„Trubadur” Giuseppe Verdiego – kwintesencja włoskiej opery i zwieńczenie bel canta. Utarło się powiedzenie, że aby wystawić go z powodzeniem, trzeba wziąć czterech najlepszych śpiewaków. Opera w Stuttgarcie kończy sezon nową produkcją „Trubadura” w inscenizacji Paula-Georga Dittricha.
Ten sam tytuł, dwóch kompozytorów: Rossini i Verdi – dwa style muzyczne i ta sama nieśmiertelna historia o chorobliwej zazdrości „Maura z Wenecji” opowiedziana na dwa zupełnie inne sposoby. Opera we Frankfurcie prezentuje właśnie obie opery pod batutą Sesto Quatriniego, a jako Desdemona w obu dziełach pojawiła się Nino Machaidze.
Wizja stworzenia nowej opery do libretta „Żydówki” miała skłonić Gioachino Rossiniego do powrotu z przedwczesnej emerytury. Jednak nawet spektakularna scena śmierci przez ugotowanie nie skusiła kompozytora, którego już od kilku lat bardziej bawiło gotowanie właśnie niż pisanie kolejnych oper. Zamiast niego libretto opracował Jacques Halévy.
„Toskę” Pucciniego wykonuje się bardzo często i niestety zbyt często robi się to źle; w Stuttgarcie Markus Poschner pokazał, jak należy dyrygować Puccinim, a Ewa Vesin i Gerardo Bullón – na czym polega śpiewanie opery werystycznej.
Międzynarodowy Majowy Festiwal w Wiesbaden ma bogaty repertuar, zwłaszcza operowy. W tym roku poza wznowieniem „Pierścienia Nibelunga” Ryszarda Wagnera główną atrakcją jest nowa produkcja „Falstaffa” Giuseppe Verdiego. Historia jej powstania jest nietypowa.
„Elektra” Ryszarda Straussa była nowatorskim dziełem, które wywołało sensację jeszcze większą niż o kilka lat wcześniejsze „Salome”. To początek i tryumf modernizmu w muzyce operowej, to emocje bohaterów wyrażone z mocą przynajmniej 111 instrumentów i ekstremalnego śpiewu. Festiwal w Baden-Baden pokazał właśnie nową inscenizację „Elektry” z udziałem Kiryłła Petrenki i Berlińskich Filharmoników. Muzycy wywołali rzadko spotykany entuzjazm. Nie zmarnowano tu żadnej nuty napisanej przez Straussa. Prawdziwe muzyczne katharsis.
Pierwsza premiera operowa sezonu w Teatrze Wielkim–Operze Narodowej za nami. Nieco to zaskakujące, zważywszy, że sezon trwa od wczesnej jesieni. TW–ON nie rozpieszcza w tym roku słuchaczy premierami oper – na sezon 2022/2023 zaplanowano ich zaledwie trzy (plus jedna składanka chóralna).
Prezentujemy wybór pięciu najciekawszych nagrań muzycznych z 2022 roku. Z lekkim poślizgiem, ale w przekonaniu, że w kontekście żywota tych publikacji nie będzie miał on znaczenia. Te płyty zasługują bowiem na to, by zapamiętać je na dłużej.
Jedną z konsekwencji nazizmu była długotrwała nieobecność w repertuarze dzieł kompozytorów prześladowanych bądź zamordowanych z powodu pochodzenia lub estetyki nieodpowiadających ideologii narodowosocjalistycznej, która ich utwory określała mianem Entartete Musik, muzyki zdegenerowanej. Na szczęście twórczość ta coraz częściej staje się muzyką odzyskiwaną.
Zachęcamy do odsłuchania któregoś z licznych nagrań „Śpiewaków norymberskich”. Okoliczności przyrody sprzyjają, a z wizytą w Deutsche Oper warto zaczekać, aż nowa inscenizacja okrzepnie pod batutą Stenza lub aż produkcję przejmie nowy dyrygent.
Jules Massenet należał do czołowych kompozytorów swoich czasów, mimo że większość z jego oper nie odniosła sukcesów i nie zyskała popularności. Jak na ironię, sposobem Masseneta na przełknięcie tych niepowodzeń była ucieczka w pracę twórczą.
Bawarskie Radio nie nada w tym roku transmisji z Zielonego Wzgórza. Dysponujemy jednak licznymi nagraniami Wagnerowskich oper zarejestrowanych w czasie Festiwalu, wśród których bez problemu można znaleźć naprawdę wybitne.
Ostatnio Stanisławowi Moniuszce poświęcono wiele uwagi ze względu na 200. rocznicę jego urodzin, która przypadła na rok 2019. Wprawdzie obchody Roku Moniuszkowskiego trudno uznać za pełen sukces, ze względu na niezaplanowane i nieskoordynowane działania większości instytucji muzycznych w Polsce, ale po jubileuszu zostało trochę nagrań muzyki wokalnej kompozytora.
Teatr Wielki–Opera Narodowa zaprezentowała pierwszą premierę operową w tym sezonie artystycznym – od dawna zapowiadaną inscenizację „Halki” pod dyrekcją Łukasza Borowicza i w reżyserii Mariusza Trelińskiego.
Większość uzależnień stanowi mniej lub bardziej wstydliwą tajemnicę (choć nierzadko poliszynela). Do nielicznych wyjątków należy uzależnienie od opery, które dotknięci nim ludzie zwykle eksponują z dumą. Czerniakow wykorzystał ten fakt do stworzenia znakomitego spektaklu.