Zbiór artykułów rosyjskiego publicysty to sugestywna panorama kolejnych obszarów życia, po które sięga Kreml, oraz środków, których do tego używa – od walki z „homopropagandą” po biathlon czołgami. Jest to jednocześnie obraz malowany nie łatwą kpiną, lecz trudną miłością.
Wyobraźmy sobie piramidę, na której szczycie siedzi Putin – a społeczeństwo świętuje wokół niego. Tak jak olimpiada w Soczi, piłkarskie mistrzostwa stanowią bardzo drogi prezent dla niego samego.
„W Kaliningradzie stadion postawiono w bagnistym miejscu, które przed wojną Niemcy uznali za niezdatne do zabudowy. Władze rosyjskie postanowiły wysłać tam tysiące ciężarówek z piaskiem, który miał osuszyć ziemię i ją ustabilizować. […] Mamy teraz stadiony i kilka centrów biznesowych dookoła. To tyle”, mówi rosyjski ekonomista.
[русская версия] / [deutsche Version] Szanowni Państwo, „Piekło Putina” – tak zeszłotygodniową rzeź na Euromajdanie bez ogródek nazwał „The Economist” [1]. Brytyjski tygodnik prezydenta Rosji wskazał jako „architekta” tragicznych wydarzeń w Kijowie. Co groteskowe, niemal jednocześnie prasa światowa odnotowała, całkiem na serio, „upokorzenie” dla rosyjskiej dumy, jakim okazała się banalna przegrana męskiej drużyny hokeja [2]. Aż chciałoby […]
Soczi nie jest niczym więcej, jak potiomkinowską wioską. Pokazuje ósmy cud świata, podczas gdy w Rosji trwa demograficzna katastrofa starzenia się. To bajka dla dzieci i naiwnych korespondentów zagranicznych, przekonuje ekspertka moskiewskiego centrum Carnegie Endowment for International Peace.
Kto dostaje w prezencie zbyt wielkie bogactwo, nie wkłada wystarczająco wiele pracy w jego pomnażanie. To się tyczy Rosji i trapiącego ją „przekleństwa ropy”. Dlatego presja, by bezustannie renegocjować umowę społeczną rządzących z obywatelami, po prostu w Rosji nie funkcjonuje – przekonuje niemiecki historyk.
Chleba i igrzysk! W starożytnym Rzymie zawody sportowe były sposobem na łagodzenie napięć społecznych. Dzisiejsze igrzyska olimpijskie są przede wszystkim walką o prestiż na arenie międzynarodowej. Tylko czy możemy mówić o zwycięstwie? – pyta politolożka.
Ekonomiści i demografowie nie mają wątpliwości: centrum świata niepostrzeżenie zmieniło miejsce. Wskaźnikiem rekonfiguracji globalnego ładu stały się także wielkie imprezy sportowe, coraz częściej organizowane poza Starym Światem, piszą specjaliści „Kultury Liberalnej”.
Polacy kojarzyć będą Soczi z sukcesami Justyny Kowalczyk i Kamila Stocha. Złote medale nie mogą jednak doprowadzić do wyparcia z pamięci pozasportowego tła igrzysk – całkowitego upadku idei olimpijskiej. Proces ten doskonale ilustruje książka Wacława Radziwinowicza „Soczi. Igrzyska Putina”.
4 marca 2014, godz. 12:00, FWPN, Centrum Zielna, Warszawa Olimpiady to nie tylko święto sportu. Wielkim igrzyskom sportowym towarzyszą nie mniej imponujące gry polityczne. Gospodarze, którzy inwestują w imprezę pieniądze i autorytet, oczekują konkretnych zysków – w sferze politycznej i gospodarczej. Jak w tym kontekście ocenić ”rosyjską” olimpiadę w Soczi? Niemal od początku towarzyszyły jej […]
W Soczi początek igrzysk został poświęcony jednemu – prezentacji wizji przeszłości i teraźniejszości Rosji. Rosja nie została w nim ukazana jako fragment tego świata, ale jako nieznane mu zjawisko, którego specyfikę trzeba dopiero publiczności wytłumaczyć.
Szanowni Państwo, „Hańba! Hańba!” – krzyczeli kijowscy demonstranci, gdy Witalij Kliczko pojawił się w miniony weekend na Majdanie po spotkaniu z Wiktorem Janukowyczem. Słynny bokser i Arsenij Jaceniuk odrzucili co prawda propozycję ukraińskiego prezydenta, zgodnie z którą mieliby podjąć się misji tworzenia rządu. Ale sama ta możliwość zdążyła wywołać – prawdopodobnie zamierzony przez władze – […]
O tym, dlaczego propozycje Janukowycza wobec opozycji są nieuczciwe, i o możliwych reakcjach Rosji i Unii Europejskiej na Majdan 2013, opowiada dziennikarz magazynu „The Economist”.
Janukowycz już nie pociąga za sznurki. Im jest słabszy, tym wygodniejszy dla sąsiada, tym łatwiej będzie nim kierować i tym łatwiej będzie pokazywać, że w Rosji „wsio charaszo”, a na Ukrainie „straszno”, mówi ukrainistka.
Upadek ukraińskiego państwa byłby najczarniejszym z możliwych scenariuszy. Może się on urzeczywistnić, jeśli Rosja podejmie podobne kroki jak w przypadku Abchazji i Osetii Południowej, przekonuje niemiecki historyk.