„Spotkanie przebiegło w pozytywnej atmosferze, nikt nie nazwał nikogo niedouczoną szmatą”, oświadczył pewien republikański senator po niedawnej wizycie Donalda Trumpa na Kapitolu. To wiele mówi o tym, jak wyglądają relacje między szefostwem Partii Republikańskiej a „jej” prezydentem.
Donald Trump zapowiadał w kampanii, że zlikwiduje Obamacare „natychmiast”, zastępując ją „czymś wspaniałym” i nie odbierając nikomu ubezpieczenia zdrowotnego. Realizacja tej obietnicy idzie mu mniej więcej tak samo, jak innych – zbudowania muru na granicy z Meksykiem i pokonania ISIS w ciągu pierwszego miesiąca swojej prezydentury.
Nominacje Donalda Trumpa na najwyższe urzędy w państwie sprawiają, że rzeczywistość zaczyna przypominać jeden z mrocznych komiksów Franka Millera, w których Ameryką rządzą wojskowi i wielkie korporacje.
Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych budzą wiele emocji. W walce o Biały Dom dozwolone są wszystkie chwyty – ostra retoryka, epitety, przecieki maili, wyniki badań lekarskich. W tym czasie mężowie i żony kandydatów walczą ze sobą… na ciastka.
Jeśli Hillary Clinton cierpi na jakąś przewlekłą dolegliwość, to jest nią syndrom jeża: przyjmowanie pozycji obronnej bez względu na to, czy zagrożenie jest realne, czy też nie.
Po skandalicznej reakcji Donalda Trumpa na strzelaninę w Orlando, w Partii Republikańskiej znów, jak parę miesięcy temu, mówi się o buncie.
Królik, kukurydza, chomik, gąsienica, pączek. To tylko kilka obiektów, do których amerykańscy internauci porównują fryzurę Donalda Trumpa, miliardera, gwiazdy telewizyjnej i politycznego błazna, który walczy o poparcie Partii Republikańskiej w kolejnych wyborach prezydenckich. Choć w czasie krótkiej kampanii już zdążył zrazić miliony Amerykanów, sondaże wciąż mu sprzyjają.
Ten, kto twierdzi, że paraliż budżetowy w USA to dowód na sprawne funkcjonowanie amerykańskiej demokracji wymuszającej kompromis pomiędzy różnymi ośrodkami władzy, ten albo zapomniał na czym kompromis polega, albo od dawna nie śledzi amerykańskiej polityki. Ostatni spór Demokratów i Republikanów był tylko kolejną, i na pewno nie ostatnią, odsłoną poważnego kryzysu amerykańskiej demokracji. Kryzysu, który będzie trwał nadal i z którego także my możemy wyciągnąć wnioski.
17 kwietnia grupa senatorów z Partii Demokratycznej i Partii Republikańskiej nazwana „bandą ośmiu” (Gang of Eight) złożyła projekt nowej ustawy imigracyjnej. Regulacja, jeśli zostałaby zaakceptowana przez Senat, zalegalizowałaby pobyt nawet 11 milionów nieudokumentowanych imigrantów, żyjących i pracujących w USA nielegalnie. Wprowadzenie bardziej liberalnej ustawy imigracyjnej było jednym z priorytetów drugiej kadencji prezydenta Obamy. Nic dziwnego, skoro na kandydata demokratów w ostatnich wyborach głosy oddało aż 7 z każdych 10 wyborców latynoskiego pochodzenia.
Anna Mazgal Między demokracją a bezpieczeństwem W latach osiemdziesiątych Radosław Sikorski wysyłał do Polski zakazane przez cenzurę książki w pudełkach proszku do prania. Paczki adresował na dziadka, który ze względu na wiek mógł uniknąć aresztowania w razie wpadki. Niestety, nielegalna zawartość jednego z pudełek została zidentyfikowana i skonfiskowana. I tak, w archiwum domowych ministra Spraw […]