Zapewniwszy sobie prawo do samotności i luksusu, Rilke mógł spokojnie pisać tysiące listów. Często rozwijał w nich refleksje na temat idealnych relacji międzyludzkich. Gdy czyta się jego rady, trudno pozbyć się wrażenia egzystencjalnej hochsztaplerki w wykonaniu niezwykłego „Wujka Dobra Rada”.
„Ktoś ten utwór stworzył, a ta orkiestra i przedsiębiorca ją angażujący nie zarobiliby, gdyby autor tego utworu nie napisał. Dlaczego więc restaurator chce zapłacić orkiestrze, a autorowi, który stworzył ten utwór, już nie?”, pyta dyrektor generalny Stowarzyszenia Autorów ZAiKS.
Równie ironiczny, choć mniej mędrkujący od Kundery, równie przenikliwy, choć mniej egocentryczny od Gombrowicza, tak samo wileński, chociaż mniej patetyczny od Miłosza. Powściągliwy i pełen humoru. Tadeusz Konwicki pozostanie jednym z najważniejszych środkowoeuropejskich pisarzy.
Tadeusz Różewicz zażartował kiedyś, że poeta nie porusza się ruchem postępowym, lecz po okręgu: wokół swojego centrum, jeśli takie centrum istnieje. W żarcie tym jest sporo prawdy o samym Różewiczu, który w ciągu lat nie tyle się zmieniał, ile rozwijał, rozszerzał, dopełniał. Jego śmierć ostatecznie zamyka historię polskiej poezji XX wieku.
„Arcydziełko” jest dziełem nieskończonym, bo finał tworzą odbiorcy, ale też dlatego, że otwierając je tydzień później stworzą coś zupełnie nowego. Jest dziełem nieograniczonym, fascynującym i wzruszającym – bo nic tak nie wzrusza rodziców jak przekonanie o wyjątkowości dziecka.
Marta Bucholc Otwórz mi! Ingeborg Bachmann, „Monolog Myszkina do pantomimy Idiota” Być może właściwa odpowiedź na pytanie, dlaczego książę Myszkin był idiotą, brzmi: „nie potrafił czytać didaskaliów”. Nieumiejętność odczytywania tego, co zapisane na marginesach, jest dla aktora zabójcza. Nie wie, gdzie się znalazł, w jakim charakterze figuruje w danej scenie, jaki sens mają jego słowa. […]