Z centrum widać najwięcej
Tegoroczny zdobywca Złotego Niedźwiedzia na Berlinale to opowieść o pladze nieprzyzwoitości, która wrosła w życie społeczne do tego stopnia, że stała się na co dzień niewidoczna.
Wśród filmów zakończonego właśnie w kinach – a otwartego w przestrzeni wirtualnej – festiwalu znajdziemy przegląd środków, jakimi dysponuje współczesny dokument, by uchwycić pamięć o tych, którzy na co dzień pozbawieni są głosu.
O poszukiwaniach uniwersalizmu w lokalnym doświadczeniu podlaskiej wsi, relacjach polsko-białoruskich oraz korzyściach jakie sztuce daje wielokulturowość, z Leonem Tarasewiczem rozmawia Krzysztof Renik
Główną osią ekspozycji jest chronologicznie przedstawiona biografia twórcza Anny Bilińskiej i jest to najlepszy z możliwych wyborów. Powiedzmy sobie bowiem otwarcie – Bilińska była i pozostanie bardzo przyzwoitą malarką akademicką. Nic ponadto. Na wystawie łatwo więc pokazać kolejne etapy jej twórczości, trudniej zogniskować ją wokół ewidentnych arcydzieł.
Najnowszy film Leosa Caraxa to rock opera o standuperze, operowej divie oraz ich niezwykłym dziecku – dzieło do podziwiania raczej niż przeżywania.
Film Bettiny Oberli, choć pozornie traktuje o typowych podziałach klasowych społeczności wschodu i zachodu, uzmysławia, że nie zawsze wszystko jest takie, jakim się wydaje.
Portrety pomocy domowych stanowią wyrazistą tradycję kinematografii brazylijskiej. Film Sandry Kogut nie tylko odsłania cierpienie wywołane przez społeczne nierówności, ale i jest wyrazem wiary w „przyjaźń ponad podziałami” – być może nieosiągalną na co dzień.
Fani pierwszej serii „Rojsta” nie zawiodą się jej kontynuacją. Reżyser Jan Holoubek i scenarzysta Kasper Bajon eksplorują temat przepoczwarzającej się z socjalistycznej w kapitalistyczną Polski, w której najbardziej interesujący jest wszechobecny bajzel.
Wojna z grzybnią może wydawać się tematem na dość desperacką próbę przywołania widzów przed ekran w sezonie letnim. Film Bouwera skrywa jednak znacznie głębszą refleksję o relacji człowieka i natury.
Obsypany nagrodami film to opowieść o tym, że lekiem na rodzinny kryzys i rozterki imigrantów może okazać się pamięć o własnych kulturowych korzeniach.
Nagrodzony Orłem oraz Srebrnym Rogiem na KFF dokument to widokówka z posowieckiej rzeczywistości, która jawi się jak krajobraz po ekologicznej i społecznej apokalipsie.
Wędrowny teatr przedmiotu to nie tylko połączenie sztuki lalkarskiej z rzeźbą, ale także przykład twórczych inicjatyw znakomicie rozwijających się na obrzeżach zinstytucjonalizowanego obiegu kultury.
Psychologiczny portret influencerki staje się pretekstem do rozważań o dynamice współczesnej komunikacji i o tym, na ile cudze oczekiwania mogą określać naszą tożsamość.
Wspólnym mianownikiem wystaw „Obsesja żeber” oraz „Tkanka świata” jest ciało i ulegająca transformacjom fizjologia.
Brawurowa rola Anthony’ego Hopkinsa wprowadza widza w świat człowieka dotkniętego demencją.