Z centrum widać najwięcej
Jeśli chcemy być częścią Zachodu, musimy nauczyć się mówić o tym, co w Polsce miało miejsce w przeszłości – o tym, co jest dla nas niewygodne, trudne i bolesne. Inaczej odcinamy się od europejskiej wspólnoty i zbliżamy do Turcji i Rosji.
Podstawowa iluzja, jaką starają się stworzyć politycy, to iluzja kontroli. Tego, że pewnie trzymają w dłoniach ster wydarzeń. Ale to nieprawda. Rzadko potrafią trafnie odczytać sens tego, co się dzieje.
Często mówimy, że nie ma tolerancji dla wrogów tolerancji. Czy to prawda? Czym jest tolerancja religijna? Czy można tolerować osoby, które odwołują się do poglądów rażąco sprzecznych z naszymi? Przedstawiamy skrócony zapis XXVI Debaty Tischnerowskiej z udziałem wybitnych gości ze Stanów Zjednoczonych, Austrii, Niemiec i Polski, którzy próbują zmierzyć się z tymi pytaniami. Żadne, także na koniec 2017 r., nie straciło nic ze swojej aktualności.
Uchodźca, podobnie jak przysługujące mu jakoby prawa człowieka, jest wynalazkiem nowoczesnej Europy. Jeżeli jakąś figurę człowieczeństwa da się uczynić symbolem XX-wiecznych doświadczeń naszego kontynentu, to tę właśnie.
Każda wspólnota potrzebuje obcych, bo tylko poprzez dialog z nimi odkrywa i pogłębia samą siebie; wznosi się ponad wąski partykularyzm. Jednocześnie nie można być po prostu otwartym na wszystko, bez odniesień do jakiegokolwiek, choćby tylko najogólniej zarysowanego zbioru wartości.
Bronisław Komorowski w rozmowie o patriotyzmie, rządach Prawa i Sprawiedliwości, kondycji partii opozycyjnych i absurdalnym negowaniu dorobku III RP przez prawicę.
„Konstytucja” Rajko Grlicia to inteligentna, krzepiąca bajka o porozumieniu ponad podziałami, w której szowinistyczny Chorwat-gej przechadza się ulicami Zagrzebia w damskich strojach, a po godzinach uczy serbskiego policjanta konstytucji. Czy tak wygląda bałkański mikroświat XXI wieku?
Kazachowie budujący swą młodą państwowość odkrywają swoją tożsamość skrzętnie przechowywaną i ukrywaną w czasach sowieckich, gdy ich ziemie stały się de facto obszarem najpierw rosyjskiej, a potem sowieckiej kolonizacji. Dzisiaj chcą ją manifestować w życiu publicznym i państwowym. To żadna „kazachizacja” życia, ale odrodzenie kazachskiej cywilizacji we wszystkich jej przejawach – od języka, poprzez obyczajowość i kulturę, po religijność.
Jak dawniej, tak i teraz, Absolut ma być lekarstwem na dręczące ludzi lęki. Te zaś przeniosły się z płaszczyzny dotyczącej kruchości ludzkiego życia do sfery indywidualnej tożsamości. To ona okazuje się w zdekomponowanym świecie nowoczesności najbardziej chwiejna.
Festiwal Otwarte Mieszkania, organizowany w Warszawie od 2012 r., w tegorocznej odsłonie ponownie umożliwił mieszkańcom stolicy zwiedzanie wyjątkowych, niedostępnych na co dzień wnętrz warszawskich pracowni, mieszkań i domów. W tym roku jednak – razem z pojawiającymi się inicjatywami towarzyszącymi – Festiwal dał dodatkowy asumpt do dyskusji na temat tożsamości Warszawy.
Nie chodzi teraz o to, by robić produkt – partię lewicową – dla klientki – ludu – którą ta może kupi, a my potem zrobimy koalicję z liberałami i będziemy rządzić. To jest kwestia tworzenia określonych artykulacji w dyskursie publicznym – bez pochylania się – takich, które mają szansę być zrozumiałe.
Dlaczego zamożny i szybko rozwijający się kraj ulega urokowi populistycznej i skrajnie antyimigranckiej Alternatywy dla Niemiec?
Wtorkowy program „Warto rozmawiać” poświęcono rocznicy katastrofy smoleńskiej. Powróciły pytania o to, czy jesteśmy w stanie znieść społeczne podziały i zgodnie uczcić pamięć ofiar. Wypowiedzi takie jak ta redaktora Jacka Karnowskiego z „wSieci” pokazują, że to niewykonalne.
W „Transparent” na pierwszy plan wysuwają się codzienne, pełne niedopowiedzeń i niefortunnych sformułowań rozmowy pomiędzy bohaterami. To one kształtują życie bogatej rodziny z Los Angeles, o której opowiada Soloway, doskonale portretując przy okazji genderowe przemiany współczesnego społeczeństwa.
Liberalizm jest w Polsce tworem naskórkowym. Nie okrzepł, nie zapuścił głębokich korzeni, nie wszedł w społeczny krwiobieg. Przypomina coś w rodzaju lukrowej posypki – to raczej ozdoba niż autentycznie przyswojony zespół poglądów.