[Путинaдa] «Україна» в лапках, (життя) в дужках
Як українці справляються з війною? Беруть слова в лапки, потім підміняють, ховають в дужках , і, врешті, безсило замовчують – пише Вікторія Жуган.
Як українці справляються з війною? Беруть слова в лапки, потім підміняють, ховають в дужках , і, врешті, безсило замовчують – пише Вікторія Жуган.
Jak Ukraińcy radzą sobie z wojną? Zaczynają od słów, które bierze się w cudzysłów, podmienia, bierze w nawiasy, aż w końcu przemilcza z braku sił. Pisze Viktoriia Zhuhan.
PO to partia skorumpowana do cna – fałszuje wybory, używa instytucji państwa do pogrywania z opozycją, czym destabilizuje państwo i zniewala naród. PiS to gnostycka odwrotność PO, a więc samo dobro. Wynik marszu o wolność słowa i demokrację jest zatem z góry przesądzony – dobro zatriumfuje nad złem.
Raport amerykańskiego Senatu na temat niedozwolonych metod przesłuchań stosowanych przez CIA dokonał rzeczy niezwykłej – zasypał podziały na polskiej scenie politycznej. Dziennikarze i politycy od prawa do lewa stają w obronie podjętych wówczas decyzji, raz jeszcze dając dowód parszywej polskiej prowincjonalności. Ich argumenty nie tylko nie są jednak przekonujące – są niebezpieczne. Przeanalizujmy je po kolei.
Szanowni Państwo, Unia Chrześcijańsko-Społeczna (CSU), czyli bawarski koalicjant Chrześcijańskiej Unii Demokratycznej (CDU) kanclerz Angeli Merkel, wystąpiła właśnie z propozycją nakazania imigrantom żyjącym w Niemczech, by posługiwali się językiem niemieckim także w domach. Na scenie politycznej zawrzało. Niektórzy propozycję wyśmiewali, pytając, czy dialekt bawarski można uznać za formę języka niemieckiego. Inni reagowali oburzeniem. I nic dziwnego. […]
O słabościach i mocnych stronach polityki imigracyjnej państw Zachodu oraz o tym, z czyich doświadczeń może czerpać Polska, rozmawiali Timothy Garton Ash, Jarosław Kuisz, Wiktor Osiatyński i Monika Płatek.
Bohaterowie esejów Susan Sontag – Artaud, Barthes, Walter Benjamin, Canetti – będą wciąż fascynować, inspirować, oburzać. Ich dzieła powstały „pod znakiem Saturna”, w cieniu zakwitającej melancholii, gdzie spojrzenie w dal nie skrywa pustki, lecz bolesną prawdę o niespełnieniu, które staramy się zagłuszyć.
Śmierć w książkach dla dzieci nie jest niczym nowym. Doświadczenie spektaklu „Gęś, śmierć i tulipan”, opartego na mądrej i nietrywializującej książce Wolfa Elbrucha, sugeruje jednak, że i dla dorosłych wciąż nie jest to przepracowany temat. Czy zatem są oni w stanie przygotować dzieci na podjęcie tematu przemijania?
„Dzienniki” Kurta Cobaina i teksty z płyty francuskiej grupy rockowej Téléphone obok dzieł Marqueza, Hessego i Malapartego. W „Pierwszym bilansie po apokalipsie” Frédéric Beigbeder przedstawia nam listę stu książek, które należy przeczytać, jeśli jest się chłopcem z 6. dzielnicy. I zanim czytniki nie zrewolucjonizują na dobre sztuki powieści.
„Zagłada Żydów europejskich” Raula Hilberga to pierwsza naukowa synteza ludobójstwa Żydów napisana z takim rozmachem i wywołująca tak gorące spory wśród historyków. Jej polskie tłumaczenie otrzymaliśmy dopiero teraz – dzięki uporowi tłumacza, prywatnego fundatora i Centrum Badań nad Zagładą Żydów. Nareszcie.
Trudno uwierzyć, że książka z obszernym tekstem i zaledwie kilkoma czarno-białymi obrazkami może zachwycić kilkulatka. A jednak Jujji Wieslander się udało. Jej „Kajtek i Miś” opowiada o rzeczywistości słowami naszych dzieci, a nam – rodzicom pokazuje, że naszym obowiązkiem jest czasami pozwolić dziecku odkrywać świat na własną rękę.
Jak uczynić z dokumentu medium, które pozwoli na moment stać się Innym? Próbując zmierzyć się z tym wyzwaniem, twórcy zaproszeni na tegoroczny festiwal IDFA zaproponowali widzom spojrzenie na świat oczami weterana wojennego, imigranta, seniora – a nawet, całkiem dosłownie, nieznajomego stojącego tuż obok.