„Joe Biden chce chronić demokrację i zapobiec jej niszczeniu. Niepewna jest jednak jego zdolność do osiągnięcia tak ambitnego celu. Tak długo jak Stany Zjednoczone pozostaną silnie spolaryzowanym narodem, żaden amerykański polityk nie będzie w stanie na nowo rozbudzić wiary w demokrację na świecie”, pisze Yascha Mounk w przeddzień światowego Szczytu dla Demokracji.
„Podziały rasowe w Stanach Zjednoczonych są zbyt ostre. Wyborcy Trumpa, szczególnie ci z południa kraju, uważają, że pieniądze, które są kierowane do wszystkich biednych, ich nie interesują. Nawet jeżeli oni na tym zyskają, ale wsparcie miałoby również zostać skierowane do czarnych i Latynosów, to będą się temu sprzeciwiać”, mówi słynny politolog.
Właśnie minęło 100 dni prezydentury Joe Bidena, który w przeszłości był określany jako „radykalny centrysta”. Nowy prezydent ma jednak plany, które śmiało można nazwać rewolucyjnymi. Czy jego kadencja zwiastuje koniec wolnorynkowych dogmatów? O tym Jakub Bodziony rozmawia z Piotrem Tarczyńskim.
Biorąc pod uwagę entuzjazm przedwyborczy u demokratów, złą sytuację w kwestii koronawirusa w USA oraz przedwyborcze sondaże, wygrana Bidena i jego partii nie jest oszałamiająca.
Po czterech latach strachu i wstydu nastał moment nadziei i dumy. Ameryka powstrzymała autorytarnego populistę od zniszczenia jej demokratycznych instytucji. Zebraliśmy się w bezprecedensowej liczbie, aby, choć małą różnicą głosów, pokazać, że Trump nie jest prawdziwą twarzą tego kraju.
Tuż po ogłoszeniu w USA pierwszych sondażowych wyników wyborczych doszło do sytuacji bez precedensu. Trump nie uznał porażki i – nie mając żadnych dowodów – podważył legalność demokratycznych wyborów. Czyżby obawiał się o swoją sytuację finansową? Przyczyny leżą o wiele głębiej.
Jak to jest, że po czterech latach skandali i tysiącach tweetów, które dla „normalnego” polityka byłyby zabójcze, ponad 40 procent Amerykanów nadal chce głosować na Donalda Trumpa?
Zamieszki, szalejąca przestępczość, przymusowe odbieranie broni palnej, meksykańskie gangi w sąsiedztwie, likwidacja przedmieść. Taką wizję Ameryki pod rządami Joe Bidena kreują republikanie.
Tuż przed rozpoczęciem prawyborów dwójka najbardziej lewicowych kandydatów wdała się w niepotrzebny spór. Ale i tak Partia Demokratyczna pójdzie do wyborów z programem bardziej lewicowym niż Barack Obama przed dwunastoma i ośmioma laty. Pytanie tylko, czy pójdzie zjednoczona.
Trump wygrał, bo zdołał przekonać do siebie większość „niezależnych”, ale przede wszystkim odnalazł całą grupę wyborców, do których przemówił na zupełnie innym poziomie. Czy wśród demokratów jest ktoś, kto potrafi porwać za sobą tłumy, bo mówi „słucham was”, „jestem waszym człowiekiem”, bo oferuje atrakcyjną wizję przyszłości?
O ile jeszcze parę miesięcy temu zdecydowana większość obywateli sprzeciwiała się impeachmentowi, o tyle dziś, po ujawnieniu ukraińskiej afery, zwolenników i przeciwników jest już mniej więcej tyle samo. To szybka zmiana.
„Donald Trump ma znakomitą intuicję polityczną, nie boi się eksperymentować. Podczas swoich wieców rzuca różne hasła, a kiedy widzi, że któreś z nich „chwyta”, brnie dalej. […] Świetnie sprawdza się w poniżaniu swoich rywali i wrogów, ale gubi się w podstawowych mechanizmach rządzenia”, mówi politolog z Uniwersytetu Harvarda.
W oczach wszystkich – mediów, opinii publicznej i samego Trumpa – zbliżające się wybory będą referendum nad dwoma latami jego prezydentury.
Nawet w epoce Trumpa, to co wydarzyło się wczoraj przed senacką komisją sprawiedliwości, było czymś zdumiewającym i zawstydzającym.
Jedni podejrzewają któregoś z Mike’ów – wiceprezydenta Pence’a albo sekretarza stanu Pompeo; inni jednego z generałów: szefa sztabu Białego Domu, Johna Kelly’ego, albo sekretarza obrony, Jamesa Mattisa. Wszyscy jednak kategorycznie zaprzeczyli, nikt nie przyznaje się do autorstwa anonimowego artykułu, który ukazał się w środę na łamach „New York Timesa” i który (o ile w ogóle jeszcze da się używać takiego określenia) wstrząsnął amerykańską polityką.
