Nabierająca rumieńców kampania prezydencka inspiruje do zadawania wielu pytań o stan polskiej polityki. Jedno z najczęściej powtarzanych dotyczy przyszłości polskiej lewicy, której samozwańczą, choć mało wiarygodną reprezentantką ogłosiła się Magdalena Ogórek. Zupełnie natomiast nie przebija się w debacie politycznej wątek liberałów i ich reprezentacji politycznej.
Rzeczywistość była bardziej skomplikowana, a brak zaufania wobec Europy widać do dziś – o filmie „Lawrence z Arabii” Davida Leana.
Na dopiero co zakończonym szczycie Unii Afrykańskiej można było usłyszeć wiele śmiałych deklaracji politycznych – głównie dotyczących walki z Boko Haram. Mnie w pamięci pozostaną jednak dwa wystąpienia: Roberta Mugabe i Ban Ki-moona.
O klęsce „Hiszpanki” Łukasza Barczyka oraz cichym triumfie Andrzeja Chyry w „Carte Blanche” Jacka Lusińskiego pisze Jacek Wakar.
Podsumowujemy w liczbach ostatni rok „Kultury Liberalnej”.
Szanowni Państwo, Czy „państwo”, jakie znamy, na naszych oczach kończy swój żywot? Po 1989 r. – na fali zachwytów globalizacją i sukcesami liberalnych demokracji – można byłoby spodziewać się odpowiedzi pozytywnych. Jednak od czasu, gdy w ostatnich latach kilka kryzysów wprawiło w stan turbulencji społeczeństwa Starego Kontynentu, państwo zaczęło jawić się jako parasol. Może i […]
Polacy – podobnie jak mieszkańcy wielu innych państw Europy – nie ufają państwu, ale też nie bardzo wiedzą, jakie oczekiwania powinni wobec niego mieć. Czy w dobie rozrostu międzynarodowych instytucji państwo jest jeszcze w ogóle potrzebne? A jeśli tak – czy koniecznie musi być… demokratyczne?
Bombastyczny film na motywach powstania wielkopolskiego jak dotąd nie cieszył się ani sukcesem frekwencyjnym, ani powszechnym uznaniem krytyków. Niesłusznie. Łukasz Barczyk w „Hiszpance” kreśli śmiałą wizję polskiej historii przy użyciu środków, których nie powstydziliby się najlepsi twórcy operowi.
Czy muzyczni geniusze są wychowywani tak, jak pokazuje to film „Whiplash”? Jaką emocjonalną cenę można zapłacić za doskonałość warsztatu? Michał Urbaniak w rozmowie z Grzegorzem Brzozowskim broni wizji Chazelle’a, dostrzegając w niej prawdę o jazzie: „Nuta ma wartość życia człowieka, który za tą muzyką stoi”.
Z jaką twórczością kojarzy się Ewa Szelburg-Zarembina? Większości zapewne z bajkami dla dzieci. Anna Marchewka przypomina postać autorki i pokazuje gorzkie drugie dno jej utworów.
Ten komiks zdecydowanie zasługuje na uwagę. Marc Rizzo, zmuszony do kompromisu między bogatym materiałem faktograficznym a możliwościami zaprezentowania niezwykłej historii, pokazał Karskiego jako człowieka z krwi i kości. Wyrazista i lekka kreska Lelia Bonaccorsa świetnie ilustruje treść.