W nowej odsłonie projektu dyskutujemy o relacjach państwo – Kościół. Co różni, a co łączy przedstawicieli nowego pokolenia polskiej lewicy, konserwatystów i liberałów? Odnośniki do wszystkich tekstów znajdziecie Państwo poniżej. […]

PiS nie jest aż tak blisko Kościoła, jak chcieliby niektórzy jego politycy. Wbrew pozorom nie wprowadza też znaczących przywilejów dla tej instytucji. Problemy z rozdziałem Kościoła od państwa istnieją, ale najważniejsze z nich nie pojawiły się w czasie rządów drużyny Kaczyńskiego.

Rozdział państwa i Kościoła w Polsce jest fikcją, a zasługi Kościoła dla kraju, wbrew temu, co nam wmówiono i na co tak często powołuje się żądny przywilejów episkopat, nie są wcale bezdyskusyjne.

Nie powinniśmy akceptować państwa, które staje po stronie tylko jednej grupy obywateli, części wiernych Kościoła katolickiego. Jednak w demokracji jedyną drogą do pozbycia się polityków, którzy udają kościelnych hierarchów, są wybory.

Rozdział Kościoła od państwa jest w Polsce fikcją. Obecny rząd nic z tym nie zrobi, Episkopat w aktualnym składzie sam nie ograniczy swoich wpływów, a inne siły polityczne nie mają realnej władzy. Zmiana będzie więc możliwa albo w wyniku sekularyzacji, albo poniesienia jej sztandaru przez ludzi z wnętrza Kościoła. Niezależnie od jej źródeł, jest ona konieczna.

W debacie o relacjach państwo–Kościół katolicki widzę problem podobny, jaki był z postulatami „obrony Konstytucji”. Wątpię w to, że wielu deklaratywnym obrońcom ustawy zasadniczej naprawdę chodziło o to, co można było oficjalnie usłyszeć, czyli o przywiązanie do jej zapisów i gwarantowanych nią praw i wartości.