Z centrum widać najwięcej
Wielotomowe wydanie dzienników Seferisa było wydarzeniem w Grecji końca XX wieku. Zawiera on zapisy na tematy prywatne i publiczne, noty poetyckie, uwagi osobiste i polityczne, lecz żaden z tych rodzajów zapisów nie osiąga wyraźnej przewagi. Świat widziany przez Seferisa jest jak gdyby zamglony, niezbyt wyraźny i trudny do uchwycenia.
Odwiedzając europejski obóz na wyspie Samos, nie sposób uciec od poczucia niedowierzania, zdumienia i bezsilności. Warunki panujące na tej małej greckiej wyspie dowodzą, że kryzys migracyjny trwa w najlepsze. Sytuacja jeszcze nigdy nie była tak zła.
„Faworyta” to zaskakujący zwrot w karierze Giorgosa Lanthimosa. Przejrzysta fabuła i przystępna forma najnowszego dzieła arthousowego reżysera ujęły członków Amerykańskiej Akademii Filmowej, którzy nagrodzili Oscarem, odtwórczynię głównej roli kobiecej, Olivię Colman.
Literatura hellenistyczna przypomina trochę barok i postmodernizm – jej istotą jest gra z konwencjami prowadzona w gabinecie luster. Wiele jej utworów to erudycyjne łamigłówki. Tak też wyglądała twórczość Kallimacha, który jest nam pod wieloma względami bliski.
„Przyjmijmy pana punkt widzenia – Polska powinna dołączyć do strefy euro. Ale jeśli gdzieś na drodze pojawi się dołek, populiści i nacjonaliści powiedzą: gdybyśmy zachowali autonomię i naszą walutę, moglibyśmy ją dewaluować i ochronić zwykłych ludzi, a zamiast tego musimy chronić tę cholerną walutę, której od początku nikt nie chciał. Gra pan z nimi do jednej bramki”.
Drugi etap odbywający się po ateńskim w Kassel tegorocznego Documenta ostrzega przed wikłaniem sztuki w ideologie nacjonalistyczne, otwiera na problem migracji i uchodźstwa oraz mierzy się z kwestią wolności sztuki. Prowadzić to może jednak do poczucia nadmiaru wrażeń.
Jeśli Europa nie poradzi sobie z problemem imigracji w sposób kompleksowy, to zamknięcie naszych granic dla osób z krajów muzułmańskich jest zupełnie naturalne. Nie widzę w tym czegoś straszliwego, przyjeżdżają do nas też ludzie z innych kierunków świata.
Inspirowanie się poezją Kawafisa nie jest złe. Jednak za zbyt dosłowne powoływanie się na tego urzędnika z Aleksandrii każdy poeta powinien dostawać piętnaście razów bambusowym kijem w goły zadek. Kilka należy się Sartoriusowi.
Hasłem przewodnim polityki Unii Europejskiej jest dziś kryzys. Kiedy jedni postrzegają Unię jako pacjentkę hospicjum, mogącą w najlepszym razie pozostać czymś w rodzaju Rady Europy, inni wymachują niebieskimi flagami, demonstrując swoją europejskość rozumianą jako bycie w opozycji do partii rządzącej. W tych narracjach gubimy jednak prawdziwą istotę Unii i nie dostrzegamy jej rzeczywistych problemów.
Po niemal pięciu latach, które minęły od premiery jej ostatniego pełnometrażowego obrazu, Athina Tsangari powraca w brawurowym stylu na usta widzów, recenzentów i krytyków filmem „Chevalier”.
Szwecja czy Grecja? Czy kosztowne programy fiskalne realizowane przez nowy rząd przybliżą nas do sukcesu gospodarczego na wzór szwedzki, czy raczej kryzysu fiskalnego na wzór Grecji?
Tygodnik „Kultura Liberalna” zaprasza na międzynarodową konferencję, w której udział wezmą politycy, naukowcy, dyplomaci, intelektualiści i dziennikarze m.in. z Polski, Ukrainy, Niemiec, USA, Francji, Norwegii i Wielkiej Brytanii.
„W języku japońskim i chińskim «kryzys» to wyraz utworzony z dwóch znaków, z których jeden oznacza «niebezpieczeństwo», a drugi «okazję»”, mówi słynny brytyjski dyplomata. Europa boryka się dziś z kilkoma poważnymi kryzysami – czy będzie umiała je wykorzystać?
Szanowni Państwo! Od podpisania kolejnego porozumienia między Grecją a jej wierzycielami minął niemal miesiąc. I chociaż w zamian za wprowadzenie kolejnych reform zmniejszających wydatki budżetowe Ateny mają otrzymać niemal 90 mld euro na spłatę długów, większość komentatorów jest zgodna, że to tylko odroczenie kryzysu, a nie jego zażegnanie. Część ekonomistów argumentuje, że w czasie kryzysu, […]
„Każda gospodarka kapitalistyczna potrzebuje procedury upadłości dla niewypłacalnych podmiotów. W przeciwnym razie nie mamy do czynienia z kapitalizmem, ale jakąś patologiczną formą nakazowego socjalizmu”, twierdzi szkocki politolog.
