Psucie standardów prawnych najłatwiej rozpocząć, zajmując się osobami, z którymi nikt nie chce się utożsamiać. Rozwiązania, które w innej sytuacji byłyby uznane za skandaliczne, tłumaczone są wyższymi racjami. Ich przeciwników można zdyskredytować jako przyjaciół terrorystów lub gwałcicieli.
Dlaczego ludzie głosują wbrew swoim interesom? To pytanie dręczy politologów i działaczy społecznych od co najmniej dwóch wieków, kiedy prawa wyborcze zyskiwały coraz szersze i coraz biedniejsze grupy obywateli. Książka Arlie Russell Hochschild to kolejna próba zrozumienia tego fenomenu. Tym razem w jednym z najuboższych i najbardziej zacofanych stanów współczesnej Ameryki.
Szanowni Państwo! „Liberały-aferały” – taki przydomek przylgnął na początku lat 90. do polskich środowisk liberalnych i to mimo że właśnie wtedy Polska przy aprobacie sił politycznych z różnych stron wprowadzała daleko idące reformy wolnorynkowe w imię indywidualnej wolności. Niechęć do liberałów pozostała potężną bronią także w kolejnych latach, a manifestowała się słynnym „Balcerowicz musi odejść” […]
„Czy rozmaite tendencje do ograniczania praw liberalnych, które występują także w krajach Zachodu, będą miały wpływ na losy kapitalizmu? I odwrotnie: czy kapitalizm i kapitaliści chcą wolnych ludzi? Być może wystarczą im tacy, których wolność ogranicza się do wyboru między samochodem takiej lub innej marki?”.
Szanowni Państwo! „Jeśli wierzysz, że jesteś obywatelem świata, jesteś człowiekiem znikąd. Nie rozumiesz, co oznacza słowo «obywatelstwo»”. To nie wypowiedź działacza radykalnej prawicy, ale słowa brytyjskiej premier Theresy May wypowiedziane w październiku zeszłego roku na konwencji Partii Konserwatywnej. „Nie oczekujemy, że różne kraje będą podzielały te same kultury, tradycje czy nawet systemy rządów. Ale oczekujemy, […]
My nie atakujemy tej władzy za to, co ona politycznie robi złego, tylko rozkręcamy się w takiej narracji: „oto idzie faszyzm, oto idzie nacjonalizm, nacjonaliści są u władzy”. Co prawda ci, którzy dokonują powieszeń portretów europosłów, to margines marginesu i oni nigdy nie będą w PiS-ie, bo nienawidzą tego PiS-u, ale jednak. To jest taka gra dla nas.
Partia rządząca jedną ręką skrajną prawicę karci, a drugą – czule głaska. Dla wspólnego dobra musimy domagać się od polityków PiS-u zdecydowanie bardziej jednoznacznych deklaracji i działań.
Ekipa aktualnie rządząca Polską bardzo dużo ryzykuje, wdając się we flirt z narodowcami, ponieważ inwestuje w ten sposób w tworzenie ich politycznego potencjału.
Feminizm w Polsce ma złą prasę, wiele kobiet nadal odruchowo odżegnuje się od feministycznych poglądów i zżyma na bycie określaną jako feministka. Jak mamy to zmienić, jeśli to same aktywistki feministyczne kompromitują własny ruch?
Skrajni nacjonaliści jawią się dziś jako osoby umiarkowane tylko dlatego, że potępiają rasistowską retorykę, wylewającą się z komentarzy organizatorów Marszu. Jak długo będziemy zamykać oczy i udawać, że zwykłe potępienie słów o „separatyzmie rasowym” jest dowodem umiarkowania? – pisze Michał Żakowski z Projektu: Polska.
Prawicowi publicyści, którzy tak prężą się i wiją, tłumacząc, że marsz niepodległości to wyraz patriotycznego przywiązania do katolickiej tradycji naszego kraju, wolą chować głowy w piasek lub udawać, że nic się nie stało?
Dziennikarze i osoby publiczne, które biorą na sztandary dramatyczny gest Piotra Szczęsnego i czynią zeń symbol bohaterstwa, posługują się swoistym szantażem emocjonalnym.
Branie samobójczej śmierci na sztandary prowadzi do usankcjonowania autodestrukcji jako dopuszczalnej formy działania politycznego. Tego chcemy?
Strona, która chciałaby się mieć za racjonalną i liberalną, coraz częściej powiela schematy myślenia, które można było wcześniej zaobserwować na PiS-owskiej prawicy.
Lider kojarzy się z osobą, która gotowa jest nie tylko zabierać głos w ważnych sprawach, lecz także wskazywać drogę, którą podążają inni. Osobom, które uznaje się za liderów polskich partii politycznych, taka definicja nie jest chyba jednak znana. Czy istnieją szanse na stworzenie takiej narracji, w której figura przeciwnika będzie tylko dodatkiem, a nie główną osią politycznej narracji?