Czy Sąd Najwyższy odważy się, w obronie prawa, wystąpić przeciwko suwerenowi, który – jak twierdzi rząd – wcielił się w aktualną większość parlamentarną, choć ta wygrała wybory przewagą zaledwie 30 tysięcy głosów, nie zapowiadając, co zamierza z sądownictwem zrobić? Jeśli tak, to wówczas nie tylko pojedynczy obywatele, ale i wszystkie instytucje państwa będą musiały się opowiedzieć: z sądem czy z rządem?
Poniedziałkowe głosowanie w Knesecie zwalnia rząd z przestrzegania tak zwanego kryterium roztropności. W pozbawionym konstytucji i drugiej izby parlamentu Izraelu oznaczało ono możliwość kontroli władzy wykonawczej. Wydarzenie zmieniło trwający od pół roku polaryzujący kryzys w otwarty rozłam. Czy to oznacza koniec demokracji w Izraelu? Jaką rolę mogą odegrać w obecnej sytuacji Stany Zjednoczone? Czy Arabia Saudyjska i Izrael nawiążą relacje dyplomatyczne? Co oznaczałoby to dla całego Bliskiego Wschodu?
„25/7/2023 Czarny dzień izraelskiej demokracji” – taki tekst, drobnymi literami, pojawił się dzisiaj u dołu strony na okładkach czterech wielkich izraelskich dzienników. Resztę stron tytułowych zajmował jednolicie czarny prostokąt. Politycznie, społecznie, militarnie, gospodarczo kraj pękł na pół. Premier Benjamin Netanjahu tryumfuje. Jeśli tak wygląda zwycięstwo, to jak wygląda klęska?
Już dziś o 20.00 premiera wyjątkowego materiału na naszym kanale. To nagranie z przedpremierowego wieczoru autorskiego Konstantego Geberta z Kultury Liberalnej, którego nowa książka „Pokój z widokiem na wojnę. Historia Izraela” właśnie ukazała się nakładem wydawnictwa Agora.
Dlaczego Izrael od 75 lat toczy wojnę? Czy jest szansa na pokój z Palestyną? Dlaczego Polacy i Żydzi są do siebie tak podobni, czego możemy się od siebie nauczyć? Tego wszystkiego dowiecie się Państwo z rozmowy Konstantego Geberta i Jakuba Bodzionego. Zapraszamy serdecznie!
W poniedziałek pod Knesetem demonstrowało 20 tysięcy zwolenników „dobrej zmiany”. Przeciwników wyzywali od „kurew” i życzyli im „raka mózgu”, napadali na spotkanych Arabów, jednego ciężko pobili, i skandowali im: „Niech wasza wioska spłonie”. Pobili także filmujących zajścia dziennikarzy TV: jeden ma złamane żebro, drugi odniósł obrażenia głowy. Netanjahu potępił przemoc „anarchistów” po stronie kontrdemonstrantów. Jednak jego dni mogą być już policzone.
Dwudziesta rocznica amerykańskiej inwazji na Irak. Wojna, w której wzięła udział również Polska, po latach jest powszechnie krytykowana, jednak w 2003 roku spojrzenie na tę inwazję było zupełnie inne. Dlaczego tak wiele osób uwierzyło w nieprawdziwą narrację Amerykanów? Czy te kłamstwa rzeczywiście skompromitowały ideę wojskowych interwencji humanitarnych, a hipokryzja Zachodu stała się inspiracją dla rosyjskiej narracji wobec Ukrainy?
I trwające w Izraelu masowe protesty przeciwko „reformom” sądownictwa, które ujawniły drastyczne podziały społeczne w kraju. Dlaczego Izraelczycy mylą się, kiedy skandują „Tu nie jest Polska!”, oraz o realnym zagrożeniu wojną domową.
W ten weekend na ulice niespełna dziesięciomilionowego Izraela wyszło 260 tysięcy ludzi. Tydzień temu było to pół miliona. Protestujący domagają się odrzucenia pakietu ustaw, których wejście w życie oznaczałoby koniec demokracji w Izraelu. Scenariusz, w którym skrajnie prawicowy rząd spełnia żądania protestujących, wydaje się jednak mało prawdopodobny. Czy Izraelowi grozi więc wojna domowa?
Obecny rząd Izraela wyruszył na wojnę ze swoim państwem – i odniósł już w niej niemałe sukcesy. Państwa przed rządem próbują bronić obywatele, niemal codziennie wychodzący na ulice w kilkudziesięciotysięcznych demonstracjach. Skandują „Jariw Lewin, ze lo Polin” – Jariwie Lewinie [to tamtejszy Zbigniew Ziobro], tu nie jest Polska. Mylą się, bo sprawy w Izraelu zaszły znacznie dalej.
Broń atomowa każdego państwa jest śmiertelnym zagrożeniem dla świata – i nie ma tu różnicy między bombami USA, Rosji, Indii, Izraela czy przyszłą bomba irańską. Ale Iran jest jedynym państwem członkowskim ONZ, które oficjalnie głosi zniszczenie innego państwa członkowskiego – Izraela – jako cel swej polityki zagranicznej.
Istnieją zasadne powody, by badać postepowanie okupacyjne Izraela, podobnie jak Turcji, Maroka, Armenii czy Indii – ale ONZ tymi państwami się w ten sposób nie zajmuje. I są powody, by uważać, że Izrael, podobnie jak te państwa, winien jest zbrodni wojennych – ale nie czyni to ani jego, ani innych okupantów podobnymi do III Rzeszy.
Wyobraźmy sobie film „Wołyń”, ale wyreżyserowany przez Wojciecha Olszańskiego, znanego głównie z internetowych patostreamów. Tak mniej więcej wygląda indyjska produkcja „Akta Kaszmiru”.
Piąte w ciągu czterech lat przyśpieszone wybory w Izraelu zakończyły się triumfem koalicji stworzonej wokół Likudu, partii Benjamina Netanjahu. W jej skład wchodzi faszyzujące ugrupowanie Religijny Syjonizm. Co oznaczałoby dla Izraela utworzenie rządu składającego się z rasistów i byłych skazańców? Czy układ sił w Knesecie odzwierciedla panujące nastroje społeczne? Jakie są źródła poparcia dla skrajnej prawicy wśród Izraelczyków?
Przywódca amerykańskiego judaizmu reformowanego, rabin Rick Jacobs, porównał przyznanie Ben-Gwirowi resortu bezpieczeństwa do mianowania wodza Ku Klux Klanu prokuratorem generalnym. Jak dr Frankenstein, Netanjahu stworzył potwora – i to potwora, który rośnie.
Blok Benjamina Netanjahu zdobył upragnioną większość 61 mandatów w Knesecie i będzie mógł utworzyć rząd. Jednak ostateczny wynik wyborów może być inny, gdyż decydować będą – jak w niedzielę w Brazylii, czy w przyszłym roku w Polsce – ułamki procentów.
1 listopada Izrael czekają wybory parlamentarne, piąte w ciągu trzech lat, w których oba bloki – centrolewica Jaira Lapida i prawica Benjamina Netanjahu – idą łeb w łeb, z niewielkim wskazaniem na prawicę. Ale 20 procent Izraelczyków to Arabowie i to ich partie zadecydują, który blok obejmie władzę.
