Nie można wystawiać polskiego prezydenta rosyjskim służbom, żeby go ośmieszyły, więc trzeba wykonać wszystkie mozolne procedury, konieczne przy łączeniu jego rozmów, nawet jeśli są one nudne, męczące, jest już po północy, a jest się przekonanym, że ten facet w słuchawce to prezydencki friend, Emmanuel.
Autobiografia Obamy to gotowy scenariusz na wieloodcinkowy serial z nieco wyidealizowanym, uosabiającym amerykański mit bohaterem. Ci czytelnicy, którzy sięgną po nią z nadzieją na sensacyjne opisy kulis polityki, będą jednak zawiedzeni.
Prezydent Duda nie urósł do rangi męża stanu jako strażnik konstytucji ani do rangi przywódcy państwowego w czasie pandemii. W trudnych czasach jest politykiem nieistniejącym, wręcz zbędnym.
Tuż po ogłoszeniu w USA pierwszych sondażowych wyników wyborczych doszło do sytuacji bez precedensu. Trump nie uznał porażki i – nie mając żadnych dowodów – podważył legalność demokratycznych wyborów. Czyżby obawiał się o swoją sytuację finansową? Przyczyny leżą o wiele głębiej.
To właśnie Bidenowi – wiecznemu człowiekowi środka, najbardziej mainstreamowemu z mainstreamowych polityków – może przypaść zadanie zrealizowania najbardziej postępowego programu wyborczego we współczesnej historii Ameryki.
Każda władza musi uwzględniać w swoich działaniach to, że reprezentuje nie tylko swoich wyborców – istnieje olbrzymia grupa Polaków, którzy nie głosowali na zwycięzcę, ale mają prawo do szacunku i dobrego rządzenia.
Krok od postkomunizmu do demokracji liberalnej trzeba będzie dopiero uczynić. Jest to zadanie, które pozostaje do wykonania, niezależnie od wyniku drugiej tury wyborów prezydenckich.
Andrzej Duda otrzymał w pierwszej turze wyborów 2,5 miliona głosów więcej niż Rafał Trzaskowski. W jaki sposób Trzaskowski może przekonać do siebie wyborców innych kandydatów?
W tych wyborach pytanie dotyczy tego, czy Polska w ogóle powinna być państwem prawa, czy państwem jednej partii. Od odpowiedzi zależy kierunek, w którym będzie rozwijać się polski ustrój polityczny.
„Przez pół roku prowadzę kampanię. Ile pan widział okładek gazet ze mną? A ile było okładek z Kidawą-Błońską, Trzaskowskim i Dudą? Można z tym walczyć albo można się poddać. Ja walczę, ale walka jest nierówna” – mówi kandydat Lewicy na prezydenta Robert Biedroń.
Kandydaci na prezydenta muszą prowadzić kampanię, mimo że nie ogłoszono terminu wyborów, a więc formalnie kampanii nie ma. Od 10 maja nerwowość nie maleje, a polska polityka znajduje się w stanie zawieszenia. Jak kandydaci radzą sobie w tej sytuacji?
Nieobecny ojciec alkoholik, rodzina rozbita na czterech kontynentach, rasizm, alkohol i narkotyki. To nie słowa klucze z taniej powieści sensacyjnej, ale elementy autobiografii przyszłego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Tym ciekawszej, że napisanej na długo przed tym, jak poznali go Amerykanie.
Szopka, jaką urządzili politycy Zjednoczonej Prawicy przy okazji przekazania pieniędzy na Telewizję Publiczną, pokazuje karykaturalny, rozpaczliwy stan elity rządzącej, a co za tym idzie – także państwa. Ale najsmutniejsze, że całą tę sprawę traktujemy bardziej w kategoriach zabawnej anegdoty o zapasach na szczytach władzy, a nie oczywistej patologii.
Konwencja Małgorzaty Kidawy-Błońskiej była sprawnie wyreżyserowanym spektaklem, który spełnił swoją rolę – zaktywizował działaczy, dał nadzieję sympatykom, a telewidzom pokazał mocne strony kandydatki, maskując jednocześnie te słabsze. Miarą sukcesu było to, że nawet prorządowe „Wiadomości” miały kłopot z przekonującą krytyką kandydatki.
„Prezydent powinien dawać ludziom poczucie, że reprezentuje interesy wszystkich Polek i Polaków”, mówi Małgorzata Kidawa-Błońska.
