Z centrum widać najwięcej
„Odmawiam jakiejkolwiek dyskusji na temat programu socjalnego opozycji, która musi reagować na spiralę obietnic rządowych. […] Nie można oczekiwać, że kiedy rządzący proponują nowe rozwiązania socjalne, Koalicja Europejska powie «nie ma pieniędzy»”, mówi kandydat KE w wyborach do Parlamentu Europejskiego.
„Tym się różni PiS od PO. To jest partia demokratyczna, która daje mi całe instrumentarium i mówi: «Walcz, chłopie!»”. Nikt mi jednak nie pozwoli przegrać tych wyborów, następnych i prezydenckich. Nikt mi nie da następnej szansy”, mówi przewodniczący Platformy Obywatelskiej.
W czasach gdy jedna z największych gazet na świecie pisze nie tylko o światowym kryzysie kapitalizmu, ale i narodzinach „socjalizmu millenialsów”, w Polsce nowa partia Roberta Biedronia – choć tworzona przez ludzi lewicy – słowa na „L” unika jak ognia, o żadnym socjalizmie nawet nie wspominając. Czy słusznie?
Szanowni Państwo! Dawno żadna siła polityczna nie budziła tak wielkich emocji, jak Wiosna Roberta Biedronia. Były prezydent Słupska wywołuje tyle entuzjazmu, co bezlitosnej krytyki, ale nie ma dziś chyba poważnego medium politycznego – więcej, nie ma dziś poważnego dziennikarza zajmującego się polityką – który na jego działalność patrzyłby z całkowitą obojętnością. Wielu tłumaczy zainteresowanie Biedroniem […]
„Projekt Roberta jest mieszaniną postulatów wziętych od innych, a więc nienowych, albo nierealnych finansowo. Czy ta partia będzie miała duże poparcie? Nie wiem. Ale wiem, jaka jest naprawdę”, mówi przewodniczący SLD.
„Nie jest tak, że ludzie cały czas wybierają nowe partie – przytłaczająca większość wybiera te już znane, co wynika z tego, że większość wyborców najchętniej głosuje tak, jak poprzednim razem. I musi się zdarzyć coś naprawdę wyjątkowego, żeby postąpili inaczej”, twierdzi socjolog polityki z Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Zwycięstwo w wyborach samorządowych ogłosili wszyscy. PiS zdobyło sejmiki, opozycja wielkie miasta, PSL i SLD utrzymały się na pozycji znaczących graczy. Bardziej jednak niż potencjał wszystkich tych opcji, uwidocznione zostały ich ograniczenia.
Czy można jednocześnie wejść w buty Macrona i zjednoczyć polską lewicę? Robert Biedroń występuje w polskiej polityce w dwóch rolach, które trudno pogodzić.
Biedroń ustawił się w całkiem wygodnej pozycji. Jeśli wszystkie siły polityczne będą go atakować, będzie mógł przedstawiać się jako mesjasz, który przynosi Polsce nową politykę. Z kolei, jeśli lewica podejdzie do niego z sympatią, będzie rósł jako jej lider.
Rozwiązaniem przedwyborczego impasu byłoby pojawienie się osobowości z oryginalnym programem, takiej jak Tony Blair z propozycją „trzeciej drogi”, co oznaczało praktycznie przeorientowanie lewicowego programu Partii Pracy na pozycje lewicowo-centrowe.
SLD usilnie stara się odrzucić wizerunek partii postkomunistycznej starszego pokolenia – pokazuje się na Paradach Równości, w wyborach w Warszawie wystawia Andrzeja Rozenka, zapowiada progresywne rozwiązania socjalne. Mimo to Sojusz ma i będzie miał problem z młodymi wyborcami. Nie ze względu na PZPR-owski rodowód, bo to dla mojego pokolenia mniej istotne. Ale dlatego, że w nowych szatach jest po prostu niewiarygodny.
Nieoficjalnie rozpoczyna się kampania przed wyborami samorządowymi. „Kandydaci na kandydatów” zwiększają swoją aktywność medialną. Część liberalnej opozycji zaczyna, po raz kolejny, stosować taktykę moralnego szantażu, oczekując, że w ramach „walki o demokrację”, ruchy miejskie czy środowiska lewicowe odpuszczą korzystanie ze swoich demokratycznych praw.
Największy problem z tymi polskimi dziennikarzami, którzy przyznają sobie rolę liderów antyrządowej krucjaty, polega na tym, że – choć deklarują się jako najtwardsi przeciwnicy PiS-u – w rzeczywistości nie chcą z nim wygrać.
Robert Biedroń pozostaje zagadką. Na ile jego popularność wynika z realnego społecznego zainteresowania, a na ile jest „podkręcana” przez media?
Dlaczego wypowiedziana na łamach „Kultury Liberalnej” teza Jana Sowy, zgodnie z którą polska lewica albo będzie konserwatywna, albo nie będzie jej wcale, odbiła się tak szerokim echem? Ponieważ w czasie, gdy rzekomo „ludowy” rząd PiS-u zdradza objawy utraty słuchu społecznego, korzysta na tym nie nowa lewica, ale od lat skazywane na śmierć SLD.