzeczywistość?
Życiorys uwielbianej szwedzkiej pisarki obfitował w dramatyczne wydarzenia. Na ile udało się je oddać duńskiej reżyserce? Na ile sama Lindgren dała im wyraz w swoich książkach przeznaczonych dla nie tylko dziecięcych czytelników?
Czy próbując zrozumieć wojnę, zmieniamy samych siebie? Jaki demon kierował Ryszardem Kapuścińskim wyruszającym do ogarniętej konfliktem Angoli? O projekcie „Jeszcze dzień życia”, pokazywanym na tegorocznych festiwalach w Cannes i Gdyni, z Damianem Nenowem rozmawia Dawid Dróżdż.
Obraz Filipa Bajona, uhonorowany Srebrnymi Lwami na 43. FPFF w Gdyni, to rzadka okazja do przyjrzenia się kulturze kaszubskiej, po którą filmowcy sięgali tylko wyjątkowo. Czy twórcom udało się oddać sprawiedliwość złożoności podziałów kulturowych w regionie?
Na dobiegającej końca wystawie w Miejskiej Galerii Sztuki w Częstochowie można obejrzeć ponad setkę zdjęć Beksińskiego. Czy malarzowi udało się przekazać za pomocą medium fotografii coś, czego nie mógł wyrazić innymi środkami?
Uwagę podczas tegorocznej edycji Mostra del Cinema di Venezia przyciągnęli bracia Coen, Yorghos Lanthimos, Jacques Audiard oraz jedyna reżyserka w konkursie głównym, Jennifer Kent. Zwycięskim filmem okazała się zaś „Roma” Alfonsa Cuarona. Czy to przewidywalny werdykt? Czy festiwal można uznać za artystycznie spełniony i satysfakcjonujący?
Konkurs Główny trwającego właśnie Festiwalu w Wenecji to święto kinofilów: zachwyt budzą najnowsze dzieła Damiena Chazelle’a czy Yorgosa Lanthimosa. Okazuje się, że mistrzowie kina postawili w tym roku przede wszystkim na powroty do przeszłości, opowiedziane z intymnej perspektywy.
Albert Dupontel poważył się na ekranizację jednej z najbardziej docenionych powieści francuskich ostatnich lat. Powstał film porywający wizualnie, a bezlitosny w diagnozie okrucieństwa Wielkiej Wojny.
Gilliam stanął w szeregu twórców, którzy latami mierzyli się z arcydziełem Cervantesa. Być może jednak paradoksalnie najciekawszym efektem tych zmagań byłoby niezwieńczenie ich ukończeniem filmu?
Kazimierz Karabasz zapisał się w historii polskiego dokumentu nie tylko jako autor metody „cierpliwego oka” i mistrz pokoleń reżyserów. To także twórca, który połączył ortodoksyjny kanon etyki dokumentalisty z nieustającym formalnym eksperymentowaniem.
Reżyser „Neapolu spowitego tajemnicą” w rozmowie z Dianą Dąbrowską opowiada o fascynacji stolicą Kampanii, turystyce, sztuce i erotyce.
Zniewolona przez lokalną społeczność wiedźma, targany wewnętrznym kryzysem konkwistador czy uczestniczka warsztatów pracy z ciałem – to tylko niektóre z postaci odkrytych przez autorów filmów prezentowanych na wrocławskim festiwalu.
