Z centrum widać najwięcej
Romans z internetowym oszustem, zaręczyny w grupie terapeutycznej czy przegląd nieszczęść rosyjskich kochanków – to tylko niektóre z dokumentalnych ujęć miłości w programie zakończonego właśnie festiwalu.
Czy sugestywna scenografia operowa musi być powtórzeniem konwencji albo prowokacją? Przy okazji premiery „Z domu umarłych” w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego ze scenografką Małgorzatą Szczęśniak rozmawia Jacek Kornak.
„Śmierć Stalina” to częściowo farsa, a częściowo szkic na temat okrucieństwa władzy. Brytyjsko-francuski film o przewrocie pałacowym Chruszczowa jest świetną komedią, od której włos się jeży na głowie.
Wystawa o marzeniach śnionych i realizowanych po 1918 roku mogłaby zapoczątkować dyskusję o nadziei i grzechach naszej międzywojennej demokracji. Zamiast tego skupia się jednak na budowaniu mitu lewicy, postępu i modernizacji.
Główny bohater „Nigdy cię tu nie było”, Joe, to najsprawniej posługująca się młotkiem ekranowa postać od czasu Thora z drużyny „Avengersów”. Zadaje nim precyzyjne i metodyczne ciosy, ale dysponuje jeszcze jednym, o wiele mniej sprawnym narzędziem – pamięcią, która staje się źródłem jego traum.
Debiutancki film Carli Simón, hiszpański kandydat do Oscara, to nie tylko wizualnie porywający obraz dzieciństwa, ale też opowieść o fundamentalnej roli zabawy w radzeniu sobie z traumą zdolną przerosnąć dorosłego człowieka.
Debiut Jagody Szelc, nagrodzony na Festiwalu Filmowym w Gdyni i Paszportem „Polityki”, doczekał się licznych pochwał i interpretacji. Niezależnie, czy jest to oniryczna wizja drzemiących w ziemi sił, czy społeczno-polityczny traktat, jedno jest pewne – pokazuje nie tylko to, co tu i teraz, ale i to, co leży gdzieś głęboko w nas.
Młody debiutant z Nałczyku wykazuje się nadzwyczajną dojrzałością, gdy przychodzi mu pokazać gordyjski węzeł pretensji, jakie żywią wobec siebie etniczne grupy zamieszkujące rosyjski Kaukaz.
Dzieło indonezyjskiej reżyserki zdecydowanie trafiło w swój czas – trafnie wzbogaca retorykę akcji #MeToo i ruchu Time’s Up. Surya kreuje sylwetkę silnej bohaterki w konwencji westernu rozgrywającego się w patriarchalnej społeczności Sumby.
Gdy w połowie XX w. protestowała przeciwko modernistycznym przemianom miasta, nikt nie zdawał sobie sprawy, że najważniejszą lekcję z jej dorobku będzie trzeba odrobić kilka dekad później. Jane Jacobs to ikona sprzeciwu wobec agresywnej, nieuwzględniającej ludzkich potrzeb urbanizacji.
Pełnometrażowe dokumenty wybierane przez Akademię nadal tyczą się przede wszystkim bieżących kontrowersji. W tym roku ich spektrum sięgało od konfliktu w Syrii, przez doping w sporcie olimpijskim i międzyetniczną przemoc, po kryzys finansowy. Nagrodzony Oscarem „Icarus” oprócz społecznego krytycyzmu szczęśliwie cechuje się też realizacyjną wirtuozerią.
Czy Amerykańska Akademia Filmowa doceni opowieść o spirali przemocy w Ebbing, historię letniego nienasycenia kochanków w Toskanii czy spektakularny fresk o ewakuacji Dunkierki? Jak co roku przy okazji Oscarowej gali przypominamy recenzje nominowanych filmów publikowane w dziale „Patrząc”.
Sukces „Tamtych dni, tamtych nocy” przejawia się nie tylko w pozytywnych recenzjach czy w nominacjach do Oscarów, ale i w niezliczonej liczbie memów i wirtualnych westchnień kierowanych przez fanki i fanów w stronę bohaterów. W jaki sposób tej pozornie prostej i schematycznej historii udało się z takim powodzeniem trafić do szerokiej widowni?
Film McDonagha, zdobywca nagrody BAFTA, jest polityczną alegorią przedstawiającą mechanizmy zarządzania przemocą. Nawiązując do konwencji Południowego gotyku, ukazuje wzajemne powiązania bliskości, troski i przemocy.
Najnowszy nominowany do Oscara film Zwiagincewa jest opowieścią o piekle związku, w którym dziecko uczyniono narzędziem zemsty. Tymczasem to jego rozwodzący się rodzice okazują się tu parą skrzywdzonych dzieci, niezdolnych do wzajemnego przebaczenia.