W najnowszym filmie Luhrmanna król rock’n’rolla ukazany jest jako nadzieja na fuzję kultur Ameryki: jego ekstatyczny lot zostaje jednak uwikłany w bezlitosne tryby społeczeństwa spektaklu.
Zmarły niedawno aktor połączył w sobie wiele tożsamości: ikony kina, reżysera, a nawet kierowcy rajdowego. Za jego talentem stała jednak wrodzona nieśmiałość.
Choć najnowsza odsłona „Top Gun” okazała się frekwencyjnym hitem i aktorskim tryumfem Toma Cruise’a, film uderza schematycznością scenariusza i przewidywalnością rozwiązań.
Najnowszy film Carrère’a to rozdzierający obraz środowiska prekariatu. Czy warunki „elastycznego zatrudnienia” można zrozumieć dzięki eksperymentowi reportażu wcieleniowego?
Czy przyglądając się wystawie przedmiotów codziennego użytku, możemy zerwać z elitaryzmem jaki przypisano pojęciu sztuki?
Korporacyjne środowisko pracy to materiał na surrealistyczną dystopię: twórcom „Rozdzielenia” udało się fenomenalnie oddać dramat, jakim może stać się radykalny rozstrzał między życiem prywatnym i zawodowym.
Jak bardzo pojemna może okazać się forma dokumentu? Czy możemy dzięki niej przekroczyć granice międzygatunkowe, współodczuwać z rzeką jako żywą istotą lub doświadczyć metamorfozy wirtualnego ciała?
Opowieść o zajęciach muzycznych dla marokańskiej młodzieży to rozprawa z mitem, jakoby rap był receptą na magiczną odmianę losu. To też gorzkie podsumowanie nadziei związanych z Arabską Wiosną.
Najnowszy spektakl Krystiana Lupy to ponad sześciogodzinne rozliczanie sie z mitami kontrkultury. Zabrakło w nim jednak najważniejszej idei, wobec której buntownicy skapitulowali: bezinteresowności.
Amerykański reżyser po raz kolejny powołuje do życia własny, oryginalny świat: po wyprawach do nawiedzonej Nowej Anglii i na wyspę obłąkanych latarników przenosi nas do ciemnych wieków Europy, kiedy rodzą się mity i legendy.
Wernisaże w Sejnach i Narewce to więcej niż wydarzenia lokalne: dotyczą doświadczenia wojny i odpowiedzi, jaką może na nią być sztuka, a także próby ocalenia obszarów dialogu kultur.
Kino Apichatponga Weerasethakula jest kinem pogranicza – istnieje między jawą i snem, prawdą i zmyśleniem. Ten swoisty realizm magiczny odnajdziemy też w jego najnowszym, nagrodzonym w Cannes filmie.
Dokument Pawła Łozińskiego to zachęta do nawiązania kontaktu z przypadkowo napotkanymi ludźmi – oraz dowód na to, że aby nakręcić głęboki film, nie trzeba wychodzić z domu.
„Dziady” zrealizowane przez Pawła Passiniego i Wolnych Kupałowców to swoista autoterapia ludu straumatyzowanego przez historię niesprawiedliwości. „Nastia” w reżyserii Jury Dzivakou to natomiast rozprawa z mitem „rosyjskiej duszy”.
Jak stworzyć postapokaliptyczny serial o radości? Przyszłość w „Stacji Jedenastej” wymyka się schematom dystopii: ocalenie może przynieść chociażby wspólnotowe przeżywanie sztuki.
