Uwaga Unii Europejskiej z pewnością przesuwa się na wschód, ze względu na agresję Rosji na Ukrainę, a Polska jako największy kraj regionu zyskuje na tym najwięcej. Jednak jej obecna pozycja to nie zasługa polskiego rządu, tylko geografii – mówi Carl Bildt, były premier i były minister spraw zagranicznych Szwecji.
Moralną odpowiedzialność za śmierć dwóch obywateli Polski na jej terytorium ponosi Rosja, która prowadzi wojnę w Ukrainie. Jednak, jeśli rakietę wystrzeliła Ukraina, Polska powinna otrzymać od niej wyjaśnienia. Ze względu na dobro swoich obywateli, ale także na to, że podobne sytuacje mogą się powtarzać i należy stworzyć dla nich jasne zasady.
Świat, jaki mamy, jest inny niż dawne marzenia intelektualistów z europejskich think tanków. Póki nie potrafimy sięgnąć do źródeł tej przemiany, nie zrozumiemy także, dokąd nas ona prowadzi. Ślepy liberalizm, uciekający w techno-geopolityczne analizy, nie daje nawet namiastki recept. Jest ich udawaniem.
Trzy dekady „pokojowych interwencji”, wojny jako zamorskiej ekspedycji ograniczonych sił i przekonanie, że współczesny konflikt polega na precyzyjnych operacjach, skutecznie rozbroiły zdolności tradycyjnych potęg do utrzymywania gospodarki wojennej. Czy wojna w Ukrainie to zmieni?
Przez cieśninę między Dżibuti a Jemenem, przechodzi w drodze do Europy około 5 milionów baryłek ropy dziennie, niemal jedna trzecia unijnego zapotrzebowania. Położone po obu jej stronach przeraźliwie biedne państwa codziennie patrzą, jak przepływa im koło nosa bogactwo świata. Nic więc dziwnego, że po arabsku nazwa cieśniny znaczy Brama Łez.
Bułgaria neguje istnienie narodu macedońskiego, jak Rosja ukraińskiego, i wetuje członkostwo Macedonii w UE, jak Turcja – Finlandii i Szwecji w NATO. Grecja zachowała się podobnie. Stężenie wrogości, jaką Macedonia, niespełna dwumilionowy naród, wywołuje samym swym istnieniem, przekracza nawet bałkańskie normatywy. Może dlatego, że nikogo jeszcze nie najechali?
Szukamy siły tam, gdzie jej nie było od XVII wieku. Zdradzani lub pozostawieni na pastwę losu, nie wszyscy ufamy w obietnice transatlantyckie i równocześnie boimy się najazdu Mongołów z Rosji. Tyle że świat zmienił się od tego czasu radykalnie. Polska i Ukraina wobec wrogiej Rosji nie może budować niczego trwałego poza obszarem Zachodu.
„Joe Biden chce chronić demokrację i zapobiec jej niszczeniu. Niepewna jest jednak jego zdolność do osiągnięcia tak ambitnego celu. Tak długo jak Stany Zjednoczone pozostaną silnie spolaryzowanym narodem, żaden amerykański polityk nie będzie w stanie na nowo rozbudzić wiary w demokrację na świecie”, pisze Yascha Mounk w przeddzień światowego Szczytu dla Demokracji.
Po eskalacji kryzysu, do której doszło na początku listopada, sytuacja na granicy polsko-białoruskiej częściowo się uspokoiła. Czy to koniec kryzysu na wschodniej flance UE i NATO?
Liczba nielegalnych przekroczeń polskiej granicy może spaść niemal do zera. Przez opieszałość polskich władz i jej niechęć do uwspólnotowienia tej kwestii zdarzy się to najprawdopodobniej bez uczestnictwa Polski.
Konflikt PiS-u z Unią Europejską zaostrza się. Co Mateusz Morawiecki chciał osiągnąć w Parlamencie Europejskim? Czy Wspólnota zareaguje zdecydowanie na wyrok Trybunału Julii Przyłębskiej? Jakie są możliwości kompromisu?
Absurdalna konferencja ministrów Błaszczaka i Kamińskiego pokazuje, że jedyną strategią władzy na jednoczenie Polaków w obliczu zagrożenia jest szczucie na obcych. I to w czasie, kiedy śmierć migrantów stanowi wypadkową działań polskiego rządu.
W nowym odcinku „Widoku z K2” rozmawiamy między innymi o antyunijnych zapędach partii rządzącej. Czy ostatnie wypowiedzi niektórych polityków PiS-u odsłaniają ich prawdziwe przekonania, czy chodzi tylko o puszczanie oka do konkretnej grupy wyborców?
Od kryzysu uchodźczego z 2015 roku minęło sześć lat. Mimo to PiS wciąż skutecznie wykorzystuje temat migracji do bieżącej walki politycznej. Dlaczego tak się dzieje?
Polska powinna dążyć do jak najszybszego wywarcia presji Unii Europejskiej na Białoruś. Tylko w ten sposób możliwe będzie szybkie rozwiązanie kryzysu i pomoc koczującym na granicy osobom. Tymczasem niemal cała polska klasa polityczna działa w tej sprawie według partyjniackiej i antypaństwowej logiki.