Z centrum widać najwięcej
Szanowni Państwo! „Nasz cel to polskie państwo dobrobytu” – stwierdził w swoim exposé premier Mateusz Morawiecki. „Dla nas solidarność to kamień węgielny polityki. To programy socjalne, których beneficjentami są wszystkie rodziny. Młodsze dzieci otrzymują 500 plus. Starsze, gdy idą do pracy, są zwolnione z podatku. Rodzice mają obniżony PIT, a dziadkowie trzynastą emeryturę”, mówił dalej […]
Polskie władze w rozmowie z zagranicznymi podmiotami posługują się specyficzną odmianą „Ponglish”, języka, który choć z pozoru brzmi jak angielski, to poza Polską jest kompletnie niezrozumiały.
Nienawiść, z jaką skłócony wokół nich naród odpowiedział na dwie największe w swojej współczesnej historii tragedie, uczyniono moim doświadczeniem pokoleniowym. Ja już nawet nie pamiętam innej Polski.
Szanowni Państwo! „Parlament Europejski […] podkreśla, że wybuch drugiej wojny światowej […] był bezpośrednim skutkiem osławionego radziecko-nazistowskiego traktatu o nieagresji z 23 sierpnia 1939 r., znanego także jako pakt Ribbentrop-Mołotow, i jego tajnego protokołu dodatkowego, na mocy którego dwa totalitarne reżimy dążące do podboju świata podzieliły Europę na dwie strefy wpływów”. Powyższa treść wrześniowej rezolucji […]
„Polityka wewnętrzna Putina znalazła się w ślepym zaułku. Gospodarka jest stanie zastoju, nie ma pozytywnych pomysłów na politykę regionalną, narastają problemy z infrastrukturą, środowiskiem… Być może z tego powodu prezydent i jego doradcy uznali, że należy wrócić do rozważań na temat wielkości Związku Radzieckiego i międzynarodowych sukcesów Rosji”.
Wyborcy oczekują dziś od partii pozytywnego programu i – wbrew powszechnym opiniom – w dniu głosowania nie dokonują wyboru „mniejszego zła”. Krótko mówiąc, Polacy chcą głosować „za czymś”. Przed wyborami prezydenckimi to dla części kandydatów może być poważny problem.
Losy Indii oraz Polski powinny wyrwać Amerykanów z letargu. Pierwsza kadencja Trumpa jest w najlepszym wypadku niedoskonałym przewodnikiem po okropnościach, jakie czekają na nas podczas ewentualnych kolejnych czterech lat. Ponownie wybrani populiści niemal zawsze stają się bardziej radykalni oraz niebezpieczni.
Gest pisarski Żulczyka jest dokładnie taki sam jak gest Bernharda: doprowadzić wypowiedź literacką do ściany, na skraj przepaści: językiem, fabułą i narracją. Kłopot polega na tym, że polski pisarz stara się podsunąć pod nos czytelnika religię, która ma zbawić świat. Recepta jest jednak cienka. Zamiast antybiotyku dostajemy wodę z cukrem popkultury.
„To, że sędziowie powinni podlegać odpowiedzialności dyscyplinarnej, nie ulega wątpliwości. I podlegają jej także dziś, podobnie jak adwokaci czy każdy inny zawód prawniczy. Problemem jest takie sformułowanie przepisów, które pozwala karać sędziego za absolutnie wszystko, co się władzy nie spodoba”, mówi współzałożycielka inicjatywy Wolne Sądy.
„Jako liberalny Anglik chciałbym, żeby Szkocja pozostała w Zjednoczonym Królestwie. […] Ale jednocześnie jestem absolutnie przekonany, że Szkocja ma prawo do samodzielnego decydowania o swojej przyszłości. I gdybym był Szkotem, to zapewne wybrałbym niepodległość. Bo niepodległość oznacza powrót do Unii Europejskiej”.
Przez ostatnie 30 lat sojusz tronu i ołtarza stał się czymś wszechobecnym i przerażająco oczywistym – nie mam tu na myśli ścisłej współpracy kościelnych hierarchów i polityków, ale takie zdawać by się mogło drobiazgi jak msze towarzyszące wszystkim uroczystościom, wszechobecność kleru katolickiego w przestrzeni publicznej oraz monopol na obsługę ważnych egzystencjalnie momentów.
Szanowni Państwo! Czy Kościół katolicki jest dziś w Polsce mocniejszy, niż był na początku wieku? Z jednej strony, wydaje się słabszy, bo liczba uczestników mszy na przestrzeni lat bez wątpienia spadła. Z drugiej, Kościół od dawna nie był tak bardzo obecny w debacie publicznej. I nawet jeśli ta obecność – kojarzona z wypowiedziami takich hierarchów […]
„Nie uważam, że polityk proweniencji katolickiej powinien wpływać na takie kształtowanie prawa, żeby odzwierciedlało ono prawo boskie. A biskupi mają właśnie takie oczekiwania”.
„Żeby zbudować jakikolwiek pozytywny program, polski Kościół musiałby dokonać ogromnego wysiłku ludzkiego, intelektualnego i instytucjonalnego. A tak mogą wyjść na ambonę i grzmieć przeciwko gejom. Jak ja mam to traktować poważnie?”.
Musimy przyjąć – i przekonać do tego Polaków – że państwo dobrobytu to nie tylko instrument dzielenia dochodu, ale także warunek jego wytwarzania. Instrument kreowania wartości, a nie wór bez dna, który zużywa to, co wypracowali inni.
