Kiedy 1 stycznia na twitterowym profilu ukraińskiej Rady Najwyższej pojawił się wpis upamiętniający Stepana Banderę z okazji rocznicy jego urodzin, w Polsce nastąpiła błyskawiczna reakcja, w wyniku której wpis usunięto. Zanim jednak do tego doszło, można tam było przeczytać cytaty z twórcy i przywódcy zbrodniczej organizacji nacjonalistycznej OUN, odpowiedzialnej za rzezie Polaków na Wołyniu. Jeden […]
„Przed inwazją kręciłam teledyski, filmy o modzie. Ale teraz chcę filmować tylko to, co jest związane z wojną. To nie jest łatwe, bardzo współczuję ludziom, którzy przeżywali te straszne wydarzenia, cierpieli w salach tortur. Ale wiem, że muszę to nagrać i pokazać innym” – mówi ukraińska operatorka Olya Oborina.
„Widzę w Ukrainie olbrzymi renesans rysunku. W czasie wojny, kiedy trudno o miejsce do pracy i dostęp do materiałów, rysunki i szkice dają możliwość łatwiejszego wyrażenia swojej wizji. Powstaje oczywiście także wiele fotografii, jednak natłok drastycznych obrazów może powodować znieczulicę. Rysunek sugeruje intymną, szczerą odpowiedź na bieżące wydarzenia – stąd olbrzymia popularność takich prac w mediach społecznościowych” – mówi ukraińska kuratorka sztuki Alisa Łożkina.
Czy nasze dzieci robią nową rewolucję seksualną? Nastolatki – czy to w Londynie, Utrechcie, Warszawie czy Jeleniej Górze – odrzucają binarny podział na płeć i przypisaną jej seksualność. Dostrzegają więcej możliwości, niż widzieli ich rodzice. Lawinowo wzrasta liczba młodych transpłciowych osób. Rodzice wychowywali córkę, a ona jest chłopcem. Albo odwrotnie. Lub jest osobą niebinarną: ani w pełni chłopcem, ani w pełni dziewczynką. Może też być czasem chłopcem, czasem dziewczynką albo w ogóle osobą bez płci. Co się zmieniło w Europie i obu Amerykach w dużych i małych miastach? Czy może tak było zawsze, ale dopiero w XXI wieku staliśmy się na tyle otwarci, by głośno o tym mówić? O tym Jarosław Kuisz rozmawia z Katarzyną Skrzydłowską-Kalukin i Joanną Sokolińską, autorkami książki „Mów do mnie ono. Dlaczego współczesne dzieci szukają swojej płci”.
Szanowni Państwo! Co łączy słynny już podręcznik do HiT z martwymi rybami w Odrze? Pytanie o wspólne – choć, jak się po namyśle okazuje, jednak niestety nie wspólne – wartości. A więc: wiara, czy natura – co jest naszym dobrem narodowym? I czy w Polsce w XXI wieku możemy w ogóle mówić o dobrach określonych […]
Toczy się poważna walka o symbole, o rozumienie tożsamości. O tym, jak postrzegamy świat, ma decydować polityka partyjna. Zamiast o „dobrach narodowych” proponuję więc mówić o „dobrach społecznych”. Co ma nas łączyć? Obszar, na którym można byłoby się porozumieć, to kultura wysoka.
Konflikt dotyczy tego, czym dobro narodowe jest, co uznajemy za dobro publiczne, państwowe, czy po prostu: wspólne. O ile nikomu nie przyjdzie do głowy wyburzenie Belwederu, żeby postawić na jego miejscu luksusowe osiedle, o tyle wyrżnięcie Puszczy Białowieskiej czy Karpackiej, by uzyskać drewno, okazało się dla rządu decyzją niezwykle prostą.
Ideologiczne młotkowanie jest czymś zupełnie innym niż prowadzenie dobrej polityki. Polityka jest momentem, w którym wykraczamy poza własną tożsamość, aby spotkać się z innymi ludźmi.
„Tożsamość ukraińska opiera się na pojęciu obywatela i na lojalności wobec swojego kraju, a nie na języku czy przynależności etnicznej. Istniała, istnieje i będzie istnieć, niezależnie od tego, co by Rosjanie i ich obłąkany przywódca nie wyprawiali i jakby się nie starali, by jej nie było” – mówi ukrainistka, tłumaczka, pisarka Ola Hnatiuk.
Dyskusję na temat obecności osób trans wśród nas, na temat ich praw oraz ich życia, powinniśmy zacząć nie od abstrakcyjnych kategorii takich jak „tożsamość” czy „uznanie”, ale od prozy życia.
Szanowni Państwo! W ostatnich sześciu latach w sferze publicznej dominował konflikt o demokrację i praworządność. Jeśli jednak spojrzymy nieco głębiej w historię najnowszą, łatwo będzie zauważyć, że owe konflikty znalazły wiele pożywki w sporach historycznych ostatnich trzydziestu lat, które w gruncie rzeczy były sporami o polską tożsamość. Dotyczyły one tego, jaka powinna ona być, gdy […]
Naprzeciw siebie stanęli mundurowi, którzy są w służbie tego samego państwa. Sześciu policjantów Asamu poniosło śmierć. Naprzeciw siebie stanęli mundurowi, którzy są w służbie tego samego państwa. Sześciu policjantów Asamu poniosło śmierć. To kolejna odsłona starcia współczesności z plemiennymi tradycjami.
„Polanim” to wciągająca i żywo napisana opowieść o obecności polskich Żydów w Izraelu. Na jej zapleczu kryją się jednak klisze, stereotypy i fałszywe wyobrażenia, zakorzenione w inteligenckim nacjonalizmie.
Karolina Kuszyk dotyka fenomenu „Ziem Odzyskanych” i ich fascynujących tożsamości. Szkoda tylko, że wyliczankom poniemieckich miejsc i rzeczy brakuje jasności i planu, a za potoczystą narracją nie stoją pogłębione refleksje.
„Kto ty jesteś, kto?”, reporter podtyka kilkuletniemu chłopcu mikrofon do twarzy. „Polak mały?”, dopytuje reporter. Chłopiec milczy. Może się wstydzi, może nie rozumie. Pochodzi z Ukrainy, a jego rodzina właśnie otrzymała polskie obywatelstwo.