Wiosna, zamiast otrząsnąć się po rozczarowującym wyniku w wyborach do Parlamentu Europejskiego, pogrąża się w kryzysie. Jeśli Biedroń zdecyduje się na przyjęcie mandatu i pojedzie do Brukseli, będzie to oznaczało początek końca jego ugrupowania.
Juncker, Tusk i Mogherini będą mieli stosunkowo łatwe zadanie: na tle swoich poprzedników nie mogą wypaść gorzej w oczach opinii publicznej.
Czy jest coś takiego – twór nieco dziwaczny, nieoczywisty może – jak wyszehradzka tożsamość? Nieco inne bycie stąd, przynależność do grupy szerszej, a jednocześnie bardzo wąskiej; do ponadnarodowego tworu, który w jakimś sensie poprzedza wszelkie zjednoczenia, akcesje, traktaty? Ot tak, po prostu.
Poszliśmy z Ołeną głosować tuż po ósmej rano. Chcieliśmy zdążyć nie tylko na ukraińskie wybory, ale i na polskie, a do konsulatu RP mieliśmy spory kawałek.
Wybory do Parlamentu Europejskiego przyniosły tylko jedną niespodziankę. Jest nią wynik Nowej Prawicy Janusza Korwin-Mikkego. Pozostałe partie znalazły się tam, gdzie zmierzały od dłuższego czasu – i może z owego znudzenia klasą polityczną bierze się pierwsze od ponad 20 lat mocne uderzenie głównego monarchisty Polski.
Szanowni Państwo, w Stanach Zjednoczonych o politykach mówi się, że to aktorzy, zbyt brzydcy jednak by zrobić karierę w Hollywood. Przyglądając się spotom wyborczym wyemitowanym podczas kończącej się kampanii do Parlamentu Europejskiego dostrzeżemy, że i naszej klasie politycznej ambicji aktorskich nie brakuje. Wyskakują na nas z krzaków, prężą się do rytmu kiczowatych piosenek, popisują rozbieranymi […]
Podczas oglądania tegorocznych spotów wyborczych kandydatów do Parlamentu Europejskiego ogarniało mnie zdziwienie, złość, a na koniec poczucie zażenowania. Nie zaśmiałam się ani razu, mimo że większość spotów spełniała warunki dominującego w mediach trendu infotainmentu, połączenia informacji i rozrywki, ze zdecydowanym naciskiem na uciechy. Problem w tym, że nie wszystkich śmieszy to samo. A przed wyborami przyda się raczej chwila refleksji niż pusty śmiech.
To będzie najtrudniejsza kadencja w historii Parlamentu Europejskiego. Kluczem jest zdolność ponownego zdefiniowania Unii przy jednoczesnym rozszyfrowaniu emocji stojących za wzrostem popularności partii eurosceptycznych. W Strasburgu potrzebujemy więc kogoś więcej niż namaszczonych w kraju wykonawców partyjnych linii politycznych.
Nawiązując do starego powiedzenia brytyjskiego męża stanu Winstona Churchilla, można powiedzieć, że Unia Europejska to (dziś) najgorszy możliwy system polityczny dla Europy, ale nikt nie wymyślił lepszego. To system najlepszy z możliwych, jaki do tej pory nasz kontynent miał, choć pewnie sympatycy Napoleona, a może i część jego wrogów, bardzo się na taki pogląd obruszą.