Gdy ktoś życzy śmierci publicyście, bo nie podoba mu się artykuł, to nie jest burza po tekście, tylko przekroczenie granic. Przemoc w mediach społecznościowych jest realna, a zwracanie na nią uwagi to nie przewrażliwienie, ale traktowania rzeczywistości na serio. Karolina Wigura odpowiada na agresywne reakcje po tekście w „The New York Times”.
„Kto ma doprowadzić do zmiany myślenia u Rosjan? Bardzo wątpliwe jest, aby następcą Putina był ktoś o poglądach demokratycznych. Znaczna część społeczeństwa jest zmanipulowana i popiera Putina, bo chce być częścią wielkiej Rosji. Pozostali zupełnie poddali się tym potwornym kłamstwom, boją się władzy albo są zupełnie obojętni. Ta apatia i stwierdzenie, że «ja się nie zajmuję polityką», to najlepszy prezent, jaki można zrobić dyktatorom” – mówi Krystyna Kurczab-Redlich.
85 lat temu władze polskich uczelni zaczęły wprowadzać getta ławkowe – zinstytucjonalizowaną formę dyskryminacji studentów pochodzenia żydowskiego. 22–23 listopada 2022 roku na Uniwersytecie Warszawskim odbędzie się konferencja naukowa, a jednocześnie upamiętnienie tych wydarzeń, tak długo spychanych do nie-pamięci.
„Oto ciało moje” Pakieły to zapis bulimicznych doświadczeń narratorki, których źródłem jest opresyjna, katolicka rodzina. To również bardzo źle napisana książka. Niemal każdy, kogo znam, kto przeżył w tym koszmarnym kraju wystarczająco długo, nosi w sobie podobną historię, a nawet gorsze. Jednak większość ma na tyle przyzwoitości, żeby nie upychać swoich formułowanych naprędce wynurzeń w okładki z podtytułem „powieść”.
Wyróżniona Nagrodą Historyczną „Polityki” praca Marcina Stasiaka „Polio w Polsce 1945–1989” to pionierskie studium na temat powojennej historii zdrowia i choroby. Jej poprzednia recenzja na naszych łamach spotkała się z głośnym odzewem. Odpowiadając na uwagi czytelników, publikujemy inne spojrzenie na niepełnosprawność w PRL.
Żydzi byli w Europie tradycyjnie obcym konstytutywnym, który stał się osnową kultur narodowych. Książka wybitnego historyka wprowadza nas w historię dyskryminowania i zabijania Żydów. To wstrząsający opis ograniczania praw, pogromów i eksterminacji. To obowiązkowa lektura, zwłaszcza dla tych, którzy mówią, że o Żydach pisze się dziś zbyt wiele.
Jak dziś uczyć o Zagładzie? Czy bardziej podkreślać szacunek dla jej ofiar, czy uznanie dla zbrojnego oporu? Izraelski pisarz Yishai Sarid stawia trudne pytania o pamięć o Holokauście i zastanawia się, czy siła użyta po to, by zapobiec mu w przyszłości, nie wymknie się nam kiedyś spod kontroli.
Książka Borysa Kierżencewa to historia rosyjskiego poddaństwa, rozwijającego się w warunkach peryferyjnego kapitalizmu oraz politycznych walk o wpływy. Autor kreśli wizerunek społeczeństwa zdewastowanego przez system pańszczyzny, a tym samym dokonuje interwencji w rosyjską pamięć.
W kolejnym odcinku „Widoku z K2” Karolina Wigura i Katarzyna Kasia rozmawiają o sytuacji w Ukrainie i przemocy wobec kobiet z założycielką i prezeską Feminoteki Joanną Piotrowską.
Intensyfikacja działań wojennych przez Rosją na wschodzie Ukrainy to ostrzeżenie dla demokracji regionu indopacyficznego. Poparcie Pekinu dla polityki Moskwy wskazuje, iż działania Kremla mogą stać się wzorem dla Chin.
Na szacunek (w) Rosji zasługują tylko ci, którzy mają siłę. To przy pomocy siły militarnej zdaniem Moskwy buduje się pozycję we współczesnym świecie. Dlatego użycie przemocy jest w pełni uzasadnione dla uzyskania konkretnych korzyści politycznych i gospodarczych.
Dyskusję na temat obecności osób trans wśród nas, na temat ich praw oraz ich życia, powinniśmy zacząć nie od abstrakcyjnych kategorii takich jak „tożsamość” czy „uznanie”, ale od prozy życia.
Jego debiutancka autobiograficzna powieść stała się we Francji jednocześnie skandalem i sukcesem. Édouard Louis odsłonił w niej biedę, a jednocześnie homofobię i skłonność do przemocy robotniczego środowiska, z którego wyrósł. Tę historię wykluczonych, którzy jednocześnie wykluczają odmiennych od siebie, przeniosła właśnie na deski teatru Anna Smolar.
„Służąc w Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, przeżyłem triumfy kilku partii – każda z nich zmieniała organizację i priorytety służby o niemal 180 stopni. To, co różni obecną władzę od wszystkich poprzednich, to ostentacja w działaniach. Zawsze w odpowiedzi na symetryzm («przecież wszyscy tak robili») przywołuję niezbyt kulturalny, ale bardzo obrazowy przykład: wszyscy sikają do basenu, ale tylko jeden pan robi to z trampoliny”.
„Uważam, że w ostatnim tygodniu w Stanach Zjednoczonych uczyniony został kolejny krok na drodze do pełnego autorytaryzmu” – mówi amerykański profesor nauk politycznych Jeffrey C. Isaac.
