Z centrum widać najwięcej
Monumentalny projekt o doświadczeniu totalitarnego społeczeństwa „Dau”, najnowsze dzieło Roya Anderssona oraz antykonsumpcyjny horror Filipa Rymszy – to tylko niektóre z obrazów tegorocznej edycji festiwalu.
Nowoczesne kino biograficzne nie musi trzymać się nieskazitelnych wizerunków. Na jaki portret Jana Pawła II nadal czekamy?
Najnowszy film Agnieszki Holland to nie tylko portret charyzmatycznego uzdrowiciela. To także zachęta do szerszego spojrzenia na (nieoczywistą) skłonność Czechów do metafizyki, manifestującą się chociażby w czasach epidemii covid-19.
Tegoroczna „Warszawa w Budowie” to szybka reakcja sztuki na zmieniającą się rzeczywistość: nowy charakter przestrzeni w czasach pandemii oraz przemiany sąsiedztwa w warunkach globalizacji.
Na najnowszy film Jessiki Hausner można spojrzeć zarówno jako na przykład posthorroru, jak i zapowiedź niepokojów czasu pandemii.
O różnorodności seksualnej w kinie, rytuałach medium filmowego oraz miłości do poezji Szymborskiej z Ferzanem Özpetekiem rozmawia Diana Dąbrowska
„Jak najdalej stąd” to kino drogi rozpięte między polskim blokowiskiem a dublińskim placem budowy. Nie udało się w nim jednak przeprowadzić realistycznej społecznej diagnozy.
Adaptacja baśni Dina Buzzatiego to ponadczasowa filozoficzna przypowieść o konflikcie kultur, opowiedzianym jako zetknięcie zwierząt i ludzi.
Film Marii Sødahl to nie tylko opowieść o skonfrontowaniu się rodziny z perspektywą przedwczesnej śmierci, ale też wgląd w postsekularne praktyki, które mogą w tym pomagać.
W najnowszym filmie Kaufman stawia pytanie o (nie)możliwość przełamania fundamentalnych barier w komunikacji.
77. Festiwal Filmowy w Wenecji odbył się mimo pandemii, wysyłając w świat jasny komunikat: kino żyje i ma się dobrze. W Konkursie Głównym spotkali się uznani mistrzowie, na czele z Andriejem Konczałowskim i Kiyoshim Kurosawą oraz pretendenci, którzy niebawem zajmą ich miejsce, jak Chaitanya Tamhane czy Mona Fastvold.
Podczas tegorocznej edycji festiwalu kina dokumentalnego możemy stać się świadkami szeregu nieprawdopodobnych spotkań: malarki ze złodziejem jej prac, Wernera Herzoga z Bruce’em Chatwinem, a nawet – Stalina z masami jego zwolenników.
Kino Gábora Reisza to surrealistyczny komentarz do najnowszej historii Węgier z perspektywy współczesnych trzydziestolatków – wolny od motywu narodowej ofiary.
Czy opowieść o kalifornijskim prawniku może zwiastować powrót idealistycznych serialowych bohaterów?
„Coming out po polsku” to swoista kapsuła czasu sprzed dekady, pełna nadziei i optymistycznych scenariuszy. Niestety – niespełnionych. 10 lat później film (a raczej współczesna rzeczywistość) boleśnie rozczarowuje.