„Rosja jest przekonana, że Unia Europejska nie jest gotowa na zmierzenie się z długotrwałą wojną w Ukrainie. W obecnej sytuacji dochodzi do konfrontacji dwóch światów – świata pokoju i świata wojny. Musimy być przygotowani na zapłacenie ceny za wsparcie Kijowa”, mówi marszałkini litewskiego Sejmu.
Szukamy siły tam, gdzie jej nie było od XVII wieku. Zdradzani lub pozostawieni na pastwę losu, nie wszyscy ufamy w obietnice transatlantyckie i równocześnie boimy się najazdu Mongołów z Rosji. Tyle że świat zmienił się od tego czasu radykalnie. Polska i Ukraina wobec wrogiej Rosji nie może budować niczego trwałego poza obszarem Zachodu.
Moskwa systematycznie oskarża Kijów o bombardowanie cywilnych dzielnic miast w kontrolowanym przez nią Donbasie: czy media podjęły próbę weryfikacji tych oskarżeń? Rosja nie jest wiarygodnym oskarżycielem, ale na wojnie zbrodnie może popełniać też ofiara. Argument, że „teraz nie czas”, by się tym zajmować, bo może to zaszkodzić ukraińskiej sprawie, jest absurdalny.
Sytuację w Ukrainie omawiamy na bieżąco w wideopodkastach „Kultury Liberalnej”. Zapraszamy do słuchania, oglądania i subskrybowania nas na Państwa ulubionych platformach.
24 lutego 2022 roku znikły wszelkie iluzje wobec Rosji. Putinowski reżim pokazał, że jego celem jest unicestwienie niezależnego państwa ukraińskiego. To zmienia wszystko. Rosja nie jest dla Zachodu trudnym partnerem ani rywalem, lecz wrogiem.
Zamiana agresora w ofiarę to danie Rosji przyzwolenia na wojnę. W tej sytuacji rozsądnym politykiem, okazał się przewodniczący Rady Europejskiej Charles Michel oznajmujący, że pora „przestać wyciągać do Rosji rękę z gałązką oliwną”. Wobec doktryny Gierasimowa jedyna rozsądna polityka to odwaga i zdolność mówienia agresorowi zawczasu „sprawdzam”.
„Ukraina będzie dryfować w stronę Zachodu, a przepaść pomiędzy nią a Rosją będzie się pogłębiać. Stąd też metoda, jaką Putin wybrał w celu zatrzymania tego procesu: gwałtowna, siłowa i momentami dość absurdalna”, pisze Filip Rudnik.
Śmierć Kateryny Handziuk – oblanej żrącą substancją 31 lipca i zmarłej 4 listopada – w całej swojej złowrogiej sile ujawnia wewnętrzny problem państwa ukraińskiego, którego tym razem nie da się wytłumaczyć agresją Rosji. Problem ten może mieć swoje konsekwencje jeszcze długo po tym, kiedy działania wojenne na wschodzie – z tego lub innego powodu – ustaną.
„Tak, będziemy mieli złe relacje z Zachodem – ale co zrobić? Mieliśmy też złe stosunki z Hitlerem i całą Europą, która była mu poddana, tak samo z Napoleonem i jego imperium. Przywykliśmy do tego”, mówi politolog blisko związany z Kremlem.
„Ostrzejsze sankcje wobec oligarchów z otoczenia kremlowskiego są potrzebne. Wtedy będą musieli dokonać wyboru: albo nadal wspierać agresywne działania reżimu putinowskiego i ponieść za to wspólną odpowiedzialność, albo zdystansować się od Putina”, mówi politolog z Uniwersytetu Państwowego w Petersburgu.
„Dlaczego, rozmawiając o Ukrainie, bierze się pod uwagę przykład Polski? Sam pomysł porównania Ukrainy i Polski w kontekście integracji z Zachodem jest nieproduktywny, ponieważ są to dwa odmienne światy.”, mówi słynny ukraiński dziennikarz.
Szanowni Państwo! „Polacy traktowali moich rodziców jak bydło”, powiedział w niedawnej rozmowie z „Rzeczpospolitą” pierwszy prezydent niepodległej Ukrainy, Łeonid Krawczuk, opisując relacje społeczne panujące na dawnych kresach II RP. To kolejna odsłona niedawnych polsko-ukraińskich sporów o historię, których – niestety – końca nie widać. W grudniu ubiegłego roku Charków odwiedził prezydent Andrzej Duda. Jego wizyta […]
„Cały układ oligarchiczno-sowiecki pozostał bez zmian. Nie udało się go zmienić ani pomarańczowej rewolucji, ani euromajdanowi. Zmienił się nieco tryb sprawowania władzy, system pozostał jednak ten sam”, mówi ukraiński pisarz i publicysta.
„Społeczeństwo ukraińskie zbiedniało. Czy ktoś może uwierzyć, że można wrócić do czasu sprzed euromajdanu i nie zapłacić za to niepodległością? Trudno mi sobie wyobrazić, by Ukraińcy okazali się aż tak nieroztropni. To wybór między chlebem z masłem a godnością”, mówi uznana ukrainistka. Jak ten stan rzeczy przekłada się na politykę Kijowa i relacje z Polską?
W ostatnich dwóch tygodniach obserwujemy niepokojące wzmożenie w stosunkach polsko-ukraińskich. Intelektualiści, eksperci i politycy dwoją się i troją, by wszystkie pojawiające się wątpliwości i nieporozumienia należycie wyjaśnić, mając na uwadze oczywiście „wspólne dobro” wzajemnych relacji. Niestety, poziom deklaracji nie idzie w parze z rzeczywistymi działaniami.