Jednym z rezerwatów lat 90. jest Teatr Wielki–Opera Narodowa, z tą różnicą, że dysponuje jednym z największych budżetów wśród instytucji kulturalnych w skali kraju. Rezultaty są takie, że – pozostając w poetyce spożywczej – dostajemy salceson, w którym do galarety trafiają kawałki mięsa różnej jakości.
Ostatnia produkcja sezonu, „Carmen” Georges’a Bizeta, zapowiadała się na jedną z najgorętszych premier tego roku – sukces mieli jej zapewnić soliści i dyrygentka z importu oraz znany aktor w charakterze reżysera. Zamiast triumfu była jednak klęska, mimo że od początku realizatorzy dysponowali sporym kapitałem – i to nie tylko finansowym.
Pomysł wystawienia wartościowego, choć zapomnianego przykładu polskiego modernizmu w muzyce zasługuje na pochwałę; ponadto strona muzyczna spektaklu miała swoje mocniejsze strony. Reżyseria spektaklu okazała się jednak pasmem rozczarowań z nielicznymi wzlotami, które zdarzały się tu i ówdzie, jak smyrneńskie rodzynki w mocno zakalcowatym cieście.
Jeżeli warto pójść na to przedstawienie, to dla Edyty Piaseckiej. Rozbudowana wokalnie rola Fiorilli dała jej okazję do popisu, którą śpiewaczka w pełni wykorzystała. Nieczęsto zdarza się słyszeć w TW – ON partię tak przemyślaną i dopracowaną w szczegółach.