Cate Blanchett będzie jedną z faworytek do Oscara dla najlepszej aktorki za rolę apodyktycznej dyrygentki. Niestety, w filmie Fielda sama muzyka została potraktowana tylko pretekstowo.
Jakiego znaczenia nabierają dziś manifesty programów artystycznych? W wykonaniu Cate Blanchett stają się one nie tylko świadectwem woli zerwania ze starym porządkiem, ale tworzą kolaż tekstów, z których żaden nie rości sobie statusu jedynie słusznego.
Bohaterem tegorocznej ceremonii miała się stać sama Ameryka. Rok 2014 przynosi w Hollywood kontynuację tych samych rozliczeń oraz w gruncie rzeczy spokojną ceremonię, o której po latach będą pamiętać tylko historycy kina. Może i dobrze.
Katarzyna Kazimierowska Tramwaj zwany Jasmine Trzeba przyznać, że „Blue Jasmine” to jeden z najlepszych filmów Woody’ego Allena ostatniej dekady, film tej klasy co „Match Point”, „Hannah i jej siostry” czy „Jej wysokość Afrodyta”. Z drugiej strony można odnieść nieodparte wrażenie, że stary mistrz wrócił z mocnym obrazem dzięki sadystycznej opowieści o udręczonej kobiecie, której nawet […]