W nowej odsłonie projektu Spięcie dyskutujemy wokół polityki mieszkaniowej. Jak różnią się w tej sprawie przedstawiciele nowego pokolenia polskiej lewicy, konserwatystów i liberałów?  Odnośniki do wszystkich tekstów znajdziecie Państwo poniżej. […]

Nawet najtrafniejszy program polityki mieszkaniowej nie wypali, jeżeli nie pokona się dwóch zasadniczych barier na drodze do jej realizacji. Pierwszą jest opór samorządów i urzędników, z których jedynie nieliczni rozumieją, że roli miast i gmin nie można ograniczać do tworzenia mieszkań tylko dla celów socjalnych. Drugą przeszkodą jest opór spółek Skarbu Państwa oraz rządowych instytucji – to właśnie one są często właścicielami terenów, które powinny stawać się przykładami dobrze zagospodarowanych nowych osiedli mieszkaniowych zarówno w atrakcyjnych lokalizacjach największych metropolii, jak i mniejszych miastach powiatowych i gminnych.

Nabrzmiały problem mieszkaniowy jest coraz trudniej ignorować. Klasa polityczna pewnie i tak to zrobi, ale szanse na to, że jednak podjęte zostaną jakieś działania w tym zakresie są wyższe niż jeszcze rok temu. Co jednak można zrobić?

W poważnych debatach pytanie o politykę mieszkaniową wciąż sprowadza się do tego, czy państwo powinno się w nią mieszać, zakłócając tym samym mechanizmy wolnego rynku. To nieporozumienie, bo w tej kwestii potrzebujemy skoordynowanej polityki na wszystkich szczeblach władz.

Nigdy nie mieliśmy tak dobrej sytuacji mieszkaniowej jak obecnie, choć nadal nie jest idealnie. Jeśli chcemy poprawić politykę w tym zakresie, musimy pamiętać, że nie będzie jednocześnie tania, szybka i jakościowo dobra.

Dyskusja o tanich mieszkaniach na wynajem w Polsce do niedawna zaprzątała głównie ekspertów i ekspertki o lewicowej wrażliwości. Postulat własności mieszkaniowej (lub „dochodzenia” do niej) wkradał się nawet w programy mieszkalnictwa społecznego. Dziś galopujący wzrost rat kredytów hipotecznych, brak zdolności kredytowej czy niezadowolenie z jakości osiedli deweloperskich stały się na tyle powszechne, że podważają zakup lokalu jako jedyny możliwy wybór. Obalenie własnościowego statusu quo wydaje się bardziej realne niż kiedykolwiek po 1989 roku.