W najnowszym filmie Smarzowskiego odnajdziemy stałe wyznaczniki jego stylu, wściekłą energię i dobre wyczucie nastrojów społecznych. Czy jednak zawarta w nim analogia między Polską współczesną a brunatniejącą Polską lat trzydziestych ubiegłego wieku nie jest zbyt łatwa i łopatologicznie przedstawiana?
Jakie polskie filmy po 1989 roku zostawiły w nas największy ślad? Którym twórcom udało się najlepiej uchwycić przemiany społeczne ostatniego trzydziestolecia? Swój subiektywny wybór prezentują twórcy i redaktorzy działu „Patrząc” „Kultury Liberalnej”.
We fragmencie przygotowywanego do druku „Pamiętnika II” Henryk Grynberg wraca do debaty o filmowych reprezentacjach Holocaustu. Jak najgłośniejsze w ostatnich latach polskie filmy poświęcone tej tematyce odebrano w Stanach Zjednoczonych?
Manichejska poetyka Pasikowskiego uwodziła swoją prostotą w opowieściach o policjantach, bandytach i dezerterach. Jednak w przypadku obrazowania Wielkiego Polskiego Tematu należy przypatrywać się jej z dużą dozą ostrożności. Co gorsza, powody do narzekań wcale się na niej nie kończą.
Jarosław Kuisz Szlachetność i kicz. O „Pokłosiu” Zacznijmy od sceny najmocniejszej – opowieści o zabijaniu Żydów przez polskich sąsiadów, którą wygłasza Robert Rogalski, aktor ponad dziewięćdziesięcioletni. Robi to w sposób, który całkowicie odkleił się od fabuły. Co więcej, przesłania aktorskie wysiłki sławnych młodszych kolegów, prowokując pytania dziennikarzy. Kim jest ten starszy pan i dlaczego tak […]
Jacek Dobrowolski Sensacyjny moralitet. O „Pokłosiu” Władysława Pasikowskiego „Pokłosie” to film bardziej ważny niż wybitny. Zasługuje jednak na obronę mimo wyraźnych braków czy słabości, a to ze względu na przeszywającą go dobrą wolę. Sukcesem jest już to, że film powstał. Wszak jego realizacji towarzyszyła legenda dzieła nieomal „przeklętego”, prawie niemożliwego do zrealizowania „w tym kraju, […]
Jacek Wakar Powrót Pasikowskiego Nie obejrzałem „Pokłosia” podczas tegorocznego festiwalu w Gdyni. Film Władysława Pasikowskiego włączono do konkursu później niż za pięć dwunasta, nie mogłem już zmienić swoich planów. Od początku zresztą wydało mi się to lekko dziwne – wyszło na to, że niemal do finiszu imprezy jury nie wiedziało, ile filmów ocenia i kto […]