Szanowni Państwo! W ostatni weekend prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski złożył w Niemczech wizytę zagraniczną, która miała symbolizować zmianę niemieckiej perspektywy wobec Rosji i Ukrainy. Niemcy ogłosiły dodatkowe wsparcie wojskowe dla Ukrainy w wysokości 2,5 miliarda euro. Wcześniej Zełenski spotkał się we Włoszech z papieżem Franciszkiem oraz premier Giorgią Meloni, która również ogłaszała pomoc dla Ukrainy […]
Wojna w Ukrainie zmieniła geopolitykę Europy. Czy centrum Europy naprawdę przesuwa się na wschód? Czy Polska wykorzysta tę zmianę? Czy powinna zacieśniać współpracę w ramach Unii Europejskiej i jaką politykę prowadzić wobec Stanów Zjednoczonych? – dyskutują analitycy i komentatorzy Eugeniusz Smolar i Andrzej Zybertowicz.
Mateusz Morawiecki podczas wizyty na Litwie odznaczył Waldemara Tomaszewskiego i Stanisława Pieszkę „za zasługi dla Polonii i Polaków za granicą”. Problem w tym, że ich działalność w większym stopniu przysłużyła się Moskwie, a nie Warszawie.
Suwerenna Polska, czyli jaka? O to spierają się Andrzej Zybertowicz i Eugeniusz Smolar. Wojna w Ukrainie zmieniła geopolitykę Europy – czy Polska wykorzysta swoją szansę? Czy centrum Europy naprawdę przesuwa się na wschód? Unia Europejska, Niemcy, Francja, Międzymorze, Grupa Wyszehradzka – jak prowadzić politykę wobec tych podmiotów?
Co grafika użytkowa może powiedzieć nam o związkach Polski, Litwy, Białorusi i Ukrainy? Zaskakująco wiele. Porównanie banknotów, krojów pism i znaków towarowych daje wgląd w nasze nawyki, stosunek wobec świata czy narzucane przez polityków wartości.
Pierwszymi ofiarami w historii, które zginęły pod unijnym sztandarem, byli zabici na Majdanie w 2014 roku. Gdyby Ukraińcy po raz drugi zostali sami, nikt już pod tym sztandarem nie mógłby czuć się bezpieczny.
Czy rosyjska inwazja na Ukrainę ujawniła kryzys świata zachodniego? Z jakich pozycji należy dzisiaj Zachód krytykować? I czy Polska może może powstrzymać jego upadek?
Szanowni Państwo! Niemcy nie mają w Polsce ostatnio dobrej prasy. Politycy PiS-u niezmiennie powtarzają antyniemieckie wypowiedzi, przedstawiając przy tym opozycję jako „partię niemiecką”. Jednak nie chodzi tylko o rządową propagandę. Niemieckie niezdecydowanie w sprawie przekazywania broni Ukrainie broniącej się przed Rosją jest w Polsce krytykowane w sposób powszechny, niezależnie od sympatii politycznych. W ostatnim czasie […]
Można liczyć, że pojednanie z Ukrainą będzie łatwiejsze niż z Niemcami, bo oba narody zbudowały ogromny kapitał zaufania w najtrudniejszym momencie. W stosunkach polsko-niemieckich dominuje zalew pustych gestów i przykrywanie nimi różnic, unikanie dyskusji i rozwiązywania realnych problemów.
Możemy nadal rolować problem albo powiedzieć wprost, że państwo nie zdoła wszystkiego udźwignąć. Konsekwencje tego kryzysu są w Polsce szczególnie odczuwalne, w związku z naszym historycznym zacofaniem wobec Zachodu.
„Ludzie ciągle pytają mnie o Banderę, a ja zawsze odpowiadam – najpierw musimy wygrać wojnę. Zresztą, nie wiem, co jest takiego ciekawego czy kontrowersyjnego w tej postaci. Sama UPA to jednak coś innego, bo dla Ukraińców nie łączy się ona z Wołyniem. Gdyby nie opór tej organizacji przeciwko Sowietom, to bylibyśmy tam, gdzie Białorusini”, mówi Oksana Zabużko w rozmowie z Filipem Rudnikiem.
Jak w Polsce mogą się pomieścić radykałowie z obu stron i wszyscy pomiędzy nimi? I czy to w ogóle możliwe?
Szanowni Państwo! Kilka dni temu minęła kolejna rocznica symbolicznego gestu pojednania polsko-niemieckiego w Krzyżowej. Niemiecki kanclerz Helmut Kohl i pierwszy premier wolnej Polski Tadeusz Mazowiecki padli sobie wówczas w ramiona, przekazując znak pokoju podczas polowej Mszy Pojednania. Dało to początek państwowego, a nie tylko chrześcijańskiego dialogu. Od tej pory w kwestii wzajemnych relacji wydarzyło się […]
Dlaczego negatywne stereotypy są wciąż tak żywe po obu stronach granicy? O tym Jarosław Kuisz rozmawia z Krzysztofem Rakiem z Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej i Jerzym Haszczyńskim, dziennikarzem „Rzeczpospolitej” i autorem wydanej właśnie książki „Rzeźnia numer jeden i inne reportaże z Niemiec”.
Ostatnio leżałem w szpitalu obok dwóch panów, którzy w pełni akceptowali wersję historii lansowaną w ramach „polityki historycznej”. Nie wytrzymałem i – gdy już mogłem mówić po zabiegu – zidentyfikowałem się jako historyk, a potem przez godzinę wygłaszałem im wykład zorganizowany według innych linii wiodących. No i rozstaliśmy się w przyjaźni. Więc jednak można!