Była ostentacyjnie katolicka, a jednak jako pisarka odrzucała wszelkie doktrynalne podpórki: „Kiedy katolicki powieściopisarz zamyka oczy i próbuje patrzeć oczami Kościoła, dorzuca kolejne źdźbło do sterty świątobliwej tandety, z której od jakże dawna słyniemy”.
Kiedy umysły ludzkie zaczynają tonąć w deepfake’ach, a wypowiedzi przywódców politycznych różnią się coraz mniej od paplaniny celebrytów, pojęcie „spisku” traci swoją władzę nad ludzkimi umysłami. Eco w swoich ostatnich tekstach publicystycznych rozpoznał już tę nową sytuację.
„Zawsze pisałem, nie za bardzo wiedząc, co robię, popychany nieco przez traf, serię przypadków: pomysły docierały do mnie niby ptak, który wpada przez otwarte okno”.
Czy o współczesnej polityce, moralności i prawach rynku można opowiadać w sposób intrygujący ekspertów i zwykłych zjadaczy chleba, nie posługując się jednocześnie językiem stanu wyjątkowego? Jest to możliwe, co pokazuje przykład amerykańskiego filozofa Michaela Sandela.
Uniwersytety to ta przestrzeń publiczna, która jest zaworem bezpieczeństwa dla wszystkich –niezależna od władzy sakralnej i imperialnej, tym bardziej niezależna od władzy pospolitości i wandalizmu. Ta przestrzeń nie jest wyłącznie nasza tu i teraz. Parafrazując hasło reklamowe pewnej znanej firmy produkującej zegarki, można powiedzieć, że uniwersytet nie jest naszą własnością, my tylko mamy zaszczyt przechowywać go dla następnych pokoleń.