„Zniknięcia” to najsłynniejszy lipogram literatury światowej. Rezygnacja w tej powieści z najczęściej występującej w języku francuskim litery „e” nie była jednak tylko literacką zabawą. To paradoksalne epitafium dla tragicznie zmarłych rodziców Pereca.
„Anomalia” to powieść, która przyniosła autorowi Nagrodę Goncourtów i sprzedała się we Francji w milionowym nakładzie. To także kolejne dzieło oparte o zasady kombinatoryki matematycznej, algebry czy teorii gier, pisanej w duchu Georges’a Pereca i Raymonda Queneau. Cóż z tego, skoro w porównaniu z dokonaniami tych ostatnich wypada raczej blado. Dostaliśmy produkt konfekcjonowany dla określonej grupy konsumentów – przykład literatury kombinatorycznej na czas tweetów.
W „Kondotierze”, pierwszej powieści Georges’a Pereca, roi się od potknięć i manieryzmów, a jednak dojrzeć w niej można intrygujący zapis prostego pragnienia: chęci zostania pisarzem. W ten sposób banalna intryga staje się areną walki o przyszłą pisarską swoistość.
W 1965 r. ukazuje się debiutancka książka Georges’a Pereca „Rzeczy”. Powieść – odczytana jako krytyka rosnącego konsumpcjonizmu – szybko zdobywa uznanie czytelników. Dziś wznowienie jej polskiego przekładu wciąż dużo mówi o otaczającej nas rzeczywistości.
W Polsce ukazały się jego dwie krótkie powieści: „Mój piękny autobus” i „Dzikus”. Jest to jednak twórca, który zdążył wykorzystać wszystkie dostępne formy literackie. O tym, czym jest OuLiPo, do którego należy, dlaczego pisanie przypomina grę w szachy i w jaki sposób formalizm zapewnia twórczą swobodę, opowiada „Kulturze Liberalnej” Jacques Jouet.
Choć „Marcovaldo” tylko zapowiada wątki, które w pełni wybrzmią dopiero w „Niewidzialnych miastach” czy „Jeśli zimową nocą podróżny”, to i tak znalazłem w nim wszystko to, za co uwielbiam Calvino – dziecięcą radość płynącą z opowiadania historii i przewijającą się lekkość.
Łukasz Wróbel Złote runo nicości „Pamiętam jak powiedziano mi, zanim się z nim zetknąłem, że Georges Perec lubi się zdrowo pośmiać. Człowiek, którego poznałem, był pełen rozpaczy, ale w towarzystwie rzucał kalambur za kalamburem, nerwowo, nieomal kompulsywnie” – wspominał przed laty Harry Mathews [1]. I nie mogę oprzeć się wrażeniu, że ten lapidarny konterfekt chwyta […]