Szanowni Państwo! Nie pierwszy raz w państwie polskim za pomoc tym, którzy jej pilnie potrzebują, zabrali się obywatele i organizacje pozarządowe – ale po raz pierwszy robią to na taką skalę. Kryzys uchodźczy wywołany agresją Rosji na Ukrainę jest największym tego typu kryzysem w Europie od czasów drugiej wojny światowej, a większość uciekających kieruje się […]
„Gdyby uchodźcy mieli być kwaterowani tylko w przygotowanych przez państwo miejscach, Polska zatkałaby się po przyjeździe dwustu tysięcy osób. Oddolny ruch pozwolił pomóc większej liczbie ludzi. Ponieważ jesteśmy romantycznie usposobionym społeczeństwem o wielkim zapale, na razie to działa. Jednak nie może trwać wiecznie” – mówi Marta Jaroszewicz z Ośrodka Badań nad Migracjami Uniwersytetu Warszawskiego.
W latach 2015–2016 w Niemczech złożono 1,3 miliona wniosków o azyl. W jaki sposób Niemcy poradziły sobie z kryzysem migracyjnym? I jakie lekcje płyną z tego dla Polski? O tym rozmawiamy z Kamilem Frymarkiem z Ośrodka Studiów Wschodnich.
Szybkie organicznie zależności od gazu i ropy jest sprawą pierwszorzędnej wagi. Putin daje nam wszystkim dobry powód, aby dobrowolnie obniżyć standard życia. Wyłożyć więcej pieniędzy na produkcję energii niepochodzącej z paliw kopalnych, a jednocześnie bronić swobód demokratycznych.
Brutalna agresja Rosji na Ukrainę musi wpłynąć na naszą politykę energetyczną. Jak to możliwe, że latami polscy decydenci i eksperci sprowadzali bezpieczeństwo energetyczne niemal tylko do gazu, by ostatecznie przestawić kraj na gigantyczną zależność od importowanego paliwa?
W związku z napaścią zbrojną na Ukrainę Rosję spotykają sankcje – część z nich jednak uderza nie tylko w reżim Putina i wspierające go osoby, ale w rosyjską kulturę oraz artystów i artystki. A to budzi wątpliwości.
W ostatnim czasie na popularności zyskała opowieść, zgodnie z którą Putin „już przegrał wojnę” albo nawet „jego upadek jest już przesądzony”. Chociaż może ona dodawać otuchy, tak naprawdę nie wiemy, co przyniesie przyszłość. Przed nami, być może, długa i niepewna droga – bardziej maraton niż sprint.
Jak doświadczenia i historia naszego regionu przekładają się na wojnę w Ukrainie? Gdzie powinniśmy szukać dobrych wzorców porozumienia pomiędzy Polakami i Ukraińcami? Jak unikać tych negatywnych, jednocześnie nie zapominając o historii?
Wolontariusze coraz częściej powtarzają, że zasoby się kurczą, że są zmęczeni. Jednak państwo wciąż nie przejmuje pałeczki. Przerzuciło na nich nie tylko ciężar niesienia pomocy, ale i odpowiedzialność za jej ciągłość.
W kolejnym odcinku „Widoku z K2” Karolina Wigura i Katarzyna Kasia goszczą psycholożkę i psychoterapeutkę z Instytutu Wsparcia Psychologicznego Dorotę Mintę. Rozmawiają z nią o tym, jak z uwagą wspierać uchodźców i uchodźczynie, dla których otworzyliśmy swoje domy, a także – jak w tym trudnym czasie zadbać o dzieci i jak rozmawiać z nimi o wojnie.
„Empatia nie zawsze ułatwia pomaganie. Jeśli nasze współodczuwanie z drugą osobą jest tak silne, że czujemy to samo co ona, nie nadajemy się do pomagania. Nadajemy się do tego, żeby się nami zaopiekować. Stajemy się «pacjentem»” – mówi psycholożka i terapeutka, prof. Beata Krzywosz-Rynkiewicz.
„Groźby Putina mają przede wszystkim znaczenie psychologiczne i sygnalizacyjne. Jest to próba oddziaływania na decydentów, ale również na opinię publiczną” – mówi Łukasz Kulesa z Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych.
Opór Ukrainy przed Rosją to efekt trzydziestu lat praktyki i doskonalenia społeczeństwa obywatelskiego. Jeśli Putin chciałby zdobyć Ukrainę, musiałby najechać ją w wersji z 1985 roku. W 2022 roku Ukraina jest już w zupełnie innym miejscu.
Staram się wziąć w garść i wyłączyć w głowie film „Hair” Miloša Formana, który wbił mi do głowy hipisiarskie obrzydzenie do każdej formy przemocy. Nie czas na przywołanie klasyki kinematografii, dziewczyno, ludzie giną!
Porządek globalny, który ukształtował się po upadku Związku Radzieckiego, należy już do przeszłości. Jesteśmy na początku nowej ery polityki nagiej siły.