Hiszpański reżyser udowadnia, że historia pary francuskich inteligentów, którzy przeprowadzili się na hiszpańską wieś, to materiał na znakomity thriller z wątkiem ekologicznym w tle.
Jakie historie może opowiedzieć nam zarówno ludzki naskórek, jak i materiał? Łódzka wystawa bada analogie, jakie zachodzą pomiędzy tkaniną a skórą.
W swoim debiucie fabularnym – opartym w całości na transkrypcji przesłuchania FBI – Tina Satter żongluje filmowymi gatunkami, by stworzyć swoistą dziewczyńską wersję „Procesu” Kafki.
Film-niespodzianka. Znany głównie z komedii gangsterskich Guy Ritchie nakręcił bardzo poważny film próbujący dokonać moralnego rozliczenia amerykańskiej wojny w Afganistanie.
Bohaterowie Genovesego mają szansę na niemożliwe – mogą zobaczyć obraz własnej śmierci. O ile Vladimir Jankélévitch pisał, że „każdy umiera za siebie, swoją śmiercią, na własny rachunek”, włoski reżyser odracza na naszych oczach zapłatę tego rachunku.
Jak przetopić kino nowej przygody w przewidywalne kino familijne i opowiedzieć o brawurowym łowcy przygód, nie wykazując się żadną odwagą? Sekrety te poznali twórcy najnowszej części cyklu o legendarnym archeologu.
Nagrodzony za scenariusz na festiwalu w Cannes film to nie tylko znakomity thriller odkrywający zakamarki ponadtysiącletniej muzułmańskiej uczelni. To przede wszystkim bardzo potrzebny obecnie głos w sprawie upolitycznienia islamu.
Najnowszy spektakl flamandzkiego reżysera to tragedia rodzinna rozgrywająca się w zachodniej kulturze nadmiaru. Znakomita gra aktorska staje się tu metaforą życia w późnym kapitalizmie.
Nagrodzony Złotym Lwem na Festiwalu w Wenecji dokument to traktat o cierpieniu jako źródle sztuki – a zarazem protest przeciw instytucjom nim kupczącym.
Wbrew pozorom „Sukcesja” to nie serial o miłości. Większość wydarzeń z tej opowieści, i na tym także polega jej wielkość, była w istocie po nic. Grano tu tylko po to, żeby wygrać, dla samego zwycięstwa, nie dla niesionej przez nie treści. Tej nie było.
W programie tegorocznego festiwalu nie zabrakło filmów o potrzebie samookreślenia czy esejów o Europie Wschodniej. Uderzająca była też tendencja dokumentalistów do tworzenia pełnometrażowych opowieści o swoich bliskich.
Reżyserski duet zaprasza widzów do podróży nie tylko przez zjawiskowe krajobrazy, lecz także w głąb siebie. To medytacja o relacji, która może przywołać motywy powieści Eleny Ferrante.
Opowieść o radykalnym samotniku, esej o absurdzie wojennego zniszczenia czy wędrówka po wirtualnej krainie postapokalipsy – to tylko niektóre z dokumentów tegorocznego festiwalu dostępnych obecnie online.
Logikę rozwoju festiwalu na Lazurowym Wybrzeżu można by określić jako krok w przód i dwa kroki w tył. Nie obyło się bez powrotów stałych bywalców Cannes, po raz kolejny zabrakło jednak poszerzenia pespektywy o kino pozauropejskie.
Reżyser „Toni” serwuje nam słodko-gorzki filmowy deser: przystępny i przyjemny, nieoczywisty, o smaku umami – ale z dużą ilością sztucznych konserwantów.
