Naomi Kawase jest jedną z najciekawszych współczesnych japońskich reżyserek. Jej najnowsze dzieło wbrew pozorom nie reprezentuje nurtu foodie films: to bezpretensjonalna opowieść o poszukiwaniu wolności na obrzeżach wielkiego świata.
Temat ostatniego filmu Jia Zhangke nie może być zaskoczeniem: motywem przewodnim w twórczości tego reżysera są przecież wielkie przeobrażenia społeczne. Tym razem jednak historia jest kameralna, choć zarazem pełna symbolizmu podkreślającego atrofię relacji w modernizujących się Chinach.
Sztuka „Krzyczcie, Chiny!”, wyreżyserowana przez Pawła Łysaka, osadzona jest w realiach Chin lat 20. Ani trochę nie traci jednak na aktualności w czasach powszechnego lekceważenia praw pracy i bezlitosnego eksploatowania peryferii świata przez jego polityczne i gospodarcze centrum.
Od czasów kontrkulturowej rewolty zafascynowani buddyzmem Europejczycy i Amerykanie kierowali się na Wschód, łaknąc oświecenia. Tsai pokazuje odwrotny przebieg podróży: w jego filmie to buddyjski mnich przechadza się ulicami współczesnej Marsylii.