„Dom, który zbudował Jack” wygląda jak ostatni film von Triera. Duński reżyser podsumował w nim swoją artystyczną drogę i właściwie wprost wyłożył teorię sztuki, przez którą można czytać jego dzieła. Co innego miałby jeszcze do zrobienia, jeśli nie zstąpić do piekieł?
Paweł Majewski Ideologia dźwięku Max Weber zauważył, że muzyka Zachodu jest jedną z form zachodniej racjonalności. W niedługi czas potem pierwsza i druga awangarda muzyczna oraz teoria krytyczna skojarzona z muzyczną kompetencją Teodora Adorno uczyniły sporo, by spostrzeżenie Webera straciło aktualność. „Odbiór” muzyki – jeszcze pod koniec XIX wieku dość jednolity i jednoznaczny – rozwarstwił […]
Gdyby spojrzeć na krytykę artystyczną jako na swego rodzaju typologię spotkań, z łatwością przyjdzie nam wyróżnić relacje podległości, stosunki sił i najczęściej spotykane wyniki konfrontacji komentatora i tego, co komentowane, krytyka i dzieła, a tym samym i jego autora, ogniskujących się (albo przecinających) wewnątrz komentarza.
Hasło „człowiek-maszyna” wzbudza w uczestnikach współczesnej kultury Zachodu dwa główne skojarzenia – albo cyborg, albo La Mettrie. Zarówno kierunek filozoficzny zwany mechanicyzmem, jak i popkulturowe obrazy hybryd organiczno-mechanicznych są dobrze zadomowione w naszej świadomości kulturowej.