„Drzewo krwi” to autofikcyjna opowieść o korzeniach, trudnej genealogii i poszukiwaniu przez osobę autorską przestrzeni niebinarnych. Książka została przetłumaczona na 17 języków i zdobyła najważniejszą nagrodę literacką w Niemczech.
Japońska pisarka Mai Mochizuki stworzyła tę powieść zainspirowana wypatrzoną w internecie ilustracją Chihiro Sakurady, przedstawiającą kawiarnię prowadzoną przez kota. „Kawiarnia pod Pełnym Księżycem” to sięgająca po motywy astrologii zachodniej historia, która przypomina, że nigdy nie jest za późno, by podążać za swoją gwiazdą; książka, która wpisuje się w niezwykle ostatnio popularny nurt comfort books, czyli lektur pogodnych, ciepłych, poprawiających humor.
Czarno-biały świat surrealistycznych widziadeł. Brzytwa Buñuela. Abstrakcyjne obrazy zderzone ze zbliżeniem na to, co biologiczne. „Tylda” to „światłoczuły”, poetycki debiut Amelii Żywczak skupiony przede wszystkim na zmyśle wzroku, oku, patrzeniu.
„Duchowy przewodnik po Polsce” zachęca do „duchoturystki”, czyli eksploracji miejsc tajemniczych, mrocznych i, jak wieść niesie, nawiedzonych – w każdym z szesnastu polskich województw. Ta książka oferuje czytelniczkom i czytelnikom 101 wycieczek z dreszczykiem, sporą dawkę informacji oraz słownej i obrazowej zabawy, ale też przywraca pamięć przeszłości związanej z wielokulturowością obecną na naszych ziemiach.
W późnych latach życia profesor Maria Janion coraz częściej pozwalała sobie na, by tak rzec, ostrzejsze jazdy intelektualne. „Wampir” jest najdalej pojechaną z nich. To dzieło skupione głównie na źródłach literackich, a więc na kulturze „wysokiej”, „elitarnej”, nie tej ludowej, tradycyjnej. Nie wszystkim się dziś podoba. Jednak czy rzeczywiście słusznie?
Co roku 2 kwietnia obchodzimy Międzynarodowy Dzień Książki dla Dzieci, święto ustanowione w dniu urodzin Hansa Christiana Andersena przez IBBY. Gospodarzem tegorocznego święta została Japońska Sekcja IBBY. Jego hasło przewodnie autorstwa Eiko Kadono brzmi: „Przemierzaj morza na skrzydłach wyobraźni”.
Najnowsza książka Sylwii Chutnik „Dintojra” to zbiór jedenastu opowiadań, które w większości powstawały w bardzo różnych okresach i były pisane na konkretne okazje czy do konkretnych miejsc, co wyraźnie czuć podczas czytania. Wydawca szukał więc dla nich wspólnego motywu, którym ostatecznie uczynił – zemstę.
Budowanie relacji z wysoko wrażliwym dzieckiem wymaga wiele zrozumienia i empatii ze strony rodziców, rówieśników czy opiekunów. Kluczowe jest zapewnienie dziecku poczucia bezpieczeństwa i komfortu, by miało odwagę realizować swój potencjał w świecie, który nie zawsze sprzyja ich dobrostanowi. Prezentujemy dwa tytuły, które mogą być w tym procesie pomocne.
Jeszcze dzisiejsi czterdziestolatkowie w szczenięcych latach mogli się zaczytywać wytworami wybujałego wówczas, acz już schyłkowego postmodernizmu i smakować zawarte w nich erudycyjne koncepty. Obecnie zdecydowanie wyszły one z mody. Na szczęście Krzysztof Bartnicki, tłumacz „nieprzekładalnego” „Finnegans Wake” Joyce’a, w ogóle się tym nie przejmuje.
Zachęcając dzieci do czytania, warto pamiętać, że kontakt z książką ma przede wszystkim sprawiać przyjemność. Dobrze, że pamiętają o tym twórczynie i twórcy książek paragrafowych, zwanych także grami książkowymi, a więc publikacji, których ostateczny kształt zależy od decyzji podejmowanych przez czytelniczki i czytelników. Należą do nich wydane niedawno „Przetrwać w górach” i „Nina i Miłosz”.
W świecie współczesnej literatury młodzieżowej tak zwane tematy trudne stają się ważnym, jeśli nie najważniejszym, elementem narracji. Książki poruszające kwestie patologii w rodzinie, przemocy, ubóstwa, uzależnień i rasizmu nie tylko w pewien sposób fascynują czytelników, lecz także stanowią katalizator do rozmów na temat rzeczywistości, których często unikamy.
„Masz jakieś kompleksy”, „jestem przez ciebie straumatyzowany”, „muszę to przepracować”, „ja to wyparłam”, „idź się leczyć”. Gdyby Freud zmartwychwstał, zdziwiłby się, widząc, że język jego teorii zamienił się dziś w żargon codziennych sprzeczek. Czy w przyszłości psychoanaliza nadal będzie definiować nasze rozumienie zdrowia psychicznego?
Odnalezienie świeckich źródeł etyki jest koniecznością w laicyzującym się świecie.
Gdzie ich szukać? Jednej z ciekawszych odpowiedzi udziela… przywódca religijny – XIV
Dalajlama.
Książki obrazkowe mają tę wspaniałą właściwość, że odwołują się do rozmaitych obszarów czytelniczego zaangażowania. Można je odbierać na poziomie estetycznym, zachwycając się kreską, światłem, plamą barwną, można docenić lapidarność tekstu, który ograniczoną liczbą słów snuje bogatą w znaczenia odpowiedź, wreszcie – niosą ze sobą ładunek emocjonalny, zawarty zarówno w tekście, jak i w ilustracjach oraz, i to już prawdziwa wisienka na torcie, zachęcają do twórczego przekroczenia ram przedstawionej historii i snucia jej dalej w dowolnych modyfikacjach i wariantach.
Doświadczenia religijnego nie można sprowadzić do rytuału. Ale nie jest to też mistyczna ekstaza. Dla Williama Jamesa religia jest autoterapią dla indywidualnej ludzkiej jaźni znękanej rzeczywistością. I nie jest tu istotne, czy Bóg istnieje, czy nie.