Dekret króla Arabii Saudyjskiej, Salmana ibn al-Aziza, umożliwił kobietom prowadzenie pojazdów, a Austria wprowadziła zakaz noszenia burek, nikabów i innych strojów zakrywających twarz lub całe ciało. Choć pozornie obydwa projekty sprzyjają upodmiotowieniu muzułmanek, w rzeczywistości ten drugi nie ma z nią nic wspólnego.
Coraz poważniej obawiam się, że nasze czarne parasolki to ostatnie reduty obywatelskiego oporu, który będzie tłumiony przez coraz bardziej opresyjny aparat państwa – pisze Katarzyna Kasia.
Przypadek Irlandii może posłużyć za przykład dla aktywistów zaangażowanych w walkę o prawa LGBT w krajach, gdzie otwarta dyskryminacja ze strony sfer politycznych jest tym silniejsza, im większa jest obojętność społeczeństwa.
Nawet „subtelny” konserwatyzm, z naciskiem na równouprawnienie mniejszości, już nie wystarczy do wygrania wyborów w Irlandii.
Wprowadzenie recepty na pigułkę „dzień po” to kara za grzech nieposłuszeństwa. Bo dziesiątki, jeśli nie setki kobiet regularnie, poczynając od października 2016 r., sprzeciwiają się władzy. Publicznie na tę władzę podnoszą parasolki, grożą jej i wykrzykują swój protest. Wieść idzie w świat, media zagraniczne piszą i trzeba się tłumaczyć. Może więc, jak się je przykładnie ukaże, to położą uszy po sobie?
Media tworzą jednostkową wyjątkowość kobiet w polityce: ładna – brzydka; stylowa – niemodna; zachwycająca – popełniająca gafy; dawna pierwsza dama – obecna pierwsza dama i tak dalej. To samozwrotna gra, która prowadzi donikąd. Kobieta pozostaje przedmiotem, którym można dowolnie manipulować.
„Feminizm ma sens tylko wtedy, jeśli uznamy, że prawa kobiet są dobrem wspólnym wszystkich Polek”, pisze członkini redakcji „Kultury Liberalnej”.
Feminizm jako zjawisko społeczne ewoluuje, przybiera różnoraki charakter, ma wiele twarzy. Rodzące się podziały nie muszą oznaczać, że ruch traci na sile. Wręcz przeciwnie.
Rafał Piasecki, radny PiS-u, który bije żonę, nie jest wyjątkiem – potworem – ale dość typowym produktem naszej kultury i naszych czasów, przykładem niepewnego siebie i sfrustrowanego mężczyzny, który tę niepewność zagłusza poniżaniem i upokarzaniem kobiet.
Gwatemala to dla kobiet kraj wyjątkowo niebezpieczny. Nie mogą czuć się bezpiecznie ani w domu, ani poza nim. Największym zagrożeniem jest jednak zwykle samo państwo, jego prawa, instytucje i funkcjonariusze. A im kobieta jest biedniejsza i gorzej wykształcona, tym państwo jest dla niej groźniejsze, a jej głos słabiej słyszalny.
Masowy grób niemowląt i małych dzieci odkryty na terenie zgromadzenia sióstr Bon Secours w Tuam w Irlandii na nowo otwiera sprawę odpowiedzialności Kościoła katolickiego za nieprzestrzeganie praw kobiet i dzieci we współczesnych społeczeństwach.
Melania Trump padła ofiarą zaszczucia ze strony rzekomych feministek i feministów. Te same osoby, które głośno popierają walkę o prawa i szacunek dla wszystkich kobiet, jednocześnie prześmiewczo debatują nad jakością nagich zdjęć Melanii Trump z czasów kariery modelki, sugerując, że nie była ona najwyższych lotów. Jest to przejaw rażącej hipokryzji.
Niełatwo wytłumaczyć, dlaczego Irlandia do tej pory zwleka ze zmianami w konstytucji, które ułatwiłyby dostęp do legalnej aborcji. Obecne restrykcyjne przepisy nie przystają bowiem do przekonań członków społeczeństwa, które w ciągu ostatnich 15 lat uległo procesowi liberalizacji.
Ten rząd wprost, za pomocą bardzo jasnych komunikatów, pokazuje, co myśli o kobietach i naszym bezpieczeństwie. Co więcej, jest też przygotowany na nasz sprzeciw. A czy my jesteśmy gotowe się z tym pogodzić?
Jeśli politykom, księżom, doktorom Chazanom, Ordo Iurisom i konserwatywnym publicystom rzeczywiście zależy, by kobiety nie przerywały ciąży, mają teraz wspaniałą okazję, by udowodnić, że nie chodzi im tylko o pognębienie kobiet. I ja chcę im w tym pomóc.