[Z miasta] „Wspólny Narodowy”, czyli o otwieraniu zamkniętej architektury
Od otwarcia Stadionu Narodowego zdążyliśmy skrytykować go na milion różnych sposobów. Wiele argumentów było zasadnych. Nie sposób bowiem przejść obojętnie wobec faktu, że w środku miasta (świadomie nie używam słowa „centrum”) stanął obiekt, który z jednej strony paraliżuje życie pobliskiej dzielnicy, z drugiej widoczny jest z różnych punktów Warszawy niczym Pałac Kultury. I jest równie niedostępny, co dar Związku Radzieckiego.