Italo Calvino jest jednym tych z pisarzy, dla których literatura była przede wszystkim wyrafinowaną grą, szaradą. Warto sobie jednak uprzytomnić, że ten przekonany lewak i postmodernista oddawał szczery, nieironiczny hołd zarówno przeszłości, jak i tradycji, nie dostrzegając żadnej sprzeczności w swojej postawie.
Choć „Marcovaldo” tylko zapowiada wątki, które w pełni wybrzmią dopiero w „Niewidzialnych miastach” czy „Jeśli zimową nocą podróżny”, to i tak znalazłem w nim wszystko to, za co uwielbiam Calvino – dziecięcą radość płynącą z opowiadania historii i przewijającą się lekkość.
Łukasz Wróbel Złote runo nicości „Pamiętam jak powiedziano mi, zanim się z nim zetknąłem, że Georges Perec lubi się zdrowo pośmiać. Człowiek, którego poznałem, był pełen rozpaczy, ale w towarzystwie rzucał kalambur za kalamburem, nerwowo, nieomal kompulsywnie” – wspominał przed laty Harry Mathews [1]. I nie mogę oprzeć się wrażeniu, że ten lapidarny konterfekt chwyta […]