Na szacunek (w) Rosji zasługują tylko ci, którzy mają siłę. To przy pomocy siły militarnej zdaniem Moskwy buduje się pozycję we współczesnym świecie. Dlatego użycie przemocy jest w pełni uzasadnione dla uzyskania konkretnych korzyści politycznych i gospodarczych.
„Ukraina jest daleko i Niemcy nie mają dla niej empatii, podobnie zresztą jak dla innych naszych sąsiadów na wschodzie. Większość Niemców nigdy tam nie była. Do tego istnieje w Niemczech rodzaj romantyczno-uczuciowego stosunku do Rosji” – mówi niemiecki dziennikarz polityczny Christoph von Marschall.
„Ukraina będzie dryfować w stronę Zachodu, a przepaść pomiędzy nią a Rosją będzie się pogłębiać. Stąd też metoda, jaką Putin wybrał w celu zatrzymania tego procesu: gwałtowna, siłowa i momentami dość absurdalna”, pisze Filip Rudnik.
Powieść Stasiuka to niemal gotowy scenariusz filmowy ze szczegółowymi scenopisami i wspaniałymi rolami zarówno dla mężczyzn, jak i kobiet. Nie wiem tylko, czy jest odpowiedni polski reżyser. Z epickim rozmachem, którego Polakom na ogół brak. I żeby nie przerysował, co jest w zwyczaju polskiej kinematografii, gdy w grę wchodzi historia.
Zapowiadana reforma armii to coś w rodzaju pospolitego ruszenia – słabo uzbrojonego i wyszkolonego oraz bezradnego wobec przeciwnika. Podobne koncepcje testowaliśmy już dwa razy w naszej historii, kiedy nie zrozumieliśmy, na czym polega nowoczesna wojna – w czasie potopu szwedzkiego i w 1939 roku.
Kiedy w 1979 roku George Steiner wydał powieść, której głównym bohaterem jest Hitler odnaleziony po wojnie w brazylijskiej dżungli – wybuchł skandal. Autora oskarżono o wybielanie niemieckich zbrodni i gloryfikowanie postaci Führera.
Autorzy „Wojny” wskazują wyraźnie na pewną prawidłowość: wojna, podobnie jak śmierć, pozostaje wciąż w strefie tabu literatury dziecięcej. Niewielu autorów i autorek sięga po ten temat, nie znajdując języka oddającego okrucieństwo wiążące się z bezgraniczną nienawiścią i bezsensowną śmiercią.
Czym jest książka Malapartego? Prawdę mówiąc, nie wiem. Reportażem? Do pewnego stopnia. Fikcją? Trochę. Próbą wybielenia własnej postaci przez narcystycznego dandysa, do końca zakochanego we władzy? O tak. Arcydziełem? Na pewno.
Iljas Churi opowiada o trwającym do dziś exodusie, cierpieniu Palestyńczyków, którzy stali się Żydami Żydów, nie zapominając przy tym o tragedii tych ostatnich, przewiezionych z nazistowskich obozów na palestyńskie pole bitwy.
„Sny o Warszawie” to kolejna książka opowiadająca o powojennych wizjach odbudowy Warszawy i kolejna, która pokazuje, że u podstaw koszmarnego, znienawidzonego później socrealistycznego projektu stały w gruncie rzeczy słuszne założenia.
Szanowni Państwo! Sytuacja wyglądała groźnie. W kwietniu doszło do poważnej koncentracji wojsk rosyjskich na granicy z Ukrainą. Ponad 80 tysięcy żołnierzy czekało na rozkazy. W 2014 roku Rosja zajęła ukraiński Krym. Do dzisiaj trwa wojna w Donbasie, gdzie separatyści wspierani przez Rosję opanowali część terytorium naszego sąsiada. Teraz politycy oraz analitycy zastanawiali się nad tym, […]
Doświadczenie zesłania w głąb Związku Radzieckiego postawiło Barbarę Skargę w centrum Wielkiej Historii, miało też jednak wymiar boleśnie osobisty. Zaważyło na jej życiu prywatnym i rozwoju naukowym, lecz nie zachwiało wiarą w siłę intelektualnego poznania.
Czy tegoroczny zdobywca trzech Oscarów odsłania nam nową perspektywę na historię pierwszej wojny światowej?
Jak można było nie zaprosić Putina na rocznicę wyzwolenia Auschwitz, skoro to Armia Czerwona wyzwoliła obóz? Można mu powiedzieć w dowolnym momencie wszystko, co się chce, ale trzeba zrozumieć, że z punktu widzenia Rosjan ich armia szła przez Europę, walcząc z Hitlerem. To było zresztą fundamentalnie ważne dla zachodnich aliantów.
Wielotomowe wydanie dzienników Seferisa było wydarzeniem w Grecji końca XX wieku. Zawiera on zapisy na tematy prywatne i publiczne, noty poetyckie, uwagi osobiste i polityczne, lecz żaden z tych rodzajów zapisów nie osiąga wyraźnej przewagi. Świat widziany przez Seferisa jest jak gdyby zamglony, niezbyt wyraźny i trudny do uchwycenia.