Zamiast ograniczania swobody podmiotów prywatnych, a co za tym idzie – rodziców, proponowałbym przede wszystkim zadbanie o jakość szkół publicznych, o godne zarobki nauczycieli i – przede wszystkim – o rewizję niszczącego systemu edukacji.

Pełzająca prywatyzacja polskiej szkoły nie jest efektem spisku konserwatywnego ministerstwa ani liberalnych rodziców, lecz konsekwencją chronicznego niedoinwestowania edukacji. Tymczasem publiczna szkoła powinna być miejscem, w którym spotykają się dzieci z różnych środowisk.

Władza zmusza rodziców do zbędnego wydawania miliardów złotych na usługi, które powinno zapewnić państwo. Można powiedzieć, że osoby zdające sobie sprawę z negatywnych skutków prywatyzacji oświaty powinny walczyć i zamiast ewakuować się z systemu powinny próbować go zmieniać. Tak się nie stanie.

Jakie problemy niesie ze sobą zapaść systemu edukacji? Po pierwsze, Obniżenie poziomu nauczania, za tym wzrost nierówności, co z kolei przekłada się na mniejszą spójność społeczną. Do tego trzeba uwzględnić fakt, że Polska stała się krajem imigranckim. Ani słaba szkoła publiczna, ani sprywatyzowanie obszaru edukacji nie sprostają wyzwaniom związanym z integracją, co sprawi, że na podziały klasowe nałożą się jeszcze te związane z pochodzeniem.

Nie sposób jednoznacznie stwierdzić, dzięki komu polscy uczniowie notują tak dobre wyniki w międzynarodowych badaniach PISA. Czy jest to sukces ambitnych nauczycieli, zostających po godzinach? Rodziców, którzy inwestują w korepetycje i zajęcia pozaszkolne? A może uczniów, którzy według badań pracują w wymiarze większym niż etat dorosłego człowieka? To nie w poziomie wiedzy dzieci tkwi największy problem polskiej szkoły.