[Euro 2012] Do zakochania jeden krok?

Na złość – nawet samej sobie – chciałam uprzedmiotowić piłkarzy i napisać o tym, że w czasie Euro najbardziej będą mnie fascynować męskie ciała. Atletyczne plecy i krągłe pośladki.

Próbowałam ulec pokusie z okładki jednego z czasopism dla nastolatek i znaleźć na boiskach najlepsze ciacho wśród piłkarzy (a może i jakieś by się znalazło wśród sędziów czy trenerów?). Jeszcze dwa dni przed pierwszym gwizdkiem zarzekałam się, że w tym roku w głowie mi tylko modne fryzury futbolistów i to, gdzie będzie nocować Shakira podziwiająca grę swojego hiszpańskiego chłopaka.

Wszystko na próżno. Już wiem, że zamiast przepojonych erotyzmem wieczorów czekają mnie tylko prozaiczne futbolowe katusze: zdarte gardło, stany przedzawałowe, a w najgorszym wypadku obłęd i zapijanie smutków. W czwartkową noc z najbliższej odległości zobaczyłam cichy i subtelnie oświetlony Stadion Narodowy – i dotarło do mnie: TO JUŻ. Następnego dnia, niespodziewanie dla mnie, tuż po godzinie 18 zaczęłam przemawiać do telewizora. I jak w czasie oglądania najgorszego horroru – musiałam mówić, mówić, mówić, zagadując najstraszniejsze sceny. Euro jednak mi chyba zaszkodziło, tamtej nocy nie spałam dobrze (czy tak będzie, dopóki nie odpadniemy?).

Prawdziwa groza zdjęła mnie jednak, gdy w sobotę, jadąc metrem, usłyszałam: „Następna stacja – Centrum. Przesiadka na Stadion Narodowy” i… poczułam dumę i wzruszenie. Jak to? A gdzie oburzenie na miliony złotych bez sensu wydane na stadiony i strefę kibica – przecież to wszystko jak krew w piach! A kwitnąca w czasie turnieju prostytucja, tłok i śmieci przed żoliborskimi kebabami? Ale widocznie stara miłość nie rdzewieje – tylko czekać aż zakupię – tfu! – „Skarb kibica”… I to wszystko przez dwudziestu facetów biegających w tę i nazad za piłką, i kolejnych dwóch stojących między słupkami. Przez monumentalne stadiony. Bo takie rzeczy to teraz tylko w Polsce! (No i „trochę” też na Ukrainie).

Już w sobotę wieczorem ostatecznie pogodziłam się ze swoim losem. Jak do tej pory obejrzałam wszystkie mecze, mam już także własną teorię dotyczącą dalszych losów Polaków w turnieju i faworytów. I wciąż mam nadzieję, że nasi chłopcy (i dziewczynki!) na podwórku z dumy wreszcie będą chcieli być jak polscy – a nie tylko jak zagraniczni – piłkarze. Na to, co pod trykotami – choć z zaciekawieniem – patrzę już chyba tylko mimochodem. Nie zmieniły się natomiast dwie rzeczy: nadal za niesłychanie głupie i nieciekawe uznaję wszelkie komentarze mnożących się w programach publicystycznych „znawców” futbolu, zaś twarz i figura Cristiano Ronaldo wciąż odrzucają od telewizora (choć mniej niż parę lat temu – wiek mu służy, a może fryzjerska moda znośniejsza?). Oczywiście desygnaty słów-kluczy, takich jak „pupa” czy „łydka”, nadal mają swój czar, jednak coraz bardziej zachwycają porywające akcje z piłką oraz falujące sportowe emocje. Cóż – sceptycy, miejcie się na baczności jeszcze przez kilka tygodni – to się może przydarzyć każdemu! Piłkarska gorączka grasuje!

Skoro tu jesteś...

...mamy do Ciebie małą prośbę. Żyjemy w dobie poważnych zagrożeń dla pluralizmu polskich mediów. W Kulturze Liberalnej jesteśmy przekonani, że każdy zasługuje na bezpłatny dostęp do najwyższej jakości dziennikarstwa

Każdy i każda z nas ma prawo do dobrych mediów. Warto na nie wydać nawet drobną kwotę. Nawet jeśli przeznaczysz na naszą działalność 10 złotych miesięcznie, to jeśli podobnie zrobią inni, wspólnie zapewnimy działanie portalowi, który broni wolności, praworządności i różnorodności.

Prosimy Cię, abyś tworzył lub tworzyła Kulturę Liberalną z nami. Dołącz do grona naszych Darczyńców!

Wesprzyj Kulturę Liberalną