Najnowsza ekranizacja kultowej powieści Dumasa dostarcza ulgi po nieudanej poprzedniczce z 2011 roku. Pomimo znakomitego pierwowzoru literackiego zabrakło tu jednak dobrego pomysłu scenariuszowego.
Na filmowe uniwersum Jamesa Bonda można spojrzeć jak na ukryty teatr relacji rodzinnych, w których słynny agent zajmuje pozycję wiecznie rozpieszczanego, krnąbrnego dziecka. Czy najnowsza odsłona cyklu nie przecina tej tradycji?
Kiedy umysły ludzkie zaczynają tonąć w deepfake’ach, a wypowiedzi przywódców politycznych różnią się coraz mniej od paplaniny celebrytów, pojęcie „spisku” traci swoją władzę nad ludzkimi umysłami. Eco w swoich ostatnich tekstach publicystycznych rozpoznał już tę nową sytuację.
Wszyscy, którzy go znali i czytali jego teksty, mówią o jego wspaniałym poczuciu humoru. Gianni Vattimo chwali się w swojej autobiografii, że zna więcej żartów niż Berlusconi. Dlaczego? Bo chodził na kursy do Eco.
W „Naginając reguły” Behzadi podejmuje uniwersalny temat sporu międzypokoleniowego w irańskim kontekście. Korzystając z formy dzieła otwartego, reżyser zabiera nas w podróż do wieloznacznego teatru codzienności, gdzie nie istnieje granica między sztuką, rzeczywistością i polityczną krytyką.
Jerzy J. Kolarzowski Ontologia (w) sytuacji Drogi Panie Profesorze, ostatecznie naprawdę bardziej wolałbym być bazylejskim profesorem niż Bogiem nie odważyłem się jednak posunąć tak daleko osobistego egoizmu, by z jego powodu zaniedbać stwarzanie świata. List Fryderyka Nietzschego, skierowany do Jacoba Burckhardta (cytat otwierający autobiografię Vattimo) Filozofowie niejednokrotnie szukają nowej formy przekazu swojej wiedzy. Mają świadomość, […]
Historia nie ma sensu i wielkie przemiany, które się w niej dokonują są w ogromnej mierze wynikiem fiksacji, obsesji, kompleksów. „Simonini jeszcze obraca się wśród nas” – pisze Umberto Eco.
W jaki sposób powstaje literacki kanon? Skąd wziął się kult świętych ksiąg? I przede wszystkim, czym byłby człowiek, gdyby książek nie było? – pytają Eco i Carrière. Po lekturze „Nie myśl, że książki znikną” ta ostatnia sytuacja staje się prawie niewyobrażalna.
Eco nigdy nie był przeciwnikiem kultury masowej. Mówiąc jego językiem, był zarazem „dostosowany” i unikał ślepych zachwytów. Być może dlatego w swojej książce stanowczo opowiada się po stronie „dostosowanych”.
Występy Ivo Pogorelicia w Polsce w roku 2007 i 2008 wzbudzały, jak to elegancko określali niektórzy recenzenci, „kontrowersje”. Nie wchodząc w dyskusje nad jakością zaprezentowanych przez niego wykonań, warto może zadać pytanie o pewne „metakryteria” ich oceny i oceny wszelkich w ogóle wykonań muzyki zwanej poważną.